Τα όνειρα δεν σταματούν σε ένα Κύπελλο για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός Κυπελλούχος 2022.

Ήταν ένας στόχος που είχε μπει από τον πρώτο κιόλας νοκ άουτ αγώνα με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι. Δεν είναι κι εξωπραγματικός στόχος. Σε όποια κατάσταση κι αν είναι ο Παναθηναϊκός το να πάει στον τελικό και να πάρει την κούπα δεν είναι δα και κάτι τρελό. Τα κατάφερε, το πανηγύρισαν με την ψυχή τους όλοι, παίκτες, προπονητές, στελέχη, ιατρικό τιμ, υπάλληλοι και φυσικά οι οπαδοί.

Από τη στιγμή που η κλήρωση έφερε αντίπαλο Αναγέννηση Καρδίτσας στα προημιτελικά και Λαμία ή Άρη στα ημιτελικά, τόνιζα ότι επιτυχία δεν μπορεί να είναι η συμμετοχή στον τελικό, αλλά το τρόπαιο. Από το βράδυ του Σαββάτου ήδη έχουν γραφτεί πολλά. Είναι προτιμότερο νομίζω, να αναφέρω τις σκέψεις σκόρπια για το τι έγινε και τι χρειάζεται να γίνει την επόμενη μέρα.

Πρώτα στα επεισόδια. Είναι σημαντικό ο καθένας να κοιτάει και τη δική του καμπούρα, όχι μόνο του άλλου. Καταρχάς, επεισόδια έκαναν και οπαδοί του Παναθηναϊκού. Στις γωνίες που ήταν εστίες επεισοδίων, δίπλα στη «νεκρή ζώνη», έλειπαν πολλά καθίσματα στην πλευρά των φίλων του «τριφυλλιού». Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ έβαλαν φωτιά στη δική τους εξέδρα, στο ταρτάν έπαιξαν μπουνιές οπαδοί και των δύο ομάδων. Δεν έκαναν σκιαμαχία κάποιοι.

Η αστυνομία έριξε δακρυγόνα, κροτίδες, τα γνωστά που βλέπουμε συνεχώς. Το ότι δεν μπορεί να βάλει μία τάξη και να γίνει ένας τελικός χωρίς παρατράγουδα (επεισόδια έγιναν στο Παναθηναϊκός-Άρης, Ολυμπιακός-Άρης στην Πάτρα, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ στον Βόλο, όπως θα γίνονταν και στα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός, αν δεν ήταν κεκλεισμένων), δύο πράγματα σημαίνουν. Ή, δεν μπορεί, ή δεν θέλει. Δεν μπορώ να αποκλείσω το δεύτερο.

Πάμε στο ματς. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ήρεμοι πλέον με το μυαλό στον τελικό. Στην άλλη πλευρά μία μερίδα τον χαβά της. Ξεκινάει το ματς, με μισή ώρα καθυστέρηση και ο Παναθηναϊκός είναι άριστα στημένος. Με πρωτοβουλία, κατοχή, στοχευμένο πρέσινγκ, όλα τα ατού του ΠΑΟΚ μπλοκαρισμένα. Έφτανε πιο εύκολα στην αντίπαλη περιοχή. Την πρώτη φορά που μπήκε με αξιώσεις πήρε το πέναλτι.

Πάμε στη διαιτησία. Είναι πέναλτι, τόσο απλά. Λάθος του Λαόθ; Προσωπικά θεωρώ η πρώτη κάρτα του Αουγκούστο, τον οδήγησε σε ένα μεγάλο λάθος. Καταρχάς, δεν απαγορεύεται να βγει κάρτα ούτε στο πρώτο δευτερόλεπτο. Πάντα, όμως, υπάρχει το πνεύμα. Τότε, νομίζω ότι όποιος είχε χρήματα περίσσευμα, θα πόνταρε δεδομένα σε κόκκινη του Βραζιλιάνου. Και πήγε κουβά, γιατί ο Ισπανός κάνει το λάθος. Με μία γρήγορη κάρτα, για διαμαρτυρία σε τελικό, χάρισε την κανονική δεύτερη.

Μπαίνει το γκολ, λοιπόν, πάει ο Αϊτόρ με το χέρι «δεν σας ακούω». Τα υπόλοιπα δεν τα είδαμε. Αν έκανε κάτι, δεν ξέρουμε, στον φακό είναι με γυρισμένη πλάτη. Εκείνη την ώρα ο αντίπαλος οπαδός με τον σκόρερ θα εκνευριστεί. Όπως και στη Λεωφόρο όσοι είδαν τον Κούρτιτς. Αλλά από το εκνευρίζομαι μέχρι το πετάω πέτρα υπάρχει τεράστια απόσταση. Και τον βρήκε τον Αϊτόρ. Στο χέρι. Αν έβρισκε κεφάλι, τόσο ωμά, τώρα δεν θα συζητούσαμε για τον Κυπελλούχο. Σε κανονική χώρα, το ματς διακόπτεται. Εδώ όχι.

Πάμε ξανά στο ποδόσφαιρο. Ο Παναθηναϊκός με τη νέα διακοπή, έχασε τον αέρα του 1-0, ο ΠΑΟΚ βρήκε χρόνο να συμμαζευτεί. Άγγιξε το 1-1 με τον Άκπομ και στο δεύτερο είναι αλήθεια ότι παίχθηκε ποδόσφαιρο. Μέτριο, αλλά παίχθηκε. Ο ΠΑΟΚ, όπως ήταν αναμενόμενο, πίεσε. Ο Παναθηναϊκός δεν βρήκε φάσεις να τελειώσει το ματς κι έμεινε τυχερός σε ορισμένες ευκαιρίες του ΠΑΟΚ. Εκτός από ψυχή, τακτική, ναι, θες και τύχη.

