Ο σχεδιασμός είναι εξίσου σημαντικός με τα play offs!

Οκτώ αναμετρήσεις για τα play offs. Δύο ημιτελικοί Κυπέλλου με τη Λαμία. Αν δεν γίνει κάποια δυσάρεστη έκπληξη, ο τελικός του Κυπέλλου. Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του 11 παιχνίδια που καθορίζουν τα πάντα στη σεζόν. Διαφοροποιούν τα δεδομένα σε βαθμό που είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε.

Σκεφτείτε απλά πως λόγω δύο αποτελεσμάτων για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός μπορεί να τερματίσει τρίτος στη βαθμολογία και να πάρει το Κύπελλο, ή να μείνει 5ος κι εκτός Ευρώπης, χάνοντας παράλληλα και το τρόπαιο στον τελικό. Η μία περίπτωση θα φέρει πανηγυρισμούς, η άλλη ανάθεμα και οργή.

Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Λογικό κι επόμενο να στρέφεται όλο το ενδιαφέρον στον επίλογο της σεζόν. Εκείνος θα κρίνει όλο το προηγούμενο κείμενο. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι ένας ζωντανός οργανισμός ουσιαστικά. Ο οποίος θα έχει συνέχεια. Δε σταματά η ζωή και η προσπάθεια, δε μετριάζονται οι απαιτήσεις, ανάλογα με το πώς θα ολοκληρωθεί η φετινή σεζόν.

Κατά καιρούς έχουμε επισημάνει τα πολλά λάθη που έγιναν. Κυρίως σε επίπεδο κινήσεων που δεν πραγματοποιήθηκαν, αργοποριών που στοίχισαν κι ελπίζουμε να μην τις θυμηθούμε σε μερικές εβδομάδες. Τα όποια περιθώρια είχαν οι «πράσινοι» για λάθη, τα εξάντλησαν αρκετά χρόνια πριν. Εδώ και καιρό δεν… καίνε λίπος, αλλά «τρώνε» τις σάρκες τους. Αυτό επιβάλλεται να σταματήσει κάποια στιγμή.

Κατά συνέπεια, είναι αδιανόητο να μην κοιτά η ομάδα από τώρα το αύριο. Όχι το μακρινό αύριο, αλλά το υπερβολικά κοντινό. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως το ενδεχόμενο ευρωπαϊκής συμμετοχής, θα φέρει αυτόματα την έναρξη της επόμενης σεζόν λίγο καιρό μετά την ολοκλήρωση της τρέχουσας.

Οτιδήποτε κι αν συμβεί φέτος, οι απαιτήσεις θα είναι ακόμη μεγαλύτερες. Η πίεση το ίδιο. Υποτίθεται ο Παναθηναϊκός θα έμπαινε σε διαδικασία Πρωταθλητισμού το 2021-22. Δεν το έκανε κι αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός πως ταβάνι του μοιάζει η 3η θέση. Πλέον δεν είναι στόχος για την ερχόμενη αγωνιστική απαίτηση, είναι… καταδίκη. Εκτός αν αρκείται ο οργανισμός στη διαρκή μείωση του στάτους του κλαμπ, το οποίο ήδη έχει κατρακυλήσει σε ιστορικό χαμηλό.

Παράλληλα με τα καθοριστικά ματς των play offs, παράλληλα με το Κύπελλο, πρέπει να «τρέχει» ο σχεδιασμός της επόμενης σεζόν. Το τωρινό ρόστερ έχει κριθεί. Τα δεδομένα για τον καθένα είναι γνωστά. Όπως και οι ανάγκες της ομάδας.

Πρωτίστως είναι το ζήτημα του προπονητή βεβαίως. Ας ορίσει το κλαμπ τι θέλει. Να μείνει ή όχι ο Σέρβος; Εκτός αν η επιλογή αυτή κρίνεται από ένα σουτ. Δοκάρι και μέσα τον θέλουμε, δοκάρι κι έξω δε μας κάνει. Το οποίο εκ των πραγμάτων είναι ασόβαρο.

Ναι, όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος κανείς δε λέει όχι. Όμως αν περιμένει ο Παναθηναϊκός να δει μήπως ο Γιοβάνοβιτς πάρει το Κύπελλο για να τον κρατήσει, ή το χάσει για να μην τον ανανεώσει, τότε άδικα συζητάμε. Κάνοντας υποθέσεις φυσικά, επειδή το ίδιο το κλαμπ λογικά ξέρει τι θέλει να κάνει.

