Βγήκε κερδισμένος χωρίς καν να κερδίσει

Ο Παναθηναϊκός διαχειρίστηκε μάλλον άνετα και με σχετική ασφάλεια το ντέρμπι με την ΑΕΚ, χωρίς να αγχωθεί και χωρίς να προβληματιστεί ιδιαίτερα. Ξεπέρασε το πρώτο ημίχρονο, όπου η ΑΕΚ ήταν ελαφρώς καλύτερη χωρίς να «βραχεί», ανέβασε την απόδοσή του στην επανάληψη, βοηθήθηκε από τις αλλαγή στον σχηματισμό που επέλεξε ο Γιοβάνοβιτς, έκανε ευκαιρίες και τελικά πήρε ένα αποτέλεσμα, το οποίο πριν την έναρξη της αγωνιστικής μπορεί να αποδεικνύονταν προβληματικό, αλλά στο τέλος της βραδιάς αποδείχθηκε «λουκούμι»: η ισοπαλία με την ΑΕΚ και παράλληλα η νίκη του Ολυμπιακού στο «Βικελίδης», έφεραν τους «πράσινους» δυο βαθμούς πάνω από τους διώκτες του. Και όποιος προηγείται, άσχετα αν έχει εύκολο ή δύσκολο πρόγραμμα στη συνέχεια, ορίζει και την κατάσταση.

Ο Παναθηναϊκός δεν μπήκε «με το μαχαίρι στα δόντια» στο ματς με την ΑΕΚ. Μπήκε έχοντας πρωτίστως στο μυαλό του να ελέγξει το ματς, να κερδίσει τη μάχη του κέντρου και να ψάξει με ηρεμία τις φάσεις που θα του έδιναν ένα γκολ. Μπήκε κυρίως με ηρεμία, σε αντίθεση με τους παίκτες της ΑΕΚ που είχαν πολλά νεύρα, πήγαν σε δυνατά μαρκαρίσματα – συχνά στα όρια του αντιαθλητικού – και χάλαγαν οι ίδιοι το μυαλό τους και το αγωνιστικό πλάνο του Οφρυδόπουλου. Κι από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός δεν δέχθηκε κάποιο γκολ στο πρώτο μέρος, μπόρεσε να ξεδιπλώσει την ποιότητά του στο δεύτερο, να ανέβει πιο ψηλά, να απειλήσει, να κάνει ευκαιρίες και να αισθάνεται μάλλον αδικημένος από το τελικό αποτέλεσμα.

Αν ο Άρης κέρδιζε, θα ήταν τρίτος, με τον Παναθηναϊκό τέταρτο έναν βαθμό πίσω και την ΑΕΚ πέμπτη δυο βαθμούς πίσω από τους «πράσινους». Τώρα, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο έχει δυο βαθμούς παραπάνω από τις άλλες δυο ομάδες, αλλά «έχει» και τις ισοβαθμίες μαζί τους. Μεγάλο κέρδος από μια αγωνιστική όπου ο Παναθηναϊκός βγήκε κερδισμένος χωρίς να κερδίσει. Ακόμα μια αγωνιστική επίσης όπου ο Παναθηναϊκός παραμένει αήττητος και δεν δέχθηκε γκολ – από το ξεκίνημα των play – offs άλλωστε δέχεται γκολ με το σταγονόμετρο. Δείγμα σωστής νοοτροπίας, σωστής τακτικής προσέγγισης, καλής προετοιμασίας από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και εφαρμογής από τους παίκτες όσων ζητά ο προπονητής.

Καλώς ή κακώς, ο Γιοβάνοβιτς δεν έχει «δυο 11άδες» για να δουλέψει, να διαλέξει βασικούς ή να παρέμβει από τον πάγκο. Χρησιμοποιεί μια 11άδα όλη κι όλη τον τελευταίο καιρό και υπολογίζει στα σοβαρά ακόμα 2-3 παίκτες, διότι βλέπει όχι μόνο ότι αυτή «μπορεί να του κάνει τη δουλειά» και έχει αποκτήσει μια καλή χημεία, αλλά διότι βλέπει ταυτόχρονα πως δεν έχει παίκτες στο ρόστερ του τέτοιους, που να μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Χτύπησε ο Γκατσίνοβιτς και έβαλε τον Μαουρίσιο με την ελπίδα ότι ο έμπειρος Βραζιλιάνος, με την ποιότητά του, θα έδινε ηρεμία στον άξονα – κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Πέρασε τον Βιτάλ στην επανάληψη, προσδοκώντας ένα παιχνίδι σαν αυτά που έκανε στην αρχή του πρωταθλήματος – δεν το είδε για ακόμα μια φορά. Έβαλε τον Καρλίτος, με την ελπίδα να δει τον παίκτη που έβαλε μαζεμένα γκολ στο πρώτο κομμάτι της χρονιάς και στη συνέχεια για να τον βοηθήσει, πέρασε και τον Μακέντα στην κορυφή, για να «αναπνεύσει» ο Καρλίτος παίζοντας σε πιο ελεύθερο ρόλο – βρήκαν κάποιες συνεργασίες και φάσεις οι δυο τους, αλλά γκολ δεν ήρθε. Οι ενοχλήσεις του Χουάνκαρ έφεραν τον Σάντσες στην 11άδα και ταυτόχρονα χάθηκαν τα ανεβάσματα από αριστερά, ο Χατζηγιοβάνης δεν έχει δείξει ότι μπορεί να είναι μια αξιόπιστη λύση παίρνοντας τη θέση του Παλάσιος ή του Αϊτόρ. Και τελικά, ίσως μόνο ο Αλεξανδρόπουλος μπορεί να είναι μια αξιόπιστη λύση, είτε ξεκινάει βασικός, είτε παίζει αλλαγή, όπως έχουμε δει μέσα σε ολόκληρη τη χρονιά.

Με αυτούς που εμπιστεύεται θα πορευτεί ο Γιοβάνοβιτς μέχρι το τέλος, με την ελπίδα να αντέξουν, να μην υπάρξουν τραυματισμοί και να μην «κλατάρουν» από τα συνεχόμενα ματς που προηγήθηκαν και που ακολουθούν. Κάτι που κάνει επιτακτική τη σοβαρή και ουσιαστική ενίσχυση το καλοκαίρι, όχι μόνο σε βασικούς παίκτες, αλλά και σε αξιόπιστους αναπληρωματικούς. Μια κουβέντα που θα γίνει όταν πρέπει: μόλις ολοκληρωθεί η χρονιά και ανάλογα με το πώς θα ολοκληρωθεί σε πρωτάθλημα και κύπελλο.