Ο Παναθηναϊκός κι αυτό έχει την αιτία και στην απουσία από τους τίτλους από το 2014, ήταν φοβικός από το 60' κι έπειτα. Ενδεικτική η εικόνα του φρέσκου Κουρμπέλη, μόνος του στη μεγάλη περιοχή να διώχνει όπως όπως κάπου στο 70’. Οι «πράσινοι» άντεξαν, πήραν την κούπα και τέλος.

Κλείνουμε με διαιτησία. Πέναλτι στον Μιτρίτσα δεν υπάρχει. Αλλιώς θα έπρεπε να έχουμε 20 σε κάθε ματς. Είναι προφανώς το παράπονο του πικραμένου. Άλλο, όμως, το παράπονο κι άλλο η αλήθεια.

Πάμε στην επόμενη μέρα. «Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε», ακούς μονίμως. Είναι μία πραγματικότητα. Το κατά πόσο επέστρεψε, όμως, νομίζω περιμένουν όλη τη νέα σεζόν. Μην ξεχνάμε ότι στη διοίκηση είναι ο ίδιος άνθρωπος, με τον οποίο ο Παναθηναϊκός, που λέμε ότι επέστρεψε, ήταν «εξαφανισμένος» από το 2014, βυθισμένος στη μιζέρια και την απαξίωση.

Ο Γιοβάνοβιτς είναι σοβαρός, καλός στη δουλειά του, αλλά μήπως δεν ήταν ο Ουζουνίδης; Ή ήταν κάκιστος ο Δώνης; Ή ήταν τόσο τραγικός ο Ρόκα, που άφησε παρακαταθήκη Αϊτόρ, Χουάνκαρ, Βέλεθ;

Ας δούμε, λοιπόν, τα κέρδη και την επόμενη μέρα. Ο Παναθηναϊκός πήρε τίτλο. Το πρώτο μεγάλο κέρδος. Θα παίξει Ευρώπη. Και το ακόμα πιο σημαντικό της Ευρώπης, είναι ότι με τον τίτλο γλίτωσε έναν προκριματικό. Κέρδισε δύο εβδομάδες χρόνο να οργανωθεί, να χτίσει το ρόστερ και να δουλέψει καλύτερα.

Σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα, ο Παναθηναϊκός θέλει κι άλλη ποιότητα. Οι δύο εκ των τριών βασικών χαφ, Βιγιαφάνιες, Γκατσίνοβιτς, αυτή τη στιγμή δεν είναι 100% βέβαιο ότι θα μείνουν. Η εναλλακτική Μαουρίσιο, λογικά, χάνεται. Ο Χουάνκαρ το πιο πιθανό είναι να μείνει. Ακόμα κι αν όλες οι υποθέσεις εξελιχθούν ομαλά, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από βάθος στο ρόστερ. Περισσότερη ποιότητα, πιο πολλές λύσεις. Η σεζόν φέτος βγήκε με 14-15 παίκτες. Με Ευρώπη κι αν μπει ομίλους θέλεις 20 ετοιμοπόλεμους σε κάθε ματς.

Ο Παναθηναϊκός ανέβασε φυσικά τον πήχη των προσδοκιών για τη νέα σεζόν. Οι απαιτήσεις πάντα ήταν μεγάλες, αλλά οι προσδοκίες συμβαδίζουν περισσότερο με την πραγματικότητα. Πρώτο βήμα, λοιπόν, θα είναι η είσοδος στους ομίλους.

Να θυμίσω ακόμα ότι είναι 12 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Να θυμίσω ότι μετά το Κύπελλο του 2014, την επόμενη σεζόν πάλεψε για τον τίτλο. Δεν υπήρχε μιζέρια το 2014-15. Μετά ήρθε το χάος.

Οπότε, ο Παναθηναϊκός θα επιστρέψει όταν τη νέα σεζόν διεκδικήσει τον τίτλο, όταν και τη μεθεπόμενη θα τον διεκδικήσει και συνέχεια θα τον διεκδικεί. Και στο τέλος θα τον κατακτήσει. Θα είναι του χρόνου; Ευχή όλων. Στον 13ο χρόνο να πούμε ότι όντως επέστρεψε. Εκεί που πρέπει.

Τώρα επέστρεψε σε μία εποχή αισιοδοξίας. Χαράς. Το είχε ανάγκη. Το ζητούμενο βέβαια είναι να επιστρέψει στην κορυφή και σε εποχή κυριαρχίας. Μπορεί με τη νυν διοίκηση; Θα δείξει. Ο προπονητής, πάντως, ο μετρημένος και εργατικός Ιβάν Γιοβάνοβιτς υπάρχει. Ένας καλός κορμός και οι βάσεις, το ίδιο. Μέχρι τις κινήσεις για την επόμενη μέρα, όμως, το τεχνικό τιμ, οι παίκτες και οι οπαδοί αξίζουν να γιορτάσουν. Να χαρούν. Είχαν οκτώ χρόνια να γευτούν έναν τίτλο.  Το άγχος για την επόμενη μέρα ας πάει λίγο πιο πίσω, απλά δεν συγχωρούνται τα ίδια λάθη.