Η φανέλα με το 9

41 γκολ σε 41 παιχνίδια φέτος. 14 γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ, 5 στη φάση των ομίλων και 9 στα νοκ – άουτς. Απανωτά ευρωπαϊκά χατ – τρικ με Παρί και Τσέλσι που σφράγισαν προκρίσεις. Δυο γκολ στο «Έτιχαντ» που κρατάνε τη Ρεάλ ζωντανή για τη ρεβάνς στη Μαδρίτη. Πέναλτι «αλά Πανένκα» στο 80’, με το σκορ στο 4-2. 600 συμμετοχές με τη φανέλα της Ρεάλ, «πιάνοντας» τον θρυλικό Πάκο Χέντο. Μια ανάσα πίσω από τον Ραούλ, που είναι στη δεύτερη θέση των σκόρερ όλων των εποχών για τη «Βασίλισσα». Βαδίζοντας στο 35ο έτος της ηλικίας του, ο – κάποτε – αγέλαστος Γαλλο-αλγερινός που χαμογελάει πλέον πολύ πιο συχνά, προκαλεί δέος με τα κατορθώματά του. Έχει κερδίσει το σεβασμό όλων αυτών που αγαπάνε πραγματικά το ποδόσφαιρο και δεν τους στραβώνει το χρώμα της φανέλας. Και λογικά, καλό είναι να αρχίσουν να σκαλίζουν το όνομά του πάνω στη Χρυσή Μπάλα από τώρα.

Όταν πήγε στη Ρεάλ, το 2009, ήταν ακόμα ένας galactico – material που κανείς δεν ήξερε αν θα «πιάσει», πώς θα εξελιχθεί, αν θα «κουμπώσει» με την ομάδα, αν θα αντέξει το βάρος της πιο βαριάς φανέλας του κόσμου ή αν θα έχει την τύχη τόσων και τόσων άλλων που ήρθαν, είδαν και απήλθαν. Μοιραζόταν για ένα διάστημα το χρόνο συμμετοχής και τη θέση του φορ με τον Ιγκουαϊν. Άκουγε πολλά – ότι δεν σκοράρει πολύ, ότι δεν χαμογελάει σχεδόν ποτέ, ότι δεν είναι «εμπορικός», ότι δεν έχει φίλους στη Μαδρίτη, ότι δεν περνάει καλά, άρα δεν θα μακροημερεύσει. Σήμερα, 13 χρόνια μετά, είναι το σημείο – αναφοράς μιας ομάδας «πληγωμένης», που έχει παρκαρισμένους στον πάγκο ή την εξέδρα τους διάφορους «Μεσσίες» που ψώνισε ακριβά (Αζάρ – Μπέιλ), παίζει αναγκαστικά παντού και πάντα διότι ο αναπληρωματικός του, ο Γιόβιτς, αποδείχθηκε… Τόργκελε στο σκοράρισμα και μοιράζεται τη «σοφία του ποδοσφαίρου» παρέα με τον Μόντριτς, σε κάτι που μοιάζει «με τελευταίες ποδοσφαιρικές παραστάσεις υψηλού επιπέδου». Ή «μάθετε μπαλίτσα από τους γέροντες».

Να πούμε αλήθειες; Το υλικό της Ρεάλ είναι «φτωχό» για Ρεάλ. Είναι σίγουρα φτωχότερο από παλιότερες εποχές, περιλαμβάνει ξεζουμισμένους «γέροντες» και άγουρους νεανίες που ψάχνουν την ποδοσφαιρική τους ωρίμανση και την ποδοσφαιρική τους καθιέρωση. Το κέντρο άμυνας των μεγάλων επιτυχιών (Ράμος – Βαράν) διαλύθηκε, ο Αλάμπα ήταν η μοναδική μεταγραφή του καλοκαιριού, αλλά έχει την ατυχία να παίζει δίπλα στον Μιλιτάο, που δεν ξέρεις τι είναι χειρότερο πάνω του: το αμυντικό του παιχνίδι ή το κούρεμά του; Στα χαφ, ο Κροος με τον Μόντριτς και (συνήθως) τον Κασεμίρο σέρνουν στο χορτάρι όλοι μαζί έναν αιώνα ζωής, στα εξτρέμ υπάρχει ο Βινίσιους Τζούνιορ, άλλοτε ο Ασένσιο και άλλοτε ο Ροντρίγκο. Πουθενά ο άφαντος ψευδο-ηγέτης Αζάρ, αγνοείται ο γκολφέρ Μπέιλ, κάποτε υπήρχε κάποιος κύριος Ίσκο αλλά δεν μένει πια εδώ…

Μέσα σε όλα αυτά, ο Καρίμ Μπενζεμά είναι «και πατέρας και αδελφός και φίλος» για τους συμπαίκτες του. Αυτός που θα σκοράρει και αυτός που θα πασάρει, αλλά και αυτός που θα τραβήξει δυο αμυντικούς πάνω του μόνο και μόνο επειδή υπάρχει, ώστε να βρει χώρο ο «Βίνι» ή ο Ροντρίγκο. Αυτός που θα βάλει γκολ με κεφαλιά ή με ένα άγγιγμα ανάμεσα στα αντίπαλα στόπερ, αυτός που θα σκοράρει με δυνατό σουτ είτε με το δεξί είτε με το αριστερό, που θα μυριστεί κάθε «τσουρουκιά» των αντίπαλων αμυντικών και κάθε τσαπατσουλιά στο build – up, όπως ο λευκός καρχαρίας μια σταγόνα αίμα. Ο ηγέτης μιας «καλούτσικης ομάδας», που το άγγιγμά του την έχει κάνει σκληρόπετση, κυνική, αποτελεσματική, δυσκολοκατάβλητη και με δόγμα το «refuse to die». Μια ομάδα που έχει πάρει ουσιαστικά το πρωτάθλημα με καμιά 15ριά βαθμούς διαφορά από Μπαρσελόνα και Σεβίλλη.

Και μια ομάδα που πέρασε στο Τσάμπιονς Λιγκ από τον μεγαλύτερο «καρόδρομο» που θα μπορούσε να βρει: Παρί στους «16», η περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι στους «8», η Σίτι του Πεπ στους «4». Η Ρεάλ του Καρίμ Μπενζεμά τους έχει εξολοθρεύσει όλους μέχρι εδώ – μένει να δούμε αν μπορεί να κάνει το ίδιο και στη ρεβάνς του 4-3 στο σπίτι της. Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο γι’ αυτόν τον «αληταρά» από τη Λιόν, με τις κακές παρέες, που καταδικάστηκε για το sex-tape του Βαλμπουενά, που έχασε για χρόνια τη θέση του στην Εθνική Γαλλίας. Αλλά βρήκε το χαμόγελό του στη Μαδρίτη και μαζί με αυτό η Ρεάλ βρήκε τον πραγματικό της ηγέτη μέσα στα αποδυτήριά της, «στην πίσω αυλή του σπιτιού της» και όχι στους πηχιαίους τίτλους και τις μεγάλες προσδοκίες των πολυδάπανων μεταγραφών που αποδείχθηκαν «φούσκες».