Μια νίκη τεράστιας σημασίας

Ο Παναθηναϊκός μπήκε στα play-offs με -3 από τον Άρη και -4 από την ΑΕΚ. Άρα, υποχρεωμένος να κυνηγάει για να μπορέσει να εξασφαλίσει ευρωπαϊκό εισιτήριο και να μην γίνει μονόδρομος η κατάκτηση του Κυπέλλου, προκειμένου να μην μείνει ακόμα μια χρονιά εκτός Ευρώπης. Παρότι στην ομάδα είχαν βάλει ως στόχο τουλάχιστον τους 4 βαθμούς στα δυο πρώτα παιχνίδια, με ΑΕΚ εντός και Άρη εκτός, τελικά μάζεψε δυο. Αλλά βλέποντας τα αποτελέσματα των υπόλοιπων τελικά οι δυο βαθμοί που μάζεψε, υπό προϋποθέσεις, έμοιαζαν μια καλή συνθήκη. Ποιες ήταν αυτές οι προϋποθέσεις; Να αρχίσει να σημειώνει νίκες – ξεκινώντας από το ματς με τον ΠΑΟΚ.

Μετά το τέλος της τρίτης αγωνιστικής, ο Παναθηναϊκός είναι ισόβαθμος με τον Άρη και έναν βαθμό πίσω από την ΑΕΚ. Κάλυψε ουσιαστικά τη διαφορά και δεν κυνηγάει πια, αλλά πατάει γερά στα πόδια του. Εκμεταλλεύεται τη δική του αγωνιστική σταθερότητα, το συγκεκριμένο, ξεκάθαρο και ελκυστικό ποδόσφαιρο που παίζει, με τους διακριτούς ρόλους, τους παίκτες – πρωταγωνιστές αλλά και τον προπονητή που ξέρει και πώς να προετοιμάσει την ομάδα και πώς να κοουτσάρει κατά τη διάρκεια του ματς. Παράλληλα, εκμεταλλεύεται τα προβλήματα της ΑΕΚ και του Άρη: η μεν ΑΕΚ, έχοντας περάσει πολλά τον τελευταίο καιρό, έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή της, ο δε Άρης, μετά το εκρηκτικό ξεκίνημα με τον Μπούργος στον πάγκο, αντιμετωπίζει ξανά προβλήματα στη δημιουργία και το σκοράρισμα. Κάποιοι άλλωστε είχαμε προβλέψει ότι η «αύρα» από την έλευση του νέου προπονητή θα ήταν προσωρινή, καθώς δεν γίνεται να λυθούν ως δια μαγείας τα προβλήματα που κουβαλάει η ομάδα όλη τη χρονιά.

Σε ό,τι έχει να κάνει με το ματς της «Λεωφόρου» και τη νίκη του Παναθηναϊκού επί του ΠΑΟΚ, έγινε πιο δύσκολη απ’ ό,τι έμοιαζε μετά το 2-0 με το υπέροχο γκολ του Χουάνκαρ. Διότι ο Παναθηναϊκός άντεξε στο ξεκίνημα της επανάληψης, δεν δέχθηκε κάποιο γκολ από τον ΠΑΟΚ που μπήκε «αγριεμένος» στο δεύτερο ημίχρονο, πέτυχε εκείνος γκολ και κάπου εκεί, θα έπρεπε «κανονικά» να τελειώσει το ματς. Να παγώσουν οι «πράσινοι» το ρυθμό, να «σβήσουν» το ματς, να μην δώσουν δικαιώματα στον ΠΑΟΚ, να αναγκάσουν τον Λουτσέσκου να σκέφτεται το ματς της Πέμπτης με τη Μαρσέιγ. Η γρήγορη μείωση του σκορ όμως από τον Ζίφκοβιτς, που ήρθε από μια αμυντική απροσεξία της πράσινης άμυνας, κράτησε το ματς «ζεστό» μέχρι το τέλος. Με τον ΠΑΟΚ να το παλεύει – όπως φάνηκε από τις αλλαγές που έκανε ο Λουτσέσκου. Αλλά και με τον Γιοβάνοβιτς να κοουτσάρει και να «απαντά», αλλάζοντας σχηματισμό και προσθέτοντας τρίτο κεντρικό αμυντικό για να «κλειδώσει» τη νίκη.

Δεν ήταν τυχαία η αντίδραση του Γιοβάνοβιτς προς το τέλος, που ξεσήκωσε την εξέδρα – ήταν η πρώτη φορά που ο πάντα συγκρατημένος προπονητής, μοιράστηκε τα συναισθήματά του με τον κόσμο της ομάδας. Ίσως διότι ήταν η πρώτη φορά που ένιωσε ότι η ομάδα του είναι «καβάλα στο άλογο», που μπορεί να πιστοποιεί βαθμολογικά αυτό που βλέπει και εκείνος και εμείς στο γήπεδο: μια ομάδα που προοδεύει, που έχει μια σταθερότητα το τελευταίο διάστημα, που έβγαλε αντίδραση όταν στριμώχτηκε λίγο πριν το τέλος της κανονικής περιόδου και κινδύνευσε να μείνει εκτός play-offs κερδίζοντας ΑΕΚ εντός και Ατρόμητο εκτός, που είναι αήττητη στα play-offs παρά το γεγονός ότι στα προηγούμενα ματς αγωνίστηκε με πολλά προβλήματα και στο «Βικελίδης» πήγε χωρίς 11 παίκτες.

Ο Παναθηναϊκός, όταν είναι πλήρης, μπορεί να σταθεί απέναντι σε κάθε αντίπαλο. Έχει αρχή, μέση και τέλος, έχει μια πολύ καλή ανασταλτική λειτουργία, έχει ανάπτυξη, έχει τα δυο καλύτερα εξτρέμ στο πρωτάθλημα (Παλάσιος και Αϊτόρ) και δεν περιμένει το γκολ απαραίτητα από τον φορ του. Αν παραμείνει υγιής ο Παναθηναϊκός και δεν χτυπηθεί από άλλες ατυχίες και τραυματισμούς, τότε έχει πολύ καλές πιθανότητες να τερματίσει ψηλά και να κερδίσει το ευρωπαϊκό εισιτήριο που αξίζει και δικαιούται βάσει της εικόνας και της απόδοσής του σχεδόν ολόκληρη τη χρονιά.