Η χρονιά είναι ακόμα «ζωντανή»

Τα «καλά που δεν πάθαμε και τίποτα» δεν ταιριάζει στον Παναθηναϊκό. Ούτε το «εντάξει, τι να κάνουμε; Χάσαμε πάλι», ούτε το «έτσι είναι η ζωή» ή το «ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη και ακριβότερη ομάδα». Προφανώς και «δεν γινόταν» να χάσει πάλι ο Παναθηναϊκός με 28 πόντους, όπως συνέβη πρόσφατα στο ΣΕΦ – θα ταρακουνούσε κάτι τέτοιο τα θεμέλια του ΟΑΚΑ. Αλλά αυτός ο συμβιβασμός με την ήττα, αυτό το «πεπρωμένον φυγείν αδύνατον», ο τρόπος που – σχεδόν – μοιρολατρικά αντιμετωπίζονται πλέον τα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό, είναι το πιο ανησυχητικό. Και δεν ξέρω τι με τρομάζει περισσότερο: ότι το νιώθει αυτό ο κόσμος της ομάδας ή ότι το νιώθει ο προπονητής και οι παίκτες του;

Ήταν ανταγωνιστικός ο Παναθηναϊκός, όπως ήταν και στον τελικό κυπέλλου. Αλλά έχασε και στο ένα και στο άλλο παιχνίδι – μιλάμε για δυο παιχνίδια που έκριναν κάτι: το πρώτο, έναν τίτλο. Το δεύτερο, το πλεονέκτημα έδρας στα play – offs. Ο Παναθηναϊκός τα πάλεψε και τα δυο, ήταν φιλότιμος, είχε πάθος, αλλά του έλειψε ξανά η διάρκεια. Διότι σε τέτοιου επιπέδου παιχνίδια, δεν δικαιούσαι να χαλαρώσεις καθόλου και απαγορεύεται να έχεις νεκρά διαστήματα, είτε στην επίθεση, είτε στην άμυνα. Και ο Παναθηναϊκός, δυστυχώς, έχασε το μυαλό του σε κομβικά σημεία του παιχνιδιού, χάνοντας μαρκαρίσματα και αμυντικά ριμπάουντ και πηγαίνοντας σε άναρχες επιθέσεις στο σημείο όπου ο Ολυμπιακός πέρασε μπροστά με 4 πόντους.

Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει για τα λάθη του Πρίφτη, τους παίκτες που δεν πάτησαν καθόλου παρκέ, τους παίκτες που υστέρησαν ειδικώς και τους παίκτες που υστερούν γενικώς ή «αποφεύγουν να μιλάνε» στα μεγάλα ματς. Για παράδειγμα ο Μέικον, δεν ανήκει στην τελευταία κατηγορία – ήταν κακός με τον Ολυμπιακό αλλά ήταν κομβικός με τη Φενέρ στην Τουρκία και τουλάχιστον ποτέ δεν «κρύβεται» και ποτέ δεν διστάζει να αναλαμβάνει ευθύνες όταν η μπάλα «καίει». Αλλά για παράδειγμα η απουσία του Οκάρο Γουάιτ από τα μεγάλα παιχνίδια είναι πλέον χτυπητή. Όπως και η αδυναμία του Έβανς να ανταποκριθεί με σταθερότητα και συνέπεια στο ρόλο του «τεσσαροπενταριού», ένας ρόλος που έγινε ακόμα πιο κομβικός από τη στιγμή που αποχώρησε ο Φλόιντ και έπεσε έξτρα βάρος στις πλάτες του.

Κυρίως, πέρα από το αν έπαιξε ή δεν έπαιξε ο Κασελάκης, ο Καβαδάς και ο Χουγκάζ και αν «άξιζαν» περισσότερα λεπτά συμμετοχής ο Μποχωρίδης και ο Μαντζούκας, ο Παναθηναϊκός πληρώνει το πρόβλημα που έχει αποτύχει να λύσει εδώ και δυο χρόνια: την έλλειψη ενός «κανονικού» πλέι – μέικερ, ενός αξιόπιστου δημιουργού, που μπορεί να ανεβάσει επίπεδο όλη την ομάδα και να αξιοποιήσει τα καλά της στοιχεία. Ο Γιόβιτς ούτως ή άλλως ήταν ένα στοίχημα που δεν βγήκε ως τώρα, ο τραυματισμός του δεν του έχει επιτρέψει ούτε να βρει ρυθμό, ούτε να βρει τα πατήματά του και ο Παναθηναϊκός παραμένει εγκλωβισμένος σε λύσεις ανάγκης, άλλοτε με τον Σαντ Ρος και άλλοτε με τον Μέικον στον «άσο», με παίκτες δηλαδή που κανονικά η δουλειά τους είναι διαφορετική. Και κάπως έτσι ο Νέντοβιτς μένει να παλέψει μόνος μέχρι που ξεμένει από δυνάμεις και ιδέες και ο Παπαγιάννης περιμένει μάταια να πάρει καμιά πάσα της προκοπής και μένει να παλεύει με τα «θεριά» και στις δυο ρακέτες. Όσο για τον Παπαπέτρου, όλοι νομίζω κατάλαβαν πόσο κομβικός, σημαντικός και αναντικατάστατος είναι ο αρχηγός, όταν είναι υγιής, μια που μπορεί να κάνει πράγματα σε άμυνα και επίθεση που κανείς άλλος δεν μπορεί.

Προφανώς και το πλεονέκτημα έδρας για τα play – offs που χάθηκε για τον Παναθηναϊκό, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την ήδη δύσκολη αποστολή του. Ο Ολυμπιακός είναι καλύτερη και ακριβότερη ομάδα, έχει το μομέντουμ και την ψυχολογία και πλέον έχει πάρει 4 από τα φετινά 5 παιχνίδια ανάμεσα στις δυο ομάδες. Έχει όμως δυο καρπούζια κάτω από τη μασχάλη του, με το ευρωπαϊκό «καρπούζι» της πρόκλησης που λέγεται Final – Four να είναι ιδιαίτερα νόστιμο και λαχταριστό, την ίδια ώρα που ο Παναθηναϊκός έχει να εστιάσει, να δουλέψει και να βελτιωθεί με μοναδικό στόχο να γιατρέψει τις πληγές του, να διορθώσει τα λάθη του και να εμφανιστεί πολύ καλύτερος στους τελικούς των play – offs. Αν χάσει, να χάσει μαχόμενος και όχι παραδομένος στη μοίρα του και μονολογώντας «ε, τι να κάνουμε…» Να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, κάτι πολύ καλύτερο απ’ ό,τι έχουμε δει στα τελευταία παιχνίδια, διότι η χρονιά είναι ακόμα «ζωντανή».