Η στολή των μεγαλύτερων υπερηρώων τελικά είναι λευκή

Μην μπερδεύστε, δεν έχασε το ματς η Σίτι. Δεν φταίει ο Γκρίλις ή ο Ζεσούς ή η μέτρια βραδιά του Ντε Μπρόιν. Ούτε ο Πεπ Γκουαρδιόλα και τα όσα έκανε ή δεν έκανε στη διάρκεια του αγώνα ή οι οδηγίες που δεν έδωσε στους παίκτες του όταν ο Ροδρίγκο ισοφάρισε στο 90’, ώστε να «φάνε τη μπάλα», να παγώσουν το ρυθμό και να «σβήσουν το ματς» πριν πάθουν κανένα κακό. Την πρόκριση την πήρε «σπαθάτα», μάγκικα και παλικαρίσια η μεγαλύτερη ομάδα στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου: η «Βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης.

Τι αν έλειπε ο καλύτερος αμυντικός της, ο Αλάμπα; Ο Νάτσο έμοιαζε με κράμα Φαν Ντάικ και Κιελίνι στα νιάτα του. Τι κι αν ο τίμιος γέροντας Μόντριτς αλλά και ο Κροος δεν είχαν άλλα τρεξίματα και ο Κασεμίρο δεν μπορούσε να βγάλει 90λεπτο; Ο Αντσελότι έβαλε τον Καμαβινγκά για να φάει σίδερα στο κέντρο και τοποθέτησε δίπλα του τον Βαλβέρδε. Τι κι αν ήταν αυτή τη φορά «διαβασμένη» η Σίτι απέναντι στις επελάσεις του Βινίσιους Τζούνιορ; Ο Ροντρίγκο, ήταν ο άσος στο μανίκι του προπονητή του: ήρθε από τον πάγκο φρέσκος, έχοντας «διαβάσει» την αντίπαλη άμυνα, έβαλε δυο γκολ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα κι αν είχε κανα-δυο λεπτά ακόμα στην κανονική διάρκεια, πιθανότατα θα έβαζε και τρίτο. Τι κι αν ο Μπενζεμά ήταν σε μέτρια βραδιά, κάτι που φάνηκε από τις πρώτες επαφές του με τη μπάλα στο ξεκίνημα του αγώνα, όταν η κεφαλιά του και το πλασέ του έφυγαν αρκετά μακριά από την αντίπαλη εστία; Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου φέτος, στη μέτρια βραδιά του, έδωσε μια ασίστ, κέρδισε πέναλτι και το έστειλε στην αριστερή πλευρά της εστίας του Έντερσον, σφραγίζοντας την πρόκριση.

Θα ήταν περίπου «μεταφυσικό» όλο αυτό που έκανε η Ρεάλ, θα μπορούσαμε να συζητάμε για τους «τόνους» που ζυγίζει η φανέλα της σε σύγκριση με τα ελάχιστα γραμμάρια που ζυγίζει η αντίστοιχη της Σίτι, αν δεν είχε φτάσει ως εδώ η Ρεάλ κάνοντας δυο μεγάλες υπερβάσεις νωρίτερα με Παρί και Τσέλσι. Κάποιοι θα κάνουν λόγο για «φάρδος», για το άστρο του Αντσελότι, για την έπαρση του Πεπ που είναι πολύ αλαζόνας και εγωιστής για να προσαρμοστεί στις συνθήκες και απαιτήσεις του εκάστοτε παιχνιδιού, επιμένοντας να κάνει το συγκεκριμένο πράγμα που έχει στο μυαλό του. Αλλά το ποδόσφαιρο, δεν είναι σκάκι. Ούτε ένα άθλημα που παίζεται στο πινακάκι ενός προπονητή ή στο προπονητικό κέντρο μιας ομάδας, εκεί όπου σχεδιάζει πώς θα κερδίσει ένα παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο είναι ζωντανό, «σπαρταράει». Έχει να κάνει με τις προσωπικότητες και τη θέληση. Με την «πείνα» και με τη ρέντα. Με την ιστορία που κουβαλάει η φανέλα που φοράς και πόσο πολύ επιθυμείς να την προστατεύσεις και να την υπερασπιστείς.

Όταν βλέπεις παίκτες που δεν θα πέρναγαν ούτε έξω από το «Μπερναμπέου» πριν κάποια χρόνια ή θα ήταν πάντα οι δευτερότριτες επιλογές του προπονητή για τα «εύκολα παιχνίδια» να παίζουν σαν top – class παίκτες, όταν βλέπεις ξεζουμισμένους και «ηλικιωμένους», που έχουν παίξει 60 παιχνίδια μέσα στη χρονιά να τρέχουν σαν έφηβοι, όταν βλέπεις άγουρα πιτσιρίκια να «ενηλικιώνονται» μέσα σε λίγες εβδομάδες, σκέφτεσαι τι ήταν αυτό που τους «άγγιξε» και τους έκανε να πάρουν τρεις σπουδαίες και δύσκολες προκρίσεις, τρεις συνεχόμενες φορές που βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο. Γιατί δεν λύγισαν; Πώς δεν τα παράτησαν; Πού βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα να παλέψουν μέχρι το τέλος και να βρουν τα γκολ εκείνα που τους χάρισαν την πρόκριση;

Ίσως τελικά υπερήρωες να μην υπάρχουν μόνο στο «σύμπαν» της Marvel και της DC. Ίσως να υπάρχουν και στην πραγματική ζωή, να παίζουν ποδόσφαιρο και να φοράνε λευκές στολές. Ίσως η «σωβρακοφανέλα» της Ρεάλ να έχει κάποιες σχεδόν «μαγικές» ιδιότητες, να χαρίζει σε αυτόν που τη φοράει δύναμη και αντοχή που δεν ήξερε καν ότι είχε, πείσμα και θέληση και αυτό το «refuse to lose» πνεύμα που χαρακτηρίζει μόνο τις πολύ σπουδαίες και πολύ μεγάλες ομάδες του κόσμου. Και η μεγαλύτερη όλων των ομάδων και όλων των εποχών, είναι η Ρεάλ Μαδρίτης.