Βαδίζει, επιτέλους, στη σωστή κατεύθυνση

Το πρώτο πράγμα που κέρδισε ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο καιρό, πριν από οτιδήποτε άλλο, ήταν η επιστροφή του κόσμου του. Και στο γήπεδο αλλά και στο δρόμο, μετά το διπλό στο Φάληρο ή στο ξενοδοχείο πριν τον τελικό κυπέλλου. Κόσμος, ο οποίος – σε αντίθεση με το παρελθόν, που πήγαινε στο γήπεδο για να γιουχάρει ή στο Κορωπί για να «φοβερίσει» τους παίκτες – στήριζε, ενθάρρυνε, αποθέωνε και χειροκροτούσε παίκτες και προπονητή για την εικόνα που εμφάνιζαν στο γήπεδο.

Το δεύτερο πράγμα που κέρδισε η ομάδα, ήταν το ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσα από το πρωτάθλημα. Με μια καταπληκτική σειρά αγώνων στα play – offs πρώτα «έσβησε» το -3 και -4 από Άρη και ΑΕΚ και στη συνέχεια σφράγισε την επιστροφή του στην Ευρώπη με το 4-0 επί του ΠΑΣ Γιάννενα στη Λεωφόρο. Για να συμβεί αυτό όμως, είχε φροντίσει να κερδίσει ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και Άρη εντός, να μην χάσει εκτός από Άρη, ΠΑΣ Γιάννενα και ΑΕΚ και να κερδίσει τον Ολυμπιακό στο «Καραϊσκάκης». Και κάπως έτσι κατάφερε να πάει στον τελικό κυπέλλου χωρίς άγχος και χωρίς «πρέπει»: υπήρχε αγωνία και λαχτάρα για το κύπελλο, υπήρχε «πείνα» και «δίψα» για έναν τίτλο μετά το 2014, αλλά η κατάκτηση του κυπέλλου δεν έγινε μονόδρομος για να βγει η ομάδα Ευρώπη.

Στον τελικό του Σαββάτου, επισφραγίστηκε η μεγάλη επιστροφή του Παναθηναϊκού στις επιτυχίες. Η ομάδα κέρδισε το κύπελλο, κέρδισε έναν τίτλο που άξιζε απόλυτα, βάσει της εικόνας της ολόκληρη τη χρονιά, της προόδου της, της ωραίας μπάλας που έπαιξε, της φιλοσοφίας που κατάφερε να περάσει ο Γιοβάνοβιτς στους παίκτες. Και παράλληλα κέρδισε έναν προκριματικό γύρο, που συνεπάγεται 15 μέρες επιπλέον ξεκούρασης, μέρες πολύτιμες σε μια χρονιά που θα ξεκινήσει με τον πήχη να έχει ανέβει, με την ομάδα να συμμετέχει σε τρεις διοργανώσεις και με απαιτήσεις σαφώς μεγαλύτερες.

Αυτά είναι τα «ορατά κέρδη». Στα «αόρατα» είναι ο τρόπος που κατάφερε να νικήσει την εσωστρέφεια, τη γκρίνια, την απαισιοδοξία, τα σκυμμένα κεφάλια – στο Κορωπί αλλά και στις τάξεις των οπαδών. Τοι κατάφερε όχι με λόγια και «προγραμματικές δηλώσεις» αλλά με σκληρή δουλειά. Το κατάφερε όχι τον Αύγουστο και το Σεπτέμβρη, αλλά όσο η ομάδα δούλευε και δουλευόταν, όσο έμπαιναν «στο κόλπο» οι νεοφερμένοι και επέστρεφαν οι μακροχρόνια τραυματίες, όσο ο Γιοβάνοβιτς εντόπιζε τα στραβά και τα «ίσιωνε».

Το ωραίο ποδόσφαιρο, νομοτελειακά, κάποια στιγμή φέρνει επιτυχίες, διακρίσεις, Ευρώπη και τίτλους. Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε να ανταμειφθεί με όλα αυτά από την πρώτη κιόλας χρονιά όπου ο Γιοβάνοβιτς ανέλαβε την ομάδα και η διοίκηση τον «προίκισε» με μεταγραφές «επιπέδου Παναθηναϊκού». Και επίσης νομοτελειακά οι επιτυχίες, η Ευρώπη και οι τίτλοι, μπορούν να φέρουν ακόμα πιο ωραίο ποδόσφαιρο: η κατάκτηση του Κυπέλλου και η επιστροφή στην Ευρώπη έχουν «γλυκάνει» τη διοίκηση, που πιθανότατα θα κάνει τις απαραίτητες κινήσεις για να ενισχυθεί η ομάδα και με «άλλους Παλάσιος», για να γίνει σοβαρή προσπάθεια να παραμείνει ο δανεικός Γκατσίνοβιτς, να ανανεώσουν αυτοί που επιθυμεί ο προπονητής, να έρθουν παίκτες που θα ανεβάσουν ακόμα πιο πάνω την ομάδα.

Διότι κακά τα ψέματα, η τέταρτη θέση στο πρωτάθλημα, μπορεί να είναι πρόοδος σε σχέση με πέρυσι, αλλά για μια ομάδα του επιπέδου και του ονόματος του Παναθηναϊκού, δεν συνιστά κάποια φοβερή επιτυχία, όπως δεν θα ήταν και η δεύτερη θέση που θα ερχόταν αν νικούσε στην Τούμπα. Καλό το Κύπελλο φυσικά, αλλά η μεγάλη ανάγκη του οργανισμού «Παναθηναϊκός», είναι να μπορέσει η ομάδα να ξαναγίνει ανταγωνιστική για το πρωτάθλημα. Να είναι μέσα στη διεκδίκηση, να μην βλέπει τους πρωτοπόρους με το κιάλι, να μην βγει εκτός από το Νοέμβρη ή τα Χριστούγεννα. Έτσι θα ξαναγίνει ο Παναθηναϊκός αυτό που ήταν πριν χρόνια, διεκδικώντας πρωτάθλημα και παίζοντας στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Και χωρίς να ξέρει κανείς πότε θα μπορέσει αυτό να γίνει ξανά εφικτό, τουλάχιστον όλοι βλέπουμε ότι βαδίζει, επιτέλους, στη σωστή κατεύθυνση.