Για μια φανέλα κι ένα τσιγαρόχαρτο

Η Παρί τα είχε όλα με το μέρος της: το σκορ του πρώτου αγώνα στο Παρίσι, όπου κέρδισε 1-0 με το γκολ του Εμπαπέ. Το 0-1 στη Μαδρίτη, πάλι με τον Εμπαπέ. Το «σοκ» που υπέστη η Ρεάλ, που αλλιώς λογάριαζε τα πράγματα και αλλιώς της ήρθαν στο πρώτο ημίχρονο. Τη διαφορά ταχύτητας: κάθε φορά που οι Γάλλοι έκλεβαν τη μπάλα και έβρισκαν την ισπανική άμυνα στο «ξέφωτο», έφτιαχναν προϋποθέσεις για γκολ. Την ψυχολογία, Το μομέντουμ. Η Παρί τα είχε όλα, εκτός από ένα πράγμα: το βάρος της φανέλας.

Η Παρί έχει επενδύσει ένα καράβι εκατομμύρια τα τελευταία χρόνια για να δώσει «βάρος» στη φανέλα της. Από τον τερματοφύλακα, μέχρι την τριάδα της επίθεσης, οι παίκτες της είναι αυτό που λέμε «world class». Δεν υπολόγισε ποτέ έξοδα, δεν λογάριασε Financial Fair Play και άλλες «τυπικότητες», δεν την ένοιαξαν οι ανισορροπίες στα αποδυτήρια, τα «παιδιά» και τα «αποπαίδια», ούτε φυσικά κάτι… λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα «ποιος θα μαρκάρει» ή «τι θα κάνουμε όταν ο αντίπαλος έχει τη μπάλα στα πόδια του». Η λογική της ομάδας και του Λεονάρντο, του «Τεχνικού Διευθυντή των Επιτυχιών» ήταν ότι «θα βάζουμε περισσότερα απ’ όσα θα τρώμε, οπότε κανένα πρόβλημα». Και εντάξει, ο Λεονάρντο, τόσα ξέρει, τόσα λέει – η μεγαλύτερή του επιτυχία άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια είναι να βάζει το χέρι του στο πορτοφόλι του Κελαϊφί και να ψωνίζει πανάκριβα. Αλλά ο – εκάστοτε – προπονητής, εν προκειμένω ο Ποτσετίνο, τι μπορεί να κάνει σε έναν αγώνα υψηλών απαιτήσεων και ειδικών συνθηκών, με μια ομάδα που όταν επιτίθεται συμμετέχουν πρόθυμα όλοι, αλλά όταν καλείται να αμυνθεί, αμύνονται οι 8;

Το παιχνίδι με τη Ρεάλ ήταν ένα ακόμα σκληρό μάθημα και ένα ηχηρό χαστούκι για κάθε «ματσωμένο», που εξακολουθεί να ασπάζεται το γνωμικό που λέει «με τον παρά μου και την κυρά μου». Για κάθε αλαζόνα και φαφλατά τεχνικό διευθυντή που έχει το θράσος να «μαλώνει» ιδιοκτήτες άλλων ομάδων με αγένεια, όπως έκανε ο Λεονάρντο πριν τον πρώτο αγώνα, μιλώντας απρεπώς στον Φλορεντίνο Πέρεθ. Για κάθε υπερεκτιμημένο ποδοσφαιρικό τσαρλατάνο σαν τον Νεϊμάρ, που το «εγώ» του έχει φτάσει πάνω από τα σύννεφα, αλλά η ποδοσφαιρική του απόδοση στα σημαντικά παιχνίδια κινείται στα όρια του στατιστικού λάθους. Και για κάθε Μέσι, που πίστευε ότι θα περιφέρει τη Μεγαλειότητά του στο χορτάρι και θα δοξάζεται απλά επειδή υπάρχει, ότι θα απλώνει στο γρασίδι τις Χρυσές του Μπάλες και θα μπαίνουν τα γκολ μόνα τους, χωρίς να τρέχει, χωρίς να ιδρώνει και χωρίς να προσπαθεί. Μόνο που η Παρί δεν είναι στημένη γύρω του, ούτε παίζει όλη η ομάδα γι’ αυτόν, όπως συνέβαινε τόσα χρόνια στη Μπαρσελόνα. Ούτε είναι πια 25 ή 30.

Μετά τον αγώνα ο Ποτσετίνο μίλησε για τη διαιτησία, ο Ντοναρούμα με τον Νεϊμάρ πιάστηκαν στα χέρια κατηγορώντας ο έναν τον άλλον και ο Κελαϊφί, μαζί με το Λεονάρντο μπούκαραν στα αποδυτήρια των διαιτητών (έκαναν λάθος μάλιστα όπως γράφτηκε και στην αρχή μπούκαραν κάπου αλλού…) Καμία αυτοκριτική, καμία παραδοχή των λαθών που έκαναν εκείνοι και φυσικά καμία αναγνώριση του μεγαλείου της Ρεάλ, του μέγα Μπενζεμά, του υπέροχου Μόντριτς. Έχω νέα για τους ανθρώπους της Παρί: δεν έχασαν από μόνοι τους, ούτε καθόρισαν οι διαιτητές το αποτέλεσμα. Τους νίκησε η Ρεάλ, τους διέλυσε ο Μπενζεμά, τους ξεχαρβάλωσε ο Μόντριτς, τους αλάλιασε ο Βινίσιους. Τους καταπλάκωσε το βάρος της φανέλας, την ίδια ώρα που ένα απαλό αεράκι φύσηξε στη Μαδρίτη και πήρε τη φανέλα της Παρί μακριά. Διότι όσο και να επιμένουν κάποιοι ότι «όλα αυτά για το πόσο ζυγίζει μια φανέλα είναι χαζομάρες», αποδεικνύεται ξανά και ξανά ότι στα μεγάλα ραντεβού, πάντα, η «βαριά φανέλα» έχει ένα πλεονέκτημα.

Τέλος, σε ό,τι έχει να κάνει με τον παιχταρά που λέγεται Εμπαπέ, νομίζω ότι κατάλαβαν και οι τελευταίοι για ποιο λόγο θέλει να φύγει, όσα λεφτά κι αν στρώνει στα πόδια του η Παρί. Διότι, σε αντίθεση με τον Νεϊμάρ, ο Εμπαπέ έχει ποδοσφαιρικές φιλοδοξίες. Και καταλαβαίνει ότι όσο μένει εκεί, το ταβάνι θα είναι τόσο χαμηλό που θα τον πλακώνει, θα τον στριμώχνει και δεν θα τον αφήνει να τεντωθεί και να φτάσει εκεί που του αναλογεί. Θα είναι πάντα ένας καλοπληρωμένος ηθοποιός ενός «θιάσου» που θα κόβει εισιτήρια, θα διασκεδάζει τα «μικρά και μεγάλα παιδιά», θα περνάει καλά ο κόσμος βλέποντάς τον, αλλά ποτέ κανείς δεν θα τον πάρει στα σοβαρά. Ούτε τον «θίασο», ούτε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτόν.