Το φινάλε μιας δύσκολης αλλά και συναρπαστικής χρονιάς

Μην γελιέται κανείς: αν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν νίκη ή ισοπαλία για να «κλειδώσει» την ευρωπαϊκή του έξοδο, ή αν κέρδιζε κάποιο «προνόμιο» τερματίζοντας δεύτερος, αν αυτό του εξασφάλιζε μια καλύτερη κλήρωση ή «πήδαγε» έναν προκριματικό γύρο, τότε θα βλέπαμε εντελώς διαφορετικά πράγματα στην Τούμπα. Όχι απλά θα βλέπαμε μια 11άδα χωρίς 9 αλλαγές, αλλά κυρίως θα βλέπαμε έναν άλλο βαθμό συγκέντρωσης, μια διαφορετική αντιμετώπιση σε ένα παιχνίδι, που ήταν «διαδικαστικού χαρακτήρα» και μια ευκαιρία να πάρουν ανάσα όλοι αυτοί οι παίκτες που δεν έχουν σταματήσει να παίζουν «στα κόκκινα» εδώ και μήνες.

Δεν υπήρξε άλλωστε μέσα στη σεζόν ούτε ένα must – win παιχνίδι που να μην κέρδισε ο Παναθηναϊκός και δεν υπήρξε ούτε ένα παιχνίδι που δεν έπρεπε με τίποτα να χάσει, που δεν πήρε τουλάχιστον το «Χ»: το πρώτο must – win παιχνίδι της σεζόν, ήρθε πολύ νωρίς και ήταν για το Κύπελλο, όταν ο Παναθηναϊκός πήγε σε μονό παιχνίδι στο Περιστέρι με τον Ατρόμητο, σε μια περίοδο όπου δεν είχε κάνει καμία εκτός έδρας νίκη. Κέρδισε και άνοιξε το δρόμο που τον οδήγησε μέχρι τον τελικό του Σαββάτου. Το επόμενο must – win παιχνίδι ήρθε την προτελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, στη «Λεωφόρο» με την ΑΕΚ. Ήταν υποχρεωμένος να κερδίσει, για να συμμετάσχει σίγουρα στα play – offs. Κέρδισε 3-0 και πήγε στην τελευταία αγωνιστική χωρίς άγχος στο Περιστέρι, απλά για να μπει με τη μικρότερη δυνατή διαφορά από ΑΕΚ και Άρη. Με τον Άρη στη «Λεωφόρο» ήταν ένα ακόμα τέτοιο παιχνίδι – το κέρδισε 1-0. Και με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο, ξαφνικά έγινε «must - win», μετά τη νίκη του Άρη επί του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ με τον ΠΑΣ Γιάννενα: ο Παναθηναϊκός κέρδισε 2-1 και σφράγισε την ευρωπαϊκή του θέση λίγες μέρες μετά, νικώντας 4-0 τον ΠΑΣ Γιάννενα.

Το ματς της Τούμπας δεν ήταν must – win, σε αντίθεση με τον τελικό κυπέλλου. Φυσικά και κανείς δεν θέλει να χάνει, ούτε να «χαλάει» το αήττητο σερί του στα play – offs, αλλά σε καμία περίπτωση αυτή η ήττα ούτε μουντζουρώνει, ούτε «λερώνει» τη θαυμάσια πορεία του Παναθηναϊκού σε αυτό το μίνι – πρωτάθλημα, το οποίο αντιμετώπισε με σοβαρότητα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή. Σε όποιον «ξινίζει» η τέταρτη θέση, «ξιδάκι»: όταν επιστρέφεις στην Ευρώπη 5 χρόνια μετά την τελευταία φορά που ήσουν εκεί, έχοντας παίξει την καλύτερη μπάλα απ’ όλους, έχοντας κερδίσει απανωτά ντέρμπι, έχοντας μαζέψει περισσότερους βαθμούς από όλες τις ομάδες που συμμετείχαν, τότε όποιοι γκρινιάζουν είτε δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα, είτε εξυπηρετούν άλλους σκοπούς, είτε γεννήθηκαν πρόπερσι…

Στον τελικό του Σαββάτου θα δούμε από τον Παναθηναϊκό άλλα πρόσωπα σε σχέση με το ματς της Τούμπας και άλλο αγωνιστικό στιλ. Θα δούμε την ομάδα που έτρεξε ένα καταπληκτικό αήττητο σερί εδώ και μήνες, που «έσφιξε» την άμυνά της, που βρήκε διάφορους και διαφορετικούς τρόπους να σκοράρει, που πήρε γκολ και ασίστ από τα εξτρέμ της, που άρχισε να σκοράρει σημαντικά γκολ από στατικές φάσεις. Μια ομάδα που βρήκε μια θαυμαστή ισορροπία ανάμεσα στην ανασταλτική λειτουργία και τη δημιουργία, με παίκτες που βρήκαν τους ρόλους τους στο γήπεδο και έβαλαν το «εγώ» κάτω από το «εμείς». Δεν ξέρω φυσικά τι θα γίνει στον τελικό, πώς θα παρουσιαστεί στον τελικό ο Παναθηναϊκός και πώς θα είναι ο ποιοτικός ΠΑΟΚ, ποιος θα μπορέσει να εξουδετερώσει τα «όπλα» του αντιπάλου και να ενεργοποιήσει τα δικά του και τι εκπλήξεις μπορεί να επιφυλάσσει ο ένας προπονητής στον άλλον. Όλα αυτά, θα τα δούμε στο χορτάρι του ΟΑΚΑ το βράδυ του Σαββάτου. Αλλά όπως και να έχει και όπως κι αν τελειώσει το παιχνίδι, θα είναι το φετινό φινάλε μιας δύσκολης, απαιτητικής αλλά τελικά συναρπαστικής χρονιάς για τους «πράσινους», που έβαλαν τις βάσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα προσεχώς.