Τα πράσινα πιτσιρίκια που δεν «μεγάλωσαν» ποτέ

Ο Χατζηγιοβάνης είναι πλέον κάτοικος Τουρκίας, ο Μπουζούκης πήγε στον ΟΦΗ πριν λίγους μήνες, ο Χατζηθεοδωρίδης δεν υπολογίζεται, ο Πούγγουρας είναι ουσιαστικά τέταρτη λύση στα στόπερ, πίσω ακόμα και από τον Σάρλια. Ο Βαγιανίδης έφυγε κάποτε με όνειρα και προσδοκίες για την Ίντερ και επέστρεψε το προηγούμενο καλοκαίρι ψάχνοντας restart, ο Ζαγαρίτης πήγε στην Ιταλία ψάχνοντας την καθιέρωση χωρίς να τα καταφέρει ως τώρα, ο Κότσαρης δεν κατάφερε ποτέ να γίνει βασικός και πήγε στον Ατρόμητο, κάπου στο δρόμο χάσαμε το Σερπέζη και άλλους «μικρούς» που είχαν κάνει μερικές εμφανίσεις στην πρώτη ομάδα. Ο μοναδικός της «νέας γενιάς» που έχει μια σταθερή παρουσία στην πρώτη ομάδα, που έχει ρόλο και θέση στο rotation, χωρίς να έχει καταφέρει ωστόσο να κερδίσει φανέλα βασικού, είναι ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος.

Τι απέγιναν εκείνα τα περιβόητα «μωρά του Δώνη», οι Έλληνες παίκτες από τις «πράσινες Ακαδημίες» και οι υπόλοιποι ταλαντούχοι Έλληνες παίκτες που βρέθηκαν στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια; Ήταν – θυμίζω – μια εποχή, που η παρουσία τους στην ομάδα ήταν μονόδρομος: ο Παναθηναϊκός είχε απαγόρευση μεταγραφών, είχε δικαίωμα να πάρει μόνο έναν μεγαλύτερο ξένο παίκτη (διαλέγοντας τον Μακέντα) και η φουρνιά εκείνη, που αρκετοί τους είχαν για «φούντο» και πρώτο φαβορί για υποβιβασμό, έκανε έξι σερί νίκες, «ξεχρέωσε» το -6 που κουβαλούσε η ομάδα λόγω τιμωρίας και σκόρπισε προσδοκίες και ενθουσιασμό. Ήταν η «χρυσή ευκαιρία» για τους ίδιους να «μεγαλώσουν» και να καθιερωθούν, ήταν η «χρυσή ευκαιρία» για τον Παναθηναϊκό να αλλάξει φιλοσοφία, να επενδύσει στα σπλάχνα του, να βασιστεί στα νιάτα, να λειτουργήσει στα πρότυπα του Άξιαξ, να στελεχώνει για πολλά χρόνια την πρώτη ομάδα με ταλαντούχα πιτσιρίκια και να τα μπολιάζει κάθε χρόνο με λίγους και καλούς ξένους. Να «βγάζει» παίκτες που δεν του είχαν στοιχίσει τίποτα και να τους πουλάει ακριβά. Να τρέχουν οι πιτσιρικάδες να γραφτούν στις Ακαδημίες τους, γνωρίζοντας ότι η πόρτα της πρώτης ομάδας δεν ήταν «άβατο» αλλά ανοικτή και προσβάσιμη σε όσους το άξιζαν.

Μερικά χρόνια μετά, ο Παναθηναϊκός έφτασε στον πρώτοι του τίτλο μετά το 2014 χωρίς κανένα από εκείνα τα «μωρά» στο χορτάρι. Χάθηκε η ευκαιρία γι’ αυτούς, όπως χάθηκε και για την ομάδα, όπως χάθηκαν παλιότερα ένα σωρό ταλαντούχοι πιτσιρικάδες, που κέρδισαν το χειροκρότημα, είτε ήταν ο Νίνης, είτε ο Ρισβάνης, ο Χουχούμης, ο Χρήστος Δώνης ή όποιος άλλος. Χάθηκε γενικώς η ευκαιρία, για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο, να βγει μια νέα γενιά γεμάτη «Καραγκούνηδες και Γκουμομπασινάδες», από παιδιά δηλαδή που ξεκίνησαν από τις Ακαδημίες του Τριφυλλιού και έφτασαν μέχρι την κορυφή της Ευρώπης το 2004.

Γιατί απέτυχε αυτό το πρότζεκτ; Συνήθως η αποτυχία ή τέλος πάντων η μη – επιτυχία, έχει πολλούς «γονείς»: κάποιοι δεν δούλεψαν όσο έπρεπε και κάποιοι «την ψώνισαν». Κάποιους τους υπερεκτιμήσαμε και τους θεωρήσαμε καλύτερους απ’ αυτό που πραγματικά ήταν και κάποιοι «παραμυθιάστηκαν» από μάνατζερ και συμβουλάτορες, που μπροστά στο άμεσο κέρδος και ένα καλό συμβόλαιο, έβαλαν στην άκρη την αγωνιστική πρόοδο και εξέλιξη στον Παναθηναϊκό. Για κάποιους έπαιξε ρόλο ο ίδιος τους ο χαρακτήρας και η έπαρσή τους, που τους έκανε να πιστεύουν ότι στα 18 και τα 19 τους η 11άδα θα έπρεπε να ξεκινά απ’ αυτούς. Και κάποιοι μπορεί να ήταν απλά άτυχοι, να τους άφησε πίσω ένας τραυματισμός ή να έπεσαν σε έναν προπονητή που δεν τους γούσταρε και αντί να τους κάνει να «ανθίσουν», τους καταδίκασε σε «μαρασμό».

Όπως και να έχει, το τρένο έφυγε – τουλάχιστον από τον σταθμό του Κορωπίου και της «Λεωφόρου». Μακάρι όλα αυτά τα παιδιά να βρουν σύντομα την ποδοσφαιρική τους Ιθάκη κάπου αλλού και να τρυπήσουν το ταβάνι τους, να μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας, να κάνουν σπουδαίες μεταγραφές, να βγάλουν πολλά χρήματα, να παίξουν στην Εθνική. Μακάρι πραγματικά. Και να «βγουν» ταλαντούχα πιτσιρίκια από τις πράσινες ακαδημίες, με ταλέντο, όρεξη για δουλειά, μυαλό και μπόλικη τύχη, που να καταφέρουν να φτάσουν στην πρώτη ομάδα και να καθιερωθούν, φτιάχνοντας μια νέα, αξιόλογη φουρνιά παικτών, που θα μας απασχολεί (θετικά) για πολλά χρόνια.