Πνευματικά και ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει

Η μεγάλη εικόνα είναι ο τελικός Κυπέλλου, η 3^η θέση στο Πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή. Για έναν Παναθηναϊκό που ακόμη δεν κατέκτησε κανέναν στόχο. Αλλά αυτό φαντάζει λεπτομέρεια για το «τριφύλλι», όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Το βασικό για τους «πράσινους» είναι η πνευματική και ποδοσφαιρική επιστροφή του.

Είχαμε συνηθίσει εδώ και αρκετά χρόνια, να βλέπουμε μια ομάδα που νικά δύσκολα ματς. Φέρνει αποτελέσματα που ουσιαστικά την «αδειάζουν». Την κάνουν να αισθανθεί πως πέτυχε το στόχο της, ενώ στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτα. Ακόμη και τώρα, πόσο καιρό περιμένουμε αυτό το «ξεφούσκωμα»; Μετά τον ΠΑΟΚ; Μετά το 0-0 με τον Άρη εκτός έδρας λόγω των απουσιών; Μετά τη νίκη επί του Ολυμπιακού; Μετά την πρόκριση επί της Λαμίας;

Όλο το περιμένουμε κι όλο δεν έρχεται. Φάνηκε απέναντι στον Άρη. Μια αναμέτρηση στη Λεωφόρο, γεμάτη κινδύνους και απίστευτες δυσκολίες. Από μόνο του το γεγονός πως οι Θεσσαλονικείς ήταν ξεκούραστοι και για 15 μέρες προετοίμαζαν αυτό το παιχνίδι, τα λέει όλα. Την ώρα που η ομάδα του Γιοβάνοβιτς λίγες μέρες πριν έπαιξε στη Λαμία για πρόκριση στον τελικό. Σε ματς που φαινομενικά ήταν εύκολο, αλλά απαιτητικό από κάθε άποψη.

Η πνευματική ετοιμότητα που επιδεικνύει το «τριφύλλι» σε κάθε ματς, σε κάθε απαίτηση, σε κάθε συνθήκη αγώνα, δεν έχει την παραμικρή σχέση με αυτό που βλέπαμε όχι τις προηγούμενες σεζόν, αλλά ακόμη και στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος. Η διαρκής βελτίωση του Παναθηναϊκού είναι εμφανής, έστω και σε λεπτομέρειες.

Ποδοσφαιρικά δε λέμε πολλά, επειδή είναι ξεκάθαρο πως οι «πράσινοι» είναι αν όχι η καλύτερη ομάδα σίγουρα μία απ’ τις κορυφαίες της σεζόν. Τα δικά τους σκαμπανεβάσματα και ο δύσκολος δρόμος που διάλεξε ο Γιοβάνοβιτς, έφεραν τις τόσες γκέλες. Αλλά ακόμη κι έτσι, ουδείς διαφωνεί πως η συγκεκριμένη ομάδα βαδίζει στο σωστό δρόμο.

Της λείπουν οι ποιοτικές προσθήκες, οι ηγέτες που θα της αλλάξουν τα δεδομένα μία και καλή. Όχι πολλές κινήσεις. Λίγες και καλές. Το σύνολο, ο κορμός, υπάρχει. Λείπει το αλατοπίπερο από ένα φαγητό με εξαιρετικές πρώτες ύλες και τρόπο μαγειρέματος.

Ασχολούμαστε με το γενικό συμπέρασμα για τον Παναθηναϊκό, επειδή θεωρούμε άδικο να κρίνεται αυτή η προσπάθεια απ’ το δοκάρι και μέσα ή δοκάρι και έξω. Προφανέστατα για το μέγεθος των «πράσινων», είναι εντελώς διαφορετικό το να τελειώσει η σεζόν με Ευρώπη και Κύπελλο απ’ το να τελειώσει με 5^η θέση και ήττα στον τελικό. Αλλά και πάλι η ουσία δεν διαφοροποιείται.

Μακάρι ο Παναθηναϊκός να κατακτήσει κάτι. Προκειμένου να επιβραβευτεί η ίδια η προσπάθειά του. Δύσκολη για το ποδόσφαιρο, αλλά τόσο όμορφη. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι όλες οι ομάδες. Να σταματήσουμε επιτέλους να βλέπουμε μόνο σκοπιμότητα, πούλμαν, «κλέψιμο» αποτελέσματος.

Όσο για το ματς με τον Άρη, δεν είναι ανησυχητική η εικόνα του δευτέρου μέρους. Ένα σύνολο κουρασμένο με λιγότερη ενέργεια απ’ τον αντίπαλο, είναι λογικό να μην εμφανίζει στο γήπεδο το αριθμητικό πλεονέκτημα που απέκτησε. Απ’ την άλλη για την ψυχολογία της ομάδας απ’ τη Θεσσαλονίκη, η αποβολή έφερε το δεν έχω να χάσω κάτι. Όχι πως χάρηκαν για την αποβολή προφανώς, αλλά ως συνθήκη που διαμορφώθηκε αντιμετωπίστηκε ακριβώς έτσι.

Ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά είναι που είδαμε ένα σύνολο να συσπειρώνεται μόλις έμεινε με δέκα. Στο 11 εναντίον 11 η ανωτερότητα του Παναθηναϊκού ήταν ξεκάθαρη πάντως. Όπως και γενικά στη διαδικασία των Play Offs.

Οι διαιτητικές αποφάσεις δε χρειάζονται καν σχολιασμό. Ξεκάθαρη αποβολή, ούτε κατά φαντασία πέναλτι η φάση στο σουτ του Μαντσίνι που βρήκε τον Βέλεθ. Αυτά και πάμε παρακάτω επειδή το κακό παράγινε με το «κερατάς και δαρμένος».

Υ.Γ. Εξαιρετική η εικόνα της Λεωφόρου. Εξαιρετική η κίνηση των οπαδών του Παναθηναϊκού που θα μπορούσαν να μην την κάνουν, απ’ τη στιγμή που οι ίδιοι για δικούς τους λόγους δεν πήγαν στο ματς του πρώτου γύρου. Τίμιο, ηθικό, ντόμπρο και όμορφο. Ας γίνει μόνιμο σε όλα τα γήπεδα.