Το μεγαλείο της απλότητας

Η κλωνοποίηση απαγορεύεται. Από τότε που έγινε ο σάλος με τη «Ντόλι», το κλωνοποιημένο πρόβατο, η ανθρωπότητα πάγωσε, φοβούμενη ένα μέλλον δυστοπικό, ζοφερό, γεμάτο ανθρώπινους κλώνους, όπως περίπου το είδε να συμβαίνει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ακόμα και δεινόσαυρους και προϊστορικά πλάσματα που το σκάνε από τα κλουβιά τους όπως συνέβη στις ταινίες του «Τζουράσικ Παρκ». Για τον Μπενζεμά και τον Μόντριτς όμως, που είναι κάτι ανάμεσα σε «δεινόσαυρους» και υπερ-ανθρώπους, ίσως η επιστημονική κοινότητα να έπρεπε να κάνει μια εξαίρεση.

Ο 37χρονος Λούκα Μόντριτς, είναι ο μόνος παίκτης που κατάφερε να σπάσει το δίπολο Μέσι – Κριστιάνο τα τελευταία (πολλά) χρόνια και να πάρει τη «Χρυσή Μπάλα». Ο Κροάτης, ένα οκταρο-δεκάρι που δεν παλιώνει όσα χρόνια κι αν περάσουν, μια «ποντικομαμή» που ξέρει πώς να διαχειριστεί τις δυνάμεις του για να βγάλει 90λεπτο, που δεν διστάζει να ρίξει και καμιά κλωτσιά και δεν μανουριάζει όταν τρώει καμία γερή, μας χάρισε στο ματς με την Τσέλσι μια στιγμή σπάνιου ποδοσφαιρικού μεγαλείου: με το σκορ στο 0-3, με την Τσέλσι να έχει «σχεδόν προκριθεί», με το «Μπερναμπέου» να μοιάζει σαν το Βεζούβιο λίγο πριν καταπιεί την Πομπηία και το ρολόι να δείχνει περίπου 80 λεπτά, σκαρφίστηκε κάτι απλό και ταυτόχρονα ευφυές: ένα «χάδι» στη μπάλα με το εξωτερικό του δεξιού ποδιού, βλέποντας την κίνηση του Ροντρίγκο. Ο μικρός είπε «ευχαριστώ» και σκόραρε. Η Τσέλσι είπε «αν είναι δυνατόν…» και είδε το σκορ πρόκρισης, να γίνεται σκορ παράτασης. Και ο Μόντριτς, αποκαμωμένος αλλά κομβικός, όπως πάντα, κατάλαβε ότι είχε κάνει τη δουλειά του, σε ένα χρονικό σημείο όπου η μπάλα ζυγίζει 200 κιλά κι αν πας να την κλωτσήσεις, κινδυνεύεις να σπάσεις όλα σου τα δάχτυλα.

Από τη στιγμή που ο Μόντριτς έκανε αυτό που έπρεπε και έστειλε το ματς στην παράταση, ήταν η σειρά μιας άλλης «παλιοσειράς» να κάνει αυτό, που κάνει με μεγαλύτερη συνέπεια και αξιοπιστία από κάθε άλλον στον κόσμο αυτή την περίοδο – μην κοιτάτε πόσα γκολ έχει βάλει ο Λεβαντόφσκι ή όποιος άλλος: ο 34χρονος Καρίμ Μπενζεμά έχει βάλει ένα τσουβάλι γκολ και έχει μοιράσει μισό τσουβάλι ασίστ στην Ισπανία και το τσάμπιονς Λιγκ, σε διοργανώσεις «πρώτης ταχύτητας» και μεγάλης δυσκολίας. Κι όπως ακριβώς έκανε και στα προηγούμενα παιχνίδια, «γράφοντας» χατ – τρικ με την Παρί και αμέσως μετά «εκτελώντας» την Τσέλσι μέσα στο Λονδίνο, δεν θα γινόταν να μην βάλει την υπογραφή του και στη ρεβάνς με την Τσέλσι. Δεν ήθελε στο κάτω – κάτω να αφήσει την πρόκριση να κριθεί στα πέναλτι, ούτε να «κάνει ήρωα» τον Κουρτουά – αυτός είναι ο Ήρωας της ομάδας τη φετινή χρονιά. Η σέντρα του «Βίνι» έκανε τη μισή δουλειά. Η κεφαλιά του Μπενζεμά την άλλη μισή. Μόντριτς και Μπενζεμά μαζί, έκαναν ολόκληρη τη δουλειά. Και κάπως έτσι η Ρεάλ απέφυγε το μέγα κάζο και η υπέροχη Τσέλσι, η χτυπημένη από τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στον Αμπράμοβιτς, η ομάδα που έκανε ένα τέλειο παιχνίδι στο «Μπερναμπέου» για 80 λεπτά, δεν κατάφερε να γράψει ποδοσφαιρική ιστορία.

Ο δρόμος της Ρεάλ στη διοργάνωση, είναι στρωμένος με αγκάθια: Παρί και μετά Τσέλσι και τώρα Σίτι ή Ατλέτικο. Μια Ρεάλ γεμάτη «ξεπεσμένους ηγέτες» σαν τον Αζάρ και τον Μπέιλ, μια χούφτα «υπερήλικες», μια «μεταγραφή αεροδρομίου» όλη κι όλη το περασμένο καλοκαίρι (αυτή του Αλάμπα), χωρίς καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση στην επίθεση πίσω από τον Μπενζεμά (ο Γιόβιτς δεν κατάφερε να αντέξει το βάρος της φανέλας), είναι μια ανάσα από το πρωτάθλημα στην Ισπανία και ήδη στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που θα αντέχει, όσο αντέχουν παίκτες σαν τον Μόντριτς και τον Μπενζεμά, που μας θυμίζουν ξανά και ξανά πόσο μεγαλειώδες πράγμα είναι να κάνεις τα απλά πράγματα με έναν τέλειο τρόπο.