Ήταν δίκαιο, έγινε πράξη

Όταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήρθε στον Παναθηναϊκό, πριν περίπου έναν χρόνο, βρήκε μια ομάδα διχασμένη, πληγωμένη, ξενερωμένη και εκτός Ευρώπης. Με παίκτες «φευγάτους», με κόσμο «στα κάγκελα», με τα σημάδια της θητείας του Μπόλονι να έχουν αυλακώσει τα αποδυτήρια. Ο Γιοβάνοβιτς, όπως συνηθίζει, ζήτησε (και πήρε) μονοετές συμβόλαιο. Για να δει η ομάδα αν «της κάνει» και να δει κι εκείνος αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να κάνει τη δουλειά του, όπως εκείνος την είχε στο μυαλό του.

Πώς την είχε τη δουλειά στο μυαλό του; Με μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία από τον προκάτοχό του: πειθαρχία, ναι, αλλά όχι «μαστίγιο». Καλή ανασταλτική λειτουργία, ναι, αλλά όχι «βάζουμε ένα γκολ και ταμπουρωνόμαστε». Μπόλικη τακτική και προσήλωση στο πλάνο του προπονητή, ναι αλλά και «δικαίωμα» στους παίκτες να πάρουν πρωτοβουλίες και να ευχαριστηθούν το παιχνίδι. Διότι γνώριζε ότι αν οι παίκτες (ξανα)ανακάλυπταν τη χαρά του παιχνιδιού, αν επέστρεφε το χαμόγελο, αν θυμούνταν για ποιους λόγους αγάπησαν κάποτε το τόπι, νομοτελειακά θα ερχόταν και το ωραίο ποδόσφαιρο και τα «ωραία αποτελέσματα».

Όταν ο Γιοβάνοβιτς «υποσχέθηκε» ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας, ο κόσμος της ομάδας τον αντιμετώπισε με δυσπιστία. Τα είχε ξανακούσει όλα αυτά πολλές φορές και δεν τα είχε δει, οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανέβει ο πήχης των προσδοκιών, με τον κίνδυνο να σπάσει και πάλι τα μούτρα του. Παίκτες δεν έρχονταν, παίκτες δεν έφευγαν, ο Γιοβάνοβιτς «ψείριζε» κάθε περίπτωση παίκτη που προτεινόταν στην ομάδα, την ώρα που οι ανταγωνιστές ανακοίνωναν τον ένα παίκτη πίσω από τον άλλον. Ακόμα και η μεταγραφή Παλάσιος, κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» της μεταγραφικής περιόδου, που κόστισε αρκετά και συνοδεύτηκε από ένα καλό βιογραφικό, δεν αρκούσε να αλλάξει το κλίμα και τη διάθεση των φίλων της ομάδας.

Λιγότερο από έναν χρόνο μετά, όλα μοιάζουν διαφορετικά, σαν να άγγιξε ο Γιοβάνοβιτς τους παίκτες με ένα «μαγικό ραβδί». Μόνο που δεν υπήρχε κανένα «μαγικό ραβδί» και τίποτα το μεταφυσικό: όσα καλά έχουν γίνει αυτό το χρονικό διάστημα, είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, απορρόφησης κραδασμών από την πλευρά του προπονητή και των συνεργατών του, σοβαρότητας και μιας προσπάθειας του προπονητή να «γκρεμίσει» τα αποδυτήρια και να τα «ξαναχτίσει» από την αρχή: θυμίζω για παράδειγμα ότι στο ξεκίνημα της χρονιάς, Βιγιαφάνιες και Χατζηγιοβάνης πιάστηκαν στα χέρια. Ότι ο Βιγιαφάνιες έφτασε στα δικαστήρια με τον Παναθηναϊκό, λόγω του προστίμου που του επέβαλε η ομάδα. ότι υπήρχαν παίκτες που είχαν εκφράσει την επιθυμία να αποχωρήσουν και είχαν «μουτράκια» επειδή ο Παναθηναϊκός δεν τους άφησε ελεύθερους ώστε να βρουν την επόμενη ομάδα τους.

Λίγους μήνες μετά, άνθρωποι που ξέρουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, μιλούν για αποδυτήρια που θυμίζουν εκκλησία: οι παίκτες ακούνε τον προπονητή όχι επειδή τον φοβούνται, αλλά επειδή τον σέβονται. Και φέρονται με σεβασμό ο ένας στον άλλον, όχι για να μην φάνε κανένα πρόστιμο, αλλά διότι έχουν καταλάβει ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να προχωρήσει η ομάδα. Ο Παναθηναϊκός παίζει – κατά γενική ομολογία – την καλύτερη μπάλα, έκανε «πασαρέλα» στα play – offs, εξασφάλισε το ευρωπαϊκό του εισιτήριο μέσα από το πρωτάθλημα και πηγαίνει χωρίς άγχος στον τελικό του κυπέλλου, χωρίς «πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσω γιατί μόνο έτσι βγαίνω Ευρώπη», για να το ευχαριστηθεί και να διεκδικήσει έναν τίτλο μετά το 2014.

Όλα τα παραπάνω, τα πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό ο Γιοβάνοβιτς. Και γι’ αυτό επιβραβεύτηκε με διετές συμβόλαιο. Όχι για την ευρωπαϊκή έξοδο, αλλά για τον τρόπο που οδήγησε την ομάδα στην Ευρώπη. Όχι μετά τον τελικό Κυπέλλου και ανάλογα με το αποτέλεσμα, αλλά πριν απ’ αυτόν και χωρίς να παίξει ρόλο στην απόφαση της διοίκησης αν η χρονιά θα βρει την ομάδα με έναν τίτλο ή όχι. Επιβραβεύθηκε το κανονικό ποδόσφαιρο, η υγεία, η πρόοδος, η χαρά, όλα αυτά που έφεραν ξανά τον κόσμο δίπλα στην ομάδα με πάθος και ενθουσιασμό. Όλα αυτά δηλαδή που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη ο Παναθηναϊκός εδώ και καιρό.