Τίτλος Παναθηναϊκής μαγκιάς από κάθε άποψη

Τεράστια υπόθεση αυτή η επιστροφή στους τίτλους για τον Παναθηναϊκό. Δύσκολη πέρα για πέρα. Μια ομάδα που είχε ξεχάσει τι θα πει όχι απλά να κατακτά, αλλά να διεκδικεί, κατόρθωσε να φέρει χαμόγελα στον κόσμο της. Να τον κάνει να πανηγυρίσει για το ποδόσφαιρο μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια. Διάστημα που ακόμη και τώρα φαντάζει ως μια ταινία θρίλερ που έβλεπαν οι πάντες.

Απίστευτη μαγκιά για τον Γιοβάνοβιτς και τους παίκτες. Επειδή κατόρθωσαν σε κάθε επίπεδο του ματς να ανταπεξέλθουν. Εύκολα, δύσκολα, δεν έχει σημασία. Ακόμη και τυχερά κάποιες (λίγες) φορές, καθώς και η τύχη ευνοεί τους ικανούς. Ποδοσφαιρικά ικανός, σεμνός, ταπεινός, ηθικός, δουλευταράς, ήταν ο Παναθηναϊκός. Εισέπραξε τους κόπους του και τίποτα περισσότερο.

Οι «πράσινοι» το εντυπωσιακό είναι πως ανταπεξήλθαν χωρίς να είναι «ψημένοι». Οι περισσότεροι για πρώτη φορά έζησαν προετοιμασία ενός τελικού. Η πίεση ήταν προφανώς στη μεριά τους συν τοις άλλοις, μια και ήθελαν ένα τρόπαιο μετά από οκτώ χρόνια, κόντρα σε έναν «ψημένο» ΠΑΟΚ με τέσσερα Κύπελλα σε πέντε χρόνια.

Προέκυψαν όμως και οι ειδικές συνθήκες. Καθυστερημένη αρχή του ματς. Παναθηναϊκός ποδοσφαιρικά ανώτερος για ένα μισάωρο, όταν και ήρθε και το πέναλτι. Το οποίο και είναι. Χαμηλά, ψηλά, ένα πόδι πήγε στο κεφάλι του Γκατσίνοβιτς. Το άνοιξε κιόλας. Την εποχή του VAR, δε γινόταν να μη δοθεί. Έγινε το 1-0.

Εκεί ακριβώς ήρθε το κακό για τον Παναθηναϊκό. Διότι δεν του δόθηκε η δυνατότητα να παλέψει έχοντας τον ενθουσιασμό, κόντρα σε έναν «ζαλισμένο» ΠΑΟΚ. Η διακοπή λόγω της πέτρας (!) ήταν μεγάλη, δίνοντας το δικαίωμα στον «δικέφαλο» να συμμαζευτεί, να μπει πνευματικά στη λογική των νέων δεδομένων. Την ίδια ώρα, ο Αϊτόρ έβαζε προστατευτικό στο χέρι κι ο Γκατσίνοβιτς επίδεσμο στο κεφάλι.

Μετά τη διακοπή, ο διαιτητής Λαόθ σφύριξε ξεκάθαρα δίνοντας τα… κουκούτσια στον ΠΑΟΚ. Ειδικά η μη αποβολή του Αουγκούστο, είναι εξοργιστική. Φαίνεται κιόλας απ’ την αντίδραση του Λουτσέσκου που τον αντικατέστησε αμέσως, επειδή ο Ρουμάνος αντιλήφθηκε τι θα ακολουθήσει.

Λογική ήταν και η πίεση του ΠΑΟΚ στο τέλος. Μην τρελαθούμε, ομάδα έμπειρη είναι, είχε τεράστιο κίνητρο, παίκτες που βίωσαν το δικό τους… last dance, άρα ήθελαν να παλέψουν τις πιθανότητές τους. Οι όποιες ευκαιρίες χάθηκαν, τέλος η ιστορία. Ποδοσφαιρικά κακό ματς, συνολικά δίκαιη κατάκτηση του Παναθηναϊκού.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα σε επίπεδο εξήγησης των όσων έγιναν. Οι δύο ομάδες θα μπορούσαν κάλλιστα να προσφέρουν καλύτερο ματς. Αλλά απ’ τη μία είχαν τα αντικείμενα απ’ την πλευρά των φίλων του ΠΑΟΚ και τις διακοπές, απ’ την άλλη την εποχή. Μην ξεχνάμε πως πολλοί παίκτες του «δικέφαλου» επανήλθαν από απουσία, ενώ αυτοί του Παναθηναϊκού έπαιζαν κάθε τρεις μέρες αγώνες «φωτιά» και λογικά έχουν επιβαρυνθεί.

Είπαμε όμως. Οι τελικοί είναι για να τους κερδίζεις και όχι να τους παίζεις. Αυτό ακριβώς έγινε στο ΟΑΚΑ. Δίκαια, μάγκικα, χωρίς διαβουλεύσεις να βγούμε να μη βγούμε, τραυματίστηκε παίκτης μας δε βγαίνουμε πάμε νοσοκομείο. Παναθηναϊκά και ηθικά ήρθε ο τίτλος.

Τώρα οι πάντες μπορούν να το διασκεδάσουν. Έχουν το δικαίωμα οι παίκτες, ο εξαιρετικός προπονητής, όλα τα μέλη του τμήματος, ο κόσμος φυσικά που ταΐστηκε πίκρα με το κουτάλι τόσα χρόνια. Πλέον υπάρχει χαρά και κυρίως, ελπίδα. Γιατί αυτή η ομάδα την ξαναγέννησε.

Πρέπει απλά να γίνουν οι σωστές κινήσεις, ποιοτικά, ηγετικά, αριθμητικά. Για να ανταπεξέλθει το «τριφύλλι» σε τρεις διοργανώσεις γεμάτες απαιτήσεις. Έχοντας και το τεράστιο κέρδος (μην το ξεχνάμε) του ενός γύρου που «σβήστηκε» απ’ την προσπάθεια για τους ομίλους του Conference League.

Αυτά σε λίγες μέρες. Με την απόλυτη εμπιστοσύνη που έχει κερδίσει με το σπαθί του και την εργατικότητά του ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Μέχρι τότε, οι Παναθηναϊκοί να χαμογελάτε επειδή ο τίτλος αυτός ήταν μάγκικος και όπως πρέπει να κρίνονται οι τίτλοι παρά τις όποιες αναποδιές προκύπτουν.