Το «κανονικό μπάσκετ» φέρνει «κανονικές νίκες»

Δεν «έσωσε» την ευρωπαϊκή του χρονιά ο Παναθηναϊκός με τη νίκη του επί της Ρεάλ, ούτε έσωσε την «τιμή και την υπόληψή του». Έκλεισε όμως τα εντός έδρας παιχνίδια του στην Ευρωλίγκα με μια «γλυκιά νίκη», απέναντι όχι απλά σε μια ομάδα που τον είχε κερδίσει 13 φορές σερί αλλά και στο «μπασκετικό έκτρωμα» του Λάσο, με τέσσερις παίκτες να σουτάρουν τρίποντα από παντού και ένα ψηλό να παλεύει για τα ριμπάουντ. Και παρόλο που οι Ισπανοί βάρεσαν καμιά 30ριά τρίποντα και ευστόχησαν περίπου στα μισά, έχασαν. Ή μάλλον, τους κέρδισε το «κανονικό μπάσκετ» που έπαιξε ο Παναθηναϊκός.

Είμαστε αυστηροί απέναντι στον Πρίφτη και τους παίκτες του και απαιτητικοί. Και καλά κάνουμε: η φανέλα αυτή είναι «βαριά» και ο κόσμος που την αγαπά, δεν συμβιβάζεται με μια νίκη από δω και άλλη μια από εκεί, ούτε με την αποφυγή της τελευταίας θέσης σε μια διοργάνωση όπου είχε μάθει να βλέπει τον Παναθηναϊκό να πρωταγωνιστεί, να παίρνει κούπες, να πηγαίνει στα final-four και θα θεωρείται αποτυχία αν απλά έμπαινε στην οκτάδα και τα play-offs. Φυσικά και έχει πολλά ελαφρυντικά και δικαιολογίες η ομάδα, μικρό μπάτζετ, επιλογές παικτών που δεν βγήκαν, απουσίες λόγω τραυματισμών, ιώσεων και κορωνοϊού. Έχουμε ξεχάσει από πότε έχει να παίξει πλήρης – μπορεί και να μην έχει παίξει ποτέ πλήρης από το ξεκίνημα της χρονιάς. Αλλά τουλάχιστον στο ματς με τη Ρεάλ, παρά το γεγονός ότι έλειπαν τρεις σημαντικοί παίκτες (Οκάρο, Μποχωρίδης, Γιόβιτς), έπαιξε μπάσκετ κανονικό, «ορθόδοξο», με πλάνο και με σχέδιο.

Είχε «νεκρά διαστήματα» και αρρυθμίες ο Παναθηναϊκός, μπλόκαρε κάποιες στιγμές επιθετικά και «θόλωσε» αμυντικά. Έχασε σημαντικά αμυντικά ριμπάουντ και έδωσε δεύτερες και τρίτες επιθέσεις στους Ισπανούς. Νίκησε όμως, διότι βρήκε διάφορους επιθετικούς «πόλους» και δεν περίμενε τα πάντα από τον Νέντοβιτς ούτε στη διάρκεια του αγώνα, ούτε στα τελευταία κρίσιμα λεπτά: υπήρχε ο μεγαλειώδης Παπαγιάννης και ο σημαντικός Παπαπέτρου, που επέστρεψε δυνατός και ξεκούραστος. Ο Σαντ Ρος που έκανε – ως συνήθως – πολλά πράγματα σε άμυνα και επίθεση και ο Μέικον που «ξύπνησε» στο τέλος και έβαλε σημαντικούς μαζεμένους πόντους. Ακόμα και ο Έβανς (αλήθεια, πόσοι παίκτες μπορούν να περηφανεύονται ότι έκαναν «πόστερ» τον Ταβάρες;) έκανε ένα πολύ καλό παιχνίδι. Πολλοί διψήφιοι παίκτες, πολλά «μεγάλα σουτ», πολυφωνία, πάθος, μάτια που γυάλιζαν, καλές επιλογές στο παρκέ και σωστή καθοδήγηση από τον Δημήτρη Πρίφτη.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η νίκη για τη συνέχεια; Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα: αν ο Παναθηναϊκός μπορέσει να «κεφαλοποιήσει» αυτή την εμφάνιση και νίκη, να τη χρησιμοποιήσει ως «καύσιμο» για τη συνέχεια, να του φτιάξει το κέφι και την ψυχολογία, τότε – μαζί με την επάνοδο των παικτών που απουσιάζουν – μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στον μόνο στόχο που του απέμεινε, το ελληνικό πρωτάθλημα. Έχει μπροστά του το εμπόδιο της ΑΕΚ στα Λιόσια και αμέσως μετά τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, στο παιχνίδι που θα κρίνει το πλεονέκτημα έδρας στα play-offs. Η νίκη του στο ματς του πρώτου γύρου στο ΣΕΦ και η απόδοσή του στον τελικό κυπέλλου, παρότι έχασε, δείχνουν ότι μπορεί να είναι ανταγωνιστικός και ότι η πρόσφατη ήττα στην Ευρωλίγκα με 28 πόντους δεν είναι φυσικά η πραγματική διαφορά δυναμικότητας των δυο ομάδων. Αλλά αυτό οφείλει να το αποδείξει στο παρκέ, σε κάθε κατοχή, σε κάθε άμυνα και σε κάθε διεκδίκηση μπάλας στα ματς που ακολουθούν.