Εκείνοι ευχαριστιούνται το ποδόσφαιρο, εμείς το απολαμβάνουμε

Τα έφερε έτσι η ζωή και ο πρώτος ημιτελικός τελείωσε μόλις 1-0, αντί για 3-0 ή 4-0 που θα έπρεπε να λήξει βάσει της εικόνας των δυο ομάδων και των ευκαιριών που έχασε ο Παναθηναϊκός. Κάτι που αναγκάζει τον Γιοβάνοβιτς να πάει στη ρεβάνς με τους «βασικούς» και να μην κάνει ένα «γενναίο rotation», ενόψει του σημαντικού αγώνα με τον Άρη. Κακό από τη μία, καθώς μερικές ανάσες για τους πιο ταλαιπωρημένους παίκτες θα ήταν ευπρόσδεκτες, καλό από την άλλη διότι οι παίκτες που έχουν «υπογράψει» την αγωνιστική άνοδο και πρόοδο της ομάδας, κυριολεκτικά χαίρονται να παίζουν. Το απολαμβάνουν εκείνοι πρώτοι και κατ’ επέκταση το απολαμβάνουμε κι όλοι εμείς.

Το παιχνίδι ποδοσφαίρου, είναι πρώτα απ’ όλα αυτό που λέει το όνομά του: παιχνίδι. Και αυτοί που παίζουν ποδόσφαιρο, μπορεί να είναι επαγγελματίες, να βιοπορίζονται απ’ αυτό ή να γίνονται και πλούσιοι από το ποδόσφαιρο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι «παιδιά», 20, 25 ή 30 ετών, που όταν ήταν μικροί κλώτσαγαν τη μπάλα σε ένα γηπεδάκι, με όνειρο κάποια στιγμή να γίνουν σπουδαίοι. Αυτά τα «παιδιά» μπορεί να μεγάλωσαν αλλά παραμένουν μέσα τους εκείνα τα παιδιά που κλώτσαγαν τη μπάλα με τους φίλους τους, που γουστάρουν το χειροκρότημα, που «τρελαίνονται» όταν σκοράρουν, που τσαντίζονται όταν χάνουν, που θυμώνουν, που μαλώνουν, που γελάνε, που αγκαλιάζονται, που πειράζονται μεταξύ τους.

Ένας από τους λόγους που ο Παναθηναϊκός παίζει τη μπάλα που αρέσει τόσο πολύ, την πιο ελκυστική και ωραία στην Ελλάδα, είναι κατά την ταπεινή μου άποψη το γεγονός ότι ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει βάλει το αγωνιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνται, αλλά τους έχει δώσει ταυτόχρονα και την ελευθερία της «έκφρασης» και της πρωτοβουλίας. Σύστημα ναι, αλλά «καλούπι» όχι. Τακτική φυσικά, αλλά όχι «φυλακή». Τους «τοποθετεί» όπως πρέπει μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αλλά δεν έχει βάλει ούτε «συρματοπλέγματα», ούτε «νάρκες», ούτε περιοχές που είναι απαγορευμένες σε κάποιους να πατήσουν. Κάπως έτσι «έχει το δικαίωμα» ο Βέλεθ μέσα στη ροή του αγώνα να δοκιμάσει κάθετη μπαλιά σαν «δεκάρι» ή ο Σένκεφελντ να βγάλει σέντρα σαν εξτρέμ, γνωρίζοντας ότι υπάρχουν παίκτες στην πλάτη τους για να καλύψουν τα ανεβάσματά τους.

Στη Λαμία ο Παναθηναϊκός είναι το φαβορί – όχι μόνο για την πρόκριση, αλλά και για τη νίκη. «Περασμένος» δεν είναι φυσικά, μπάλα είναι, γεμάτος απρόοπτα μπορεί να είναι ένας αγώνας και δεν κερδίζει πάντα η καλύτερη ομάδα, αλλιώς δεν θα είχε νόημα να γίνονται καν τα παιχνίδια. Παίζει ρόλο και η «μέρα» και η τύχη και η διαιτησία και η ρέντα και όλα. Καθαρά ποδοσφαιρικά όμως, ο Παναθηναϊκός έχει το πάνω χέρι να πάρει την πρόκριση. Και όσο νωρίτερα βάλει το γκολ ή τα γκολ που θα του εξασφαλίσουν την πρόκριση, τόσο πιο εύκολο θα είναι για τους παίκτες να κάνουν συντήρηση και διαχείριση δυνάμεων και για τον Γιοβάνοβιτς να αποσύρει στον πάγκο τους παίκτες που είναι πιο «φορτωμένοι» με παιχνίδια, ώστε να προλάβουν να φορτίσουν τις μπαταρίες τους ενόψει Άρη.