O διχασμός έχει μπει στο DNA του Παναθηναϊκού

Τα μέλη του Ερασιτέχνη θα ψηφίσουν για το μέλλον του Παναθηναϊκού, τη Διπλή Ανάπλαση και το αν θα γίνει το γήπεδο στο Βοτανικό αλλά και τι θα γίνει με τη «Λεωφόρο». Θα μπορούσε να είναι μια εποικοδομητική συζήτηση, μια παραγωγική διαδικασία, μια ανταλλαγή απόψεων και επιχειρημάτων, από ανθρώπους που αγαπούν αυτή την ομάδα και θέλουν το καλύτερο για το μέλλον της.

Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο καθένας – αυτό είναι προσωπική υπόθεση, εκτίμηση, προσδοκία και λαχτάρα. Και σε τελική ανάλυση η άποψη του καθενός είναι σεβαστή. Μόνο που αυτή η συζήτηση, έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο αντιπαράθεσης, χαρακτηρισμών, αναρτήσεων στα social media και αναφορών σε «προδότες», «πουλημένους», «κατευθυνόμενους» και «χαρτζιλικωτούς». Για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια, οι Παναθηναϊκοί χωρίζονται σε στρατόπεδα. Σε όλα τα σπορ, σε όλα τα τμήματα, σε όλα τα ζητήματα.

Στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό υπάρχουν οι νοσταλγοί της οικογένειας Βαρδινογιάννη, οι λάτρεις της πολυμετοχικότητας και οι φανς του Αλαφούζου. Ας προσπεράσουμε προφανώς το γεγονός ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη έχει ξεκαθαρίσει σε όλους τους τόνους πως δεν πρόκειται να ασχοληθεί ποτέ ξανά με την ομάδα και ότι η πολυμετοχικότητα κράτησε όσο κράτησε, διαλύθηκε και κληροδότησε στο σύλλογο χρέη, κόντρες και προβλήματα. Τα τελευταία χρόνια, ο μόνος που υπάρχει στην ΠΑΕ, με τα σωστά του και τα στραβά του, είναι ο Γιάννης Αλαφούζος.

Που τον βρίζουν όταν κάνει λάθη αλλά τον βρίζουν και όταν κάνει σωστά. Που του «την πέφτουν» και όταν δεν βάζει χρήματα αλλά και όταν βάζει. Που τον πολεμάνε και όταν με δική του ευθύνη η ομάδα έφαγε τιμωρίες και έμεινε εκτός Ευρώπης αλλά τον πολεμάνε εξίσου και τώρα που και προσπαθεί να ξαναφέρει την ομάδα ψηλότερα και να την ξαναβγάλει Ευρώπη. Λες και περιμένουν στην ουρά οι επενδυτές κι εκείνος κρατάει «αιχμάλωτο» τον Παναθηναϊκό για κάποιο καπρίτσιο.

Στο μπάσκετ η κατάσταση είναι εξίσου διχαστική τα τελευταία χρόνια: από τότε που ανέλαβε τα ηνία ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, είχε να αντιμετωπίσει το «ναι, αλλά δεν είσαι Παύλος και Θανάσης», λες και είπε ποτέ ότι θα είναι Παύλος και Θανάσης μαζί. Έβαζε λεφτά; Κάποιοι τον έβριζαν. Αποστασιοποιήθηκε από την ΚΑΕ; Πάλι τον βρίζουν. Έπαιρνε τίτλους στην Ελλάδα και είχε τον Παναθηναϊκό έναν σοβαρό παίκτη στην Ευρωλίγκα; «Ναι, αλλά δεν πήγε την ομάδα στο final-four».

Παραπαίει η ομάδα στην Ευρωλίγκα, καθώς εδώ και δυο χρόνια βαδίζει με έσοδα – έξοδα χωρίς το Δημήτρη Γιαννακόπουλο στο τιμόνι; Πάλι εκείνος τα ακούει, διότι δεν βάζει λεφτά παρότι τον βρίζουν. Λες και είναι μαζοχιστής και θα έπρεπε να κάνει τα κέφια των υβριστών. Ή λες και έχουν εμφανιστεί οι ζάμπλουτοι αγοραστές της ΚΑΕ κι εκείνος κάνει κόνξες και δεν την πουλάει.

