Όταν επιβραβεύεται η σκληρή δουλειά

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να αγαπά κάποιος τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η δουλειά του, όπως αυτή αποτυπώνεται στο χορτάρι, είναι ο κυριότερος: η ομάδα έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο μέσα στη χρονιά, δείχνοντας μια αξιοθαύμαστη σταθερότητα και συνέπεια τους τελευταίους μήνες. Ακόμα όμως και το διάστημα που ο Παναθηναϊκός δεν κέρδιζε το ένα ματς πίσω από το άλλο, έβλεπες ότι φτιαχνόταν κάτι ενδιαφέρον: μια ομάδα που προσπαθούσε να παίζει ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας, που είχε πλάνο ανάπτυξης και δημιουργίας, που έφτιαχνε τελικές.

Ένας άλλος λόγος, είναι η νοοτροπία που πέρασε ο Γιοβάνοβιτς στην ομάδα: οι δηλώσεις του μετά από κάθε ματς, ήταν απόλυτα ποδοσφαιρικές και ψύχραιμες, ακόμα και σε ματς όπου η ομάδα του «πιστολιάστηκε» κανονικά από τους διαιτητές. Και δεν απέφυγε μόνο ο ίδιος τις αναφορές στη διαιτησία, αλλά ουσιαστικά «απαγόρευσε» και στους παίκτες του κάθε τέτοια συζήτηση – αν εξαιρέσουμε τον Χουάνκαρ, που μίλησε μετά την πολύ αυστηρή αποβολή του στους «Ζωσιμάδες», δεν θυμάμαι κάποιον άλλον παίκτη να πράττει κάτι παρόμοιο. Ο Γιοβάνοβιτς μιλάει ταπεινά μετά από μεγάλες νίκες, πανηγύρισε γελώντας πλατιά μια φορά όλη κι όλη σφίγγοντας τα χέρια προς την εξέδρα και «έγινε είδηση» και το βράδυ της Τετάρτης είπε το αυτονόητο: «δεν μπορώ να χαίρομαι, όταν η ομάδα είναι 21 βαθμούς πίσω από τον Ολυμπιακό».

Στο ντέρμπι στο «Καραϊσκάκης», ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν άφησε τίποτα στην τύχη: καταρχάς έκανε αυτό, που ίσως θα έπρεπε να είχε κάνει εδώ και κάποιες αγωνιστικές, δηλαδή φρεσκάρισμα στην 11άδα. Η παρουσία του Σάρλια ήταν αναγκαστική, καθώς έλειπε ο Βέλεθ, αλλά ο Κουρμπέλης, ο Σάντσες και ο Αλεξανδρόπουλος ήταν συνειδητή επιλογή και όχι «ανάγκη». Η τοποθέτηση του Κουρμπέλη στην τριάδα της άμυνας είχε συγκεκριμένο σκοπό: ελλείψει Βέλεθ, ήθελε έναν παίκτη που να μπορεί να χτίσει τις επιθέσεις από τα μετόπισθεν, με «σίγουρη» πρώτη πάσα. Και η στόχευση στην επίθεση ήταν συγκεκριμένη: ο Ιωαννίδης είχε εντολή να απασχολεί Παπασταθόπουλο και Σισέ και να κρατάει μπάλα, την ώρα που οι πάσες είχαν αποδέκτη τον Παλάσιος και τον Αϊτόρ. Έτσι ήρθε το πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού και παραλίγο, με παρόμοιο τρόπο να πετύχει και δεύτερο γκολ ο Παλάσιος.

Ακόμα κι όταν ο τραυματισμός του Ιωαννίδη του άλλαξε τα σχέδια και άφησε τον Παναθηναϊκό χωρίς παίκτη που θα μπορούσε να παίξει με πλάτη στην αντίπαλη εστία και να κρατήσει τη μπάλα, ο Γιοβάνοβιτς δεν αγχώθηκε – και αυτή ακριβώς η σιγουριά του, πέρασε και στους παίκτες του. Το δεύτερο γκολ, ήρθε – ξανά – από στατική φάση, κάτι που φανερώνει ότι έχει γίνει πραγματικά καλή δουλειά στο Κορωπί τον τελευταίο καιρό, καθώς είναι ένα ακόμα σημαντικό γκολ του Σένκεφελντ, μετά απ’ αυτό που πέτυχε κόντρα στον Άρη. Και παρόλο που ο Ολυμπιακός μείωσε, «ξαναμπήκε» στο παιχνίδι τυπικά αλλά ουσιαστικά δεν μπήκε ποτέ: η μοναδική αξιόλογη στιγμή ήταν μια προσωπική ενέργεια και σουτ του Παπασταθόπουλου, καθώς όλες οι σέντρες που επιχείρησαν οι «ερυθρόλευκοι» δεν προβλημάτισαν ιδιαίτερα τον Μπρινιόλι.

Ο Γιοβάνοβιτς ζήτησε συγκεκριμένα πράγματα από τους παίκτες του κι εκείνοι τα εφάρμοσαν κατά γράμμα, χωρίς νεκρά διαστήματα, παραλείψεις και τσαπατσουλιές. Διότι εξίσου σημαντικό με την «διδακτέα ύλη» και τη «μεταδοτικότητα» του καθηγητή, είναι οι «μαθητές» να δίνουν προσοχή στην «τάξη», κατά τη διάρκεια της «παράδοσης», να μελετούν και να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στις «εξετάσεις». Ο Παναθηναϊκός, έχει πάρει «σχεδόν άριστα» στα play – offs, όντας αήττητος και έχει αγκαλιάσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο μέσω πρωταθλήματος, φλερτάροντας ακόμα και με τη δεύτερη θέση. Σημαντική πρόοδος για μια ομάδα που είχε μείνει μετεξεταστέα εδώ και πολλά χρόνια και έφτασε στο σημείο να την περιμένουν οι οπαδοί της στο δρόμο και να «στήνουν μπλόκο» όχι για να βρίσουν και να αποδοκιμάσουν, αλλά για να πανηγυρίσουν και να αποθεώσουν παίκτες και προπονητή.