Ο καλός Άρης θα κάνει καλύτερο τον Παναθηναϊκό

Συγνώμη που δεν θα συμμετάσχω στο κλίμα ευφορίας που ακολούθησε τη νίκη επί του Άρη, αλλά η εικόνα του Παναθηναϊκού εμένα με προβλημάτισε. Και είμαι σίγουρος ότι προβλημάτισε και τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που είδε την ομάδα του αν όχι να στριμώχνεται, πάντως σίγουρα να προβληματίζεται από τον Άρη των 10 παικτών στο δεύτερο ημίχρονο. Και να μην μπορεί να φτάσει σε ένα δεύτερο γκολ που θα «κλείδωνε» τη νίκη και θα έδιωχνε το άγχος.

Ο τρόπος που έπαιξε ο Άρης με αριθμητικό μειονέκτημα, δεν φανερώνει απλά την ποιότητα του Άρη και τις ευεργετικές επιδράσεις του Μπούργος στην ομάδα, αλλά δείχνει και το πώς οφείλει να παίζει μια ομάδα όταν αναγκάζεται να αγωνιστεί με παίκτη λιγότερο: με συνέπεια, συνοχή ανάμεσα στις γραμμές της και θάρρος. Ο Άρης τα είχε όλα αυτά και – κυρίως – είχε έναν εκπληκτικό Ιτούρμπε, ο οποίος έκανε μερικά απίθανα πράγματα στη δεξιά πλευρά του γηπέδου, περνώντας δυο και τρεις παίκτες, στο καλύτερό του – πιθανότατα – παιχνίδι στην Ελλάδα.

Έχει τύχει να αγωνιστεί και ο Παναθηναϊκός φέτος με παίκτη λιγότερο και η εικόνα του σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε αυτή του Άρη: όταν οι «πράσινοι» αναγκάστηκαν να παίξουν με 10 παίκτες, παρουσιάστηκαν «φοβικοί», ακίνδυνοι επιθετικά και αποδιοργανωμένοι. Προφανώς και δεν είναι εύκολο να παίζεις με 10 εναντίον 11, ειδικά όταν αγωνίζεσαι εκτός έδρας, αλλά πρέπει να φροντίσεις να σε «νιώσει» ο αντίπαλος, να μην του επιτρέψεις να ανεβαίνει ψηλά και να σε κλείσει στην περιοχή σου, αλλά να του «υπενθυμίζεις» σε κάθε ευκαιρία ότι μπορείς να του κάνεις τη ζημιά σε μια αντεπίθεση αν είναι απρόσεκτος.

Προφανώς και ήταν ιδιαίτερης σημασίας το παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό. Και άγχος υπήρχε και ένα μεγάλο «πρέπει» στο γρασίδι. Που έγινε ακόμα μεγαλύτερο όταν ο Σένκεφελντ έβαλε γκολ και ο Καμαρά αποβλήθηκε: από εκείνο το σημείο και μετά ο Παναθηναϊκός ήταν σχεδόν υποχρεωμένος να κερδίσει, βλέποντας μπροστά του μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να ανέβει στην τρίτη θέση. Δεν έχει τελειώσει φυσικά κάτι, υπάρχουν για τους «πράσινους» τρία δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια (με ΑΕΚ, Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ) και μόνο ένα εντός, αυτό με τον ΠΑΣ Γιάννενα, ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε πως για μια ομάδα που μπήκε στα play – offs τρεις βαθμούς πίσω από τον Άρη και τέσσερις πίσω από την ΑΕΚ, είναι υπόθεση μεγάλης σημασίας να προσπερνά και τους δυο και να πλασάρεται τρίτος.

Είναι καλό και παραγωγικό και πάντα χρήσιμο να υπάρχει προβληματισμός μετά από μια εμφάνιση που δεν ήταν τόσο καλή, όσο αυτές των προηγούμενων εβδομάδων. Όταν μάλιστα δεν συνοδεύεται μια τέτοια εμφάνιση από κάποια «γκέλα» και απώλεια βαθμών, τότε δεν υπάρχει κάποια επιπλέον πίεση. Και σε κάποιο βαθμό είναι και λογικό μια ομάδα να μην παίζει συνέχεια το ίδιο καλά, αλλά να έρχεται και ένα απόγευμα όπου κάποιοι κομβικοί παίκτες μπορεί να κάνουν ένα μέτριο παιχνίδι. Στο χέρι του Γιοβάνοβιτς είναι να παρέμβει, να βρει τι μπορεί να διορθώσει και τι πρέπει να κάνουν οι παίκτες του, ώστε να συνεχίσουν να έχουν την καλή εικόνα που βλέπουμε τους τελευταίους μήνες. Ίσως ένα φρεσκάρισμα στην 11άδα να είναι αναγκαίο, καθώς η ομάδα παρατάσσεται ακριβώς με την ίδια αρχική 11άδα στα τελευταία παιχνίδια.

Για τον Παναθηναϊκό πρέπει να είναι το πρώτο του και μεγάλο του μέλημα να τερματίσει σε ευρωπαϊκή θέση μέσω πρωταθλήματος, ώστε να μην εναποθέσει όλες του τις ευρωπαϊκές ελπίδες στην κατάκτηση του κυπέλλου. Ο τελικός κυπέλλου πρέπει να είναι «μπόνους» και χαρά για τους «πράσινους» και όχι «μονόδρομος» για την Ευρώπη, διότι τότε τα πόδια θα ζυγίζουν 100 κιλά. Αντιθέτως αν ο Παναθηναϊκός έχει καταφέρει να τερματίσει τρίτος ή τέταρτος και έχει «κλειδώσει» την ευρωπαϊκή του παρουσία, τότε θα πάει στον τελικό της 21ης Μαϊου με διαφορετική διάθεση για να κυνηγήσει έναν τίτλο μετά από 8 χρόνια. Για να έρθει πιο κοντά σε αυτό, υπάρχει ο πραγματικός «τελικός» ανάμεσα στους «τέσσερις τελικούς» που έχει να δώσει μέχρι το τέλος των play – offs: το ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Εκεί, αν νικήσει ο Παναθηναϊκός, τότε πραγματικά θα «αγκαλιάσει» την Ευρώπη.