Συνήθως, ό,τι πληρώνεις, παίρνεις

31 Αυγούστου, 23.45. Ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει, κυριολεκτικά στο «παρά πέντε» την απόκτηση του Σεμπάστιαν Παλάσιος, μετά από μια μακρά και δύσκολη διαπραγμάτευση με την ομάδα του, την πρώην ομάδα του που διατηρούσε ποσοστό μεταπώλησης, ατζέντηδες, συγγενείς και φίλους, που όλοι ήθελαν το «κατιτίς» τους. Το κόστος της μεταγραφής του, ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια, ένα ποσό σημαντικό για τον Παναθηναϊκό που τα τελευταία χρόνια δεν έχει έσοδα από Ευρώπη, που η πανδημία τον «χτύπησε» οικονομικά με απώλεια σημαντικών εσόδων από εισιτήρια, που δεν είναι πλέον μια ομάδα που μπορεί να «δειγματίζει» τους παίκτες του και να πουλάει σε καλές τιμές.

Άλλοι υποδέχονται την απόκτηση Παλάσιος με ενθουσιασμό. «Παιχταράς, θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα. Χρόνια είχαμε να δούμε τέτοιον παιχταρά». Άλλοι, με σκεπτικισμό. «Καλή περίπτωση φαίνεται. Αλλά αν αργήσει να προσαρμοστεί, όπως έγινε κάποτε με το Μπορέλι; Κι αν δεν προσαρμοστεί ποτέ;» Άλλοι, κοροϊδεύουν για έναν παίκτη που «σίγουρα θα αποτύχει», που «η κοψιά του δεν είναι κοψιά ποδοσφαιριστή», που «να δούμε πώς θα τον ξεφορτωθείτε του χρόνου». Και κάποιοι άλλοι, ανοίγουν τα λογιστικά βιβλία και αναρωτιούνται «γιατί ο Παναθηναϊκός έδωσε 2+ εκατομμύρια για έναν παίκτη που πρώτη φορά ταξιδεύει στην Ευρώπη και με τα χρήματα αυτά δεν πήρε 2-3 ελεύθερους παίκτες»;

Λίγους μήνες μετά, ο Παλάσιος είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στο πρωτάθλημα, με διψήφιο αριθμό γκολ. Μοιράζει ασίστ, οργώνει τη δεξιά πλευρά, έχει παίξει ακόμα και στην κορυφή της επίθεσης. Του πήρε μόλις λίγες εβδομάδες να προσαρμοστεί – από τότε η πορεία του είναι μόνο ανοδική. Δείχνει να γουστάρει και την ομάδα και τη χώρα, έχει «δεθεί» με τον κόσμο του Παναθηναϊκού, παίρνει ενέργεια από το χειροκρότημα και το επιστρέφει με σφιγμένες γροθιές και πλατιά χαμόγελα. Τελικά, ήταν πολύ καλή ιδέα να του «παραχωρήσουν» οι συμπαίκτες του εκείνο το πέναλτι, ώστε να πετύχει το πρώτο του γκολ: από τότε, σκοράρει με συνέπεια – χωρίς να έχει πάρει «εργολαβία» τα πέναλτι ή τα φάουλ. Και κάπως έτσι δόθηκαν και οι απαντήσεις σε όλα εκείνα τα ερωτήματα της τελευταίας μέρας του Αυγούστου και των πρώτων ημερών του Σεπτεμβρίου – κυρίως εκείνο το «γιατί δεν πήρε η ομάδα τρεις ελεύθερους με τα χρήματα αυτά». Διότι από τη μια υπάρχει ο «ακριβός» Παλάσιος και τα όσα έχει κάνει ως τώρα. Και από την άλλη υπάρχει ο Αγιούμπ, ο Ενμπαγκοτό και ο Σαβιέρ, παίκτες που ήρθαν ως ελεύθεροι (με διόλου ευκαταφρόνητα συμβόλαια) και ακόμα ψάχνει ο Παναθηναϊκός τρόπο να απαλλαγεί απ’ αυτούς όσο πιο «αναίμακτα» μπορεί. Οπότε, τι είναι προτιμότερη; Η ποιότητα ή η ποσότητα;

Λένε πως συνήθως ό,τι πληρώνεις, παίρνεις. Ισχύει σε μεγάλο βαθμό – η επιλογή του Παλάσιος είχε μέσα της και καλό scouting και οικονομική υπέρβαση αλλά και ρίσκο. Πλήρωσε ένα σημαντικό ποσό με την προσδοκία ότι θα πάρει έναν παίκτη που θα κάνει τη διαφορά, που θα τον ανεβάσει επίπεδο, που θα γίνει πρωταγωνιστής μιας ομάδας που φιλοδοξεί να γίνει καλύτερη, να τερματίσει σε «ευρωπαϊκή θέση», να πάρει το κύπελλο. Και μέχρι στιγμής, η ομάδα δικαιώνεται για την επιλογή και την επένδυση που έκανε, κυρίως διότι φέτος υπάρχει ένας προπονητής, που δείχνει να έχει τον τρόπο να παίρνει ό,τι παραπάνω μπορεί από τους παίκτες του – ακόμα κι απ’ αυτούς που ήταν απαξιωμένοι, ξενερωμένοι και υπήρχαν σκέψεις να παραχωρηθούν πριν λίγους μήνες. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πιστώνεται – εκτός από την απόδοση του Παλάσιος – την αναγέννηση του Αϊτόρ, τα πολύτιμα γκολ του Καρλίτος (στην αρχή) και του Ιωαννίδη (πρόσφατα), την ποιότητα που δίνει ο Βιγιαφάνιες και τη σιγουριά που δίνει ο Γκατσίνοβιτς, την επιστροφή του Αλεξανδρόπουλου στις πολύ καλές εμφανίσεις και τόσους άλλους. Αλλά όλα αυτά θα έχουν πραγματική σημασία, μόνο αν το «ταμείο» στο τέλος, έχει θετικό πρόσημο.