Ο Σαντ Ρος είναι η «κόλλα» που μπορεί να κρατάει την ομάδα ενωμένη

Υπάρχουν διάφορα πράγματα που λειτουργούν ως διαλυτική ουσία, ως «οξύ» στον μπασκετικό Παναθηναϊκό: οι επιλογές ξένων που δεν βγήκαν. Η αέναη αναζήτηση ενός κανονικού οργανωτή εδώ και δυο χρόνια, που θα δούμε αν μπορεί να λυθεί όταν επιστρέψει ο Γιόβιτς. Οι απανωτοί τραυματισμοί, ασθένειες και απουσίες. Οι «κακοφτιαξιές» που έγιναν το καλοκαίρι. Υπάρχουν όλα αυτά, όχι σαν δικαιολογίες και άλλοθι των κακών αποτελεσμάτων αλλά σαν μια πραγματικότητα την οποία οφείλει να αντιμετωπίσει ο οργανισμός του Παναθηναϊκού και να προσπαθήσει να βελτιώσει, να «γιατρέψει» και να «μασκαρέψει», ώστε να παρουσιαστεί η ομάδα όπως πρέπει στα play-offs του πρωταθλήματος. Και μέσα σε όλα αυτά τα διαλυτικά στοιχεία, υπάρχει κάτι ή μάλλον κάποιος, ο οποίος μπορεί να λειτουργεί σαν «κόλλα» και να κρατάει την ομάδα ενωμένη και στις δυο πλευρές του παρκέ: ο Σαντ Ρος.

Δεν είναι ο σταρ της ομάδας, ούτε ο καλός της σουτέρ. Δεν περιμένει κανείς από τον Κουβανό να την ξεκολλήσει επιθετικά, ούτε να είναι ο πρώτος της ριμπάουντερ. Δεν θα τον ψάξουν οι συμπαίκτες του όταν η μπάλα «καίει» ούτε θα αναλάβει την τελευταία επίθεση. Όταν όμως είναι καλά, είναι ο πιο πολυδιάστατος παίκτης της ομάδας. Διότι επιτρέπει σε όλους τους υπόλοιπους, τον Νέντοβιτς και τον Μέικον στην περιφέρεια, τον Παπαγιάννη κοντά στο καλάθι και τον Οκάρο, να είναι «ο εαυτός τους». Ο Σαντ Ρος έχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα: καταλαβαίνεις αν είναι καλά επιθετικά, από τα πρώτα του σουτ. Αν μπουν, παίρνει ενέργεια και ψυχολογία για τη συνέχεια, την οποία εξαργυρώνει και στην άμυνα και στα ριμπάουντ, ακόμα και στο κατέβασμα της μπάλας και το πώς απλώνει το παιχνίδι. Αν του πάει καλά ένα παιχνίδι από την αρχή, μπορεί να συνεχίσει στο ίδιο τέμπο μέχρι το τέλος.

Με τη Μπάγερν, ήταν καλά από την αρχή – το έβλεπες στις κινήσεις του. Είχε αυτοπεποίθηση στην επίθεση – χωρίς να παίρνει εξεζητημένες προσπάθειες. Μάρκαρε στην άμυνα όχι απλά από τον αντίπαλο «άσο» μέχρι το «πεντάρι», αλλά ακόμα και τον... Τρινκιέρι. Πήδαγε στα ριμπάουντ, έκλεβε μπάλες, έτρεχε το γήπεδο, έκανε πράγματα που δεν αποτυπώνονται στη στατιστική: διότι τα deflections ή η άμυνα που αναγκάζει τον αντίπαλο να κάνει ένα «σκοτωμένο» σουτ ή η πίεση στη μπάλα που θα αναγκάσει τον αντίπαλο να κάνει μια επίθεση εκτός λογικής στο τέλος των 24’’, δεν θα γραφτεί στο «βιογραφικό του» και δεν θα περάσει στο σύστημα αξιολόγησης. Θα είναι όμως κομβικά στην εξέλιξη του αγώνα – με τη Μπάγερν, ήταν. Διότι μπορεί ο Μέικον να έβαλε τα τρίποντα και ο Νέντοβιτς να «σφράγισε» το ματς στο τέλος με τους πόντους που πέτυχε, μπορεί ο Οκάρο να είχε ένα μεστό παιχνίδι και ο Παπαγιάννης να σκέπασε τους αιθέρες, ήταν όμως η πληθωρική και πολύπλευρη παρουσία του Σαντ Ρος αυτή που έκανε τη διαφορά. Και αυτή που βοήθησε τον Παναθηναϊκό να αντιδράσει, κάθε φορά που η Μπάγερν μείωνε και άρχιζε να πιστεύει ότι μπορεί να πάρει τη νίκη.

Ο Παναθηναϊκός παίζει κάθε ματς στην Ευρωλίγκα για την αξιοπρέπεια και την ιστορία του, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος κι όποιο κίνητρο κι αν έχει εκείνος σε αντίθεση με τους «πράσινους» - η Μπάγερν είχε και μάλιστα ισχυρό, καθώς κυνηγούσε είσοδο στην οκτάδα. Πολύ καλά κάνει ο Παναθηναϊκός και αυτή είναι η σωστή νοοτροπία μιας ομάδας που απέτυχε παταγωδώς φέτος, που χτυπήθηκε από τραυματισμούς, αλλά που η χρονιά της δεν έχει τελειώσει. Για να μπορέσει να βελτιωθεί, για να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός στην τελική «μάχη» με τον Ολυμπιακό, θα πρέπει να «εκμεταλλευτεί» όσα ματς έχει ακόμα να δώσει για την Ευρωλίγκα, διότι αυτά είναι τα σοβαρά τεστ που μπορούν να τον κάνουν καλύτερο, να τον βοηθήσουν να διορθώσει τα λάθη του και να βρει γιατρικό στις ασθένειές του. Η παρουσία του Σαντ Ρος, το πάθος του, η διάθεσή του, η αγωνιστικότητά του, είναι ένας «μπούσουλας» για το πώς πρέπει και οι υπόλοιποι παίκτες να αντιμετωπίζουν κάθε παιχνίδι. Αλλά και για τον ίδιο πρέπει να είναι «οδηγός» για το πώς πρέπει να παίζει, ώστε να «παρασέρνει» και τους υπόλοιπους, να τους «τραβάει» σε πιο υψηλό τέμπο σε κάθε ματς και όχι μια στο τόσο.