Να τον κυνηγάνε και όχι να κυνηγάει

Ήταν μεγάλη μαγκιά του Γιοβάνοβιτς και των παικτών του αυτή η ισοπαλία με τον Άρη. Όχι μόνο για τον πόντο, που κρατάει τους «πράσινους» στο -2 από τον Άρη και στο -3 από την ΑΕΚ μετά την ήττα της από τον ΠΑΟΚ, αλλά και για τον τρόπο που ήρθε: όχι με πανικό, όχι με ταμπούρι και αντι-ποδόσφαιρο, αλλά με ποδόσφαιρο «κανονικό», με έλεγχο του κέντρου, με λίγες αλλά καλές ευκαιρίες για να φύγει ο Παναθηναϊκός από τη Θεσσαλονίκη με κάτι παραπάνω από την ισοπαλία. Όπως όμως εξελίχθηκαν τα πράγματα και με 11 απουσίες, μια χαρά ήταν η ισοπαλία.

Δεν μπορώ να φανταστώ και πολλούς προπονητές και ομάδες που να μπορούν να διαχειριστούν 11 απουσίες, σε όλες τους τις γραμμές. Το να πάνε να παίξουν ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι έχοντας όλους κι όλους διαθέσιμους 12 παίκτες «πρώτης γραμμής» - κι απ’ αυτούς τους 12, οι μισοί να κουβαλάνε προβλήματα, μικροτραυματισμούς, αγωνιστική απραξία και καταπόνηση λόγω συνεχόμενων αγώνων. Ο Γιοβάνοβιτς επέλεξε – σοφά – να αλλάξει σύστημα και να παίξει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, όχι όμως για να αμυνθεί μαζικά, αλλά για να δώσει λίγο «αέρα» στα πλάγια μπακ να απλώσουν το παιχνίδι στα άκρα, για να «ανακουφίσει» κάπως τον Αλεξανδρόπουλο και τον Βιγιαφάνιες από τα ανασταλτικά τους καθήκοντα, για να μην βρουν χώρο οι ταχύτατοι μεσοεπιθετικοί του Άρη να δράσουν. Και το σχέδιο λειτούργησε περίφημα – ένας πόντος παραπάνω στον Αχιλλέα Πούγγουρα, ο οποίος παρά την αγωνιστική του απραξία και το γεγονός ότι είναι πίσω στις επιλογές του προπονητή του για τη θέση του κεντρικού αμυντικού, ήταν πολύ συγκεντρωμένος και συνεπής στα καθήκοντά του.

Είχε πολλά πράγματα ο Γιοβάνοβιτς να σκεφτεί και λίγα περιθώρια να επέμβει στη διάρκεια του ματς. Ήξερε για παράδειγμα πως αν η ομάδα του έτρωγε γκολ πρώτη, δύσκολα θα μπορούσε να αντιδράσει. Γνώριζε πως στον πάγκο δεν είχε κανέναν game-changer και σχεδόν κανέναν με φρέσκα πόδια πλην του Μαουρίσιο. Και επίσης, έπρεπε η ομάδα του να μην καταπονηθεί στη διάρκεια του αγώνα τόσο πολύ, με τον κίνδυνο να «κρεμάσει» στο τέλος και να κινδυνεύσει από τον πιο φρέσκο Άρη που είχε και περισσότερες επιλογές από τον πάγκο του. Τελικά, όλα έγιναν όπως έπρεπε: οι παίκτες του έκαναν ένα τακτικά πολύ πειθαρχημένο παιχνίδι, διαχειρίστηκαν τα τρεξίματα και τις δυνάμεις τους με τέτοιον τρόπο ώστε να μην «σκάσουν» στο τέλος και πήραν άνετα το «Χ». Να είναι καλά βέβαια και ο Μπρινιόλι που έκανε μια από τις αποκρούσεις της χρονιάς στην κεφαλιά του Εντιαγιέ, στην μοναδική μεγάλη ευκαιρία του Άρη.

Η διακοπή για τις υποχρεώσεις της Εθνικής θα είναι «βάλσαμο» για τον Παναθηναϊκό – όχι μόνο για να επιστρέψουν οι τραυματίες και οι ασθενείς, αλλά και για να πάρουν ανάσες οι «ταλαιπωρημένοι» από τα συνεχόμενα ματς, όπως για παράδειγμα ο Σένκεφελντ, ο Παλάσιος και ο Αϊτόρ, που έχουν δείξει σημάδια κόπωσης και έλλειμμα φρεσκάδας. Διότι, όπως έχουν πάει τα πράγματα στις δυο πρώτες αγωνιστικές των play-offs, οι δυο βαθμοί που έχει πάρει ο Παναθηναϊκός δεν είναι «καταστροφή» - όσο κι αν είχαν οριοθετήσει από την ομάδα τους τέσσερις βαθμούς ως ένα καλό ξεκίνημα. Από δω και πέρα όμως, χρειάζονται νίκες, ώστε ο Παναθηναϊκός να προσπεράσει τη μια ή και τις δυο ομάδες που κυνηγάει και να βρεθεί από πάνω. Να τον κυνηγάνε και όχι να κυνηγάει, ώστε να μεταφέρει το άγχος και την πίεση στους άλλους.