Ας ξεκαθαρίσει λοιπόν το τι θα συμβεί με τον Γιοβάνοβιτς. Μετά ας πάρουν επιτέλους σειρά οι παίκτες των οποίων τα συμβόλαια λήγουν. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις. Ακούγαμε πως θα ξεκαθαρίσουν οι υποθέσεις πριν αλλάξει η χρονιά. Τελειώνει ο 3ος μήνας κι ακόμη τίποτα. Ούτε Χουάνκαρ, ούτε Βιγιαφάνιες. Αναφέρουμε αυτούς γιατί σαφώς είναι οι πιο σημαντικές περιπτώσεις. Σάντσες λογικά δε θα κρατήσεις. Μαουρίσιο το ίδιο. Χατζηγιοβάνης είναι φευγάτος. Αφού δε θα τους κρατήσεις, όμως, θα πρέπει να τους αντικαταστήσεις.

Είναι μετά και οι δανεικοί. Γκατσίνοβιτς, Βιτάλ, Λούντκβιστ. Δύο χαφ ένας εξτρέμ. Θα μείνει κανείς; Αν δε μείνει, πας για τρεις κινήσεις ακόμη στις μεταγραφές.

Που καταλήγουμε λοιπόν; Πως ο Παναθηναϊκός έχει απίστευτα πολλά ανοιχτά μέτωπα. Και με το καλό σενάριο παραμονής παικτών όπως ο Χουάνκαρ, ο Βιγιαφάνιες κι ο Γκατσίνοβιτς για παράδειγμα, η ομάδα θα χρειαστεί 7-8 μεταγραφές. Δεν είναι λίγες, ειδικά με τους ρυθμούς που έδειξε να κινείται το «τριφύλλι».

Πρέπει να γίνουν πάρα πολλά για το 2022-23. Μέσα σε απίστευτα μικρό χρονικό διάστημα. Μην ξεχνάτε πως πέρα απ’ το ενδεχόμενο ευρωπαϊκής επιστροφής, το Πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν αρχίζει νωρίς λόγω του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Κατάρ.

Το διάστημα που ακολουθεί, δεν κρίνει απλά την τρέχουσα σεζόν και την κατάληξή της. Καθορίζει και την τύχη που θα έχει ο Παναθηναϊκός την επόμενη περίοδο. Εκτός αν ξανά οι «πράσινοι» μπουν στη διαδικασία του αφού έχουμε Καρλίτος και Μακέντα με συμβόλαιο, δεν καιγόμαστε για επιθετικό. Αφού έχουμε τόσους στόπερ, δεν θέλουμε ενίσχυση και καλός ο Χατζηθεοδωρίδης για αναπληρωματικό αριστερό μπακ.

Αν επικρατήσει ξανά η ποσότητα που καλύπτεται με μπαλώματα κι όχι η ανάγκη για ποιότητα και προσωπικότητα που θα σε αλλάξουν επίπεδο, τότε απλά η ομάδα θα αρκεστεί εκ νέου στη μάχη για την 4η θέση και θα πανηγυρίζει αν απλά αποδίδει λίγο καλύτερο ποδόσφαιρο νικώντας στη Λεωφόρο.

Υ.Γ. Η ανάλυση ίσως να σας φαίνεται μίζερη ή απαισιόδοξη. Δεν είναι. Απλά αποτελεί μια επισήμανση της διαδικασίας που αυτή τη στιγμή δείχνει να μην υπολογίζεται με τη σοβαρότητα που της αρμόζει. Διότι ο Παναθηναϊκός έχει μείνει υπερβολικά πίσω τόσα χρόνια. Τη νέα σεζόν μην ξεχνάτε επίσης πως η ΑΕΚ μπαίνει στο νέο της γήπεδο άρα θα έχει άλλη δυναμική, ενώ ο ΠΑΟΚ θα είναι έτοιμος και με μικρές διαφοροποιήσεις στο ρόστερ του. Τον Ολυμπιακό δεν τον αναφέρουμε καν. Αυτούς πρέπει όχι να φτάσεις, αλλά να ξεπεράσεις! Αν αρκούμαστε στις «μάχες» με τον Άρη, τότε ναι είμαστε απαισιόδοξοι.