Τα ίδια και στον Ερασιτέχνη τα τελευταία χρόνια, είτε τα ηνία είχε ο Δημήτρης Μπαλτάκος, είτε έβαλε τάξη στα οικονομικά ο Γιαννακόπουλος, είτε τώρα με τον Μαλακατέ. Παίρνει τίτλους κάποιο τμήμα; Ξεχωρίζει κάποιος αθλητής; Πρωταγωνιστεί το βόλεϊ; «Ναι αλλά στα υπόλοιπα αθλήματα δεν συμβαίνει το ίδιο». Γκρίνια, διχασμός, φαγωμάρα, αντεγκλήσεις, «οι από δω» πολεμάνε «τους από κει», λες και δεν μιλάμε για φίλους της ίδιας ομάδας αλλά για εχθρούς. Ακόμα και στην καρδιά των οργανωμένων, υπάρχουν διαφορετικά στρατόπεδα, γίνονται τσακωμοί, ξεκαθαρίσματα, πόλεμος για τον έλεγχο του οπαδικού κινήματος.

Πουθενά δεν είναι ο Παναθηναϊκός ενωμένος. Πουθενά. Και δεν μιλάω φυσικά ότι δεν υπάρχει κάποια «ενιαία γραμμή» ή ότι είναι όλοι υποχρεωμένοι να λένε τα ίδια και να μην εκφράζουν αντιρρήσεις – είναι υγιές να υπάρχουν όλες οι απόψεις και να εκφράζονται. Άλλο πράγμα όμως η πολυφωνία και άλλο η διχόνοια – στον Παναθηναϊκό υπάρχει ένας διχασμός τα τελευταία χρόνια, που δεν παρατηρείται πουθενά αλλού. Στον Ολυμπιακό είναι όλοι μια γροθιά δίπλα στην ομάδα – ακόμα κι όταν γκρινιάζουν για την απόδοση της ομάδας ή για μεταγραφικές επιλογές, δεν χωρίζονται σε δυο ή τρία κομμάτια, ούτε χαλάνε τον κόσμο.

Στην ΑΕΚ, με όλα τα αγωνιστικά προβλήματα φέτος, είναι όλοι μαζί, ενωμένοι, στην προοπτική της «Αγιά Σοφιάς», περιμένοντας το καινούργιο υπέροχο γήπεδό τους που θα εκτοξεύσει την ομάδα. Στον ΠΑΟΚ, είναι όλοι συσπειρωμένοι γύρω από τον Ιβάν Σαββίδη, βλέποντας μια ομάδα που τέλος Μαρτίου είναι μέσα σε όλους τους στόχους και στηρίζοντάς της όσο περισσότερο μπορούν. Παντού υπάρχουν και γκρίνιες και διαφορετικές απόψεις και κριτική, ακόμα και οργή μετά από ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα, μια συντριβή σε ντέρμπι, έναν αποκλεισμό. Αλλά στο τέλος πρυτανεύει η λογική και κυριαρχεί η αγάπη για την ομάδα. Μαζί βαδίζουν όλοι, δίπλα στην ομάδα που αγαπούν.

Όλοι, εκτός από τον Παναθηναϊκό. Την ομάδα όπου ο διχασμός έχει μπει στο DNA της, έχει «τρυπήσει» την ψυχή της, έχει δηλητηριάσει το αίμα της και έχει μολύνει τον αέρα που αναπνέει. Και φυσικά δεν είναι θέμα τίτλων – τα ίδια πάνω κάτω συνέβαιναν και όταν έπαιρνε τίτλους είτε στο ποδόσφαιρο, είτε στο μπάσκετ. Ούτε θέμα προσώπων είναι – πάντα κάποιος έφταιγε, διαχρονικά, σε όλα τα αθλήματα. Ακόμα και ο Παύλος με το Θανάση τα «άκουγαν» κάποτε, μέχρι να έρθουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες, παρά το γεγονός ότι είχαν βάλει ένα καράβι λεφτά στην ομάδα και είχαν φέρει παιχταράδες που δεν είχαμε δει ούτε στα όνειρά μας.

Είναι μια αρρώστια αυτή που βιώνουμε στον Παναθηναϊκό, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που αντί να γιατρεύεται γίνεται όλο και πιο βαριά, που εμφανίζει κάθε τρεις και λίγο καινούργιες μεταλλάξεις αντί να παράγει αντισώματα. Μένει να δούμε αν η αρρώστια αυτή είναι ανίατη, ή μπορεί κάποια στιγμή ο οργανισμός του Παναθηναϊκού να αυτο-θεραπευτεί, να βρει το φάρμακο που θα τον βγάλει από την εσωστρέφεια, τη μιζέρια και τη γκρίνια που του τρώει τα σωθικά.