Ο Νέντοβιτς και ο Καββαδάς

Τον Νεμάνια Νέντοβιτς τον προίκισε ο «θεός του μπάσκετ» με αυτό που λέμε «δολοφονικό ένστικτο»: είναι ένας παίκτης που στην καλή του μέρα μπορεί να «σκοτώσει» κάθε αντίπαλο, είτε από μακριά, είτε με διεισδύσεις. Που αν δεν είχε εύθραυστη κράση, θα μπορούσε να παίζει σε οποιαδήποτε ομάδα της Ευρωλίγκας ή θα μπορούσε να βρίσκεται στο ΝΒΑ και να έχει σημαντικό ρόλο σε κάποια ομάδα. Αλλά ακόμα κι έτσι, είναι ένας παίκτης χαρισματικός, που στην καλή του μέρα μπορεί να κάνει πράγματα απίθανα, να πάρει την ομάδα από το χέρι, να σκοράρει και να πασάρει, να κερδίσει φάουλ, να «ανοίξει το γήπεδο» για τους συμπαίκτες του.

Τον Βασίλη Καββαδά δεν τον προίκισε «ο θεός του μπάσκετ» με άφθονο μπασκετικό ταλέντο ή με ένα μπόι που θα του επιτρέπει να κοιτάζει τους κορυφαίους ψηλούς της Ευρώπης στα μάτια. Του έδωσε όμως ένα γερό σκαρί, ένα δυνατό κορμί κι εκείνος δούλεψε όλη του τη ζωή για να δυναμώσει το σώμα του, να μεγαλώσει τα μούσκουλά του και να μπορεί να σταθεί απέναντι στους ψηλότερους σέντερ βγάζοντάς τους το λάδι. Θα σπρώξει, θα σπρωχτεί, θα παλέψει για κάθε κατοχή, θα «ματώσει» κάθε δευτερόλεπτο που θα του δώσει ο προπονητής του στο παρκέ, θα παίξει με την ίδια ένταση και την ίδια διάθεση είτε πατήσει παρκέ για ένα λεπτό, είτε για 30.

Μια ομάδα, χρειάζεται να διαθέτει και μερικούς «Νέντοβιτς» αλλά και «Καββαδάδες». Χρειάζεται με άλλα λόγια και σταρς, παίκτες με επιθετικό ταλέντο που μπορούν να κάνουν το απρόβλεπτο και να δώσουν 20+ πόντους αλλά χρειάζεται και «εργάτες», παίκτες που θα βάλουν το σώμα τους στη φωτιά, θα κάνουν όλες τις «βρωμοδουλειές» και δεν θα γκρινιάξουν αν πάρουν λιγοστές φορές τη μπάλα στα χέρια τους στην επίθεση ή αν ο ρόλος τους είναι να παίζουν άμυνα, να κάνουν καλά box – out και σκριν για να πάρει τη μπάλα κάποιος συμπαίκτης.

Πολύ θα ήθελε ο Παναθηναϊκός να έχει «περισσότερους Νέντοβιτς» - αλλά δυστυχώς τα δεδομένα της εποχής δεν το επιτρέπουν. Έχει τον Νεμάνια και οφείλει να χτίσει γύρω του και πλάι του μια ομάδα που θα μπορεί να τον αξιοποιήσει, να τον «εκμεταλλευτεί», να τον «στύψει» όσο περισσότερο μπορεί, ώστε να πάρει το μάξιμουμ του «χυμού» που μπορεί να δώσει ο Σέρβος. Κι από τη στιγμή που – την παρούσα περίοδο – δεν μπορεί να έχει «άλλους Νέντοβιτς», τουλάχιστον πρέπει να έχει ή να βρει «περισσότερους Καββαδάδες».

Η εικόνα της ομάδας κόντρα στη Ζαλγκίρις ήταν κακή – και οι πολλές και σημαντικές απουσίες και προβλήματα, δεν πρέπει να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μην κυνηγάει κάτι στην Ευρωλίγκα, αλλά είναι μια ομάδα ιστορική, που οφείλει να παίζει σε κάθε ευρωπαϊκό παιχνίδι με την ίδια «δίψα», με το ίδιο πάθος και την ίδια διάθεση. Δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός ούτε να «διαλέγει παιχνίδια», ούτε να ρίχνει το βάρος σε κάποια και να παραμελεί κάποια άλλα. Και σε τελική ανάλυση, αν θέλει να έχει τύχη στο πρωτάθλημα και να διεκδικήσει τον τίτλο, πρέπει να βελτιωθεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. Μόνο που αυτή η βελτίωση, θα έρθει μόνο μέσα από τα δυνατά και ανταγωνιστικά παιχνίδια της Ευρωλίγκας, πολύ πιο ουσιαστικά από τα παιχνίδια της Basket League.

Φυσικά θα μπορούμε να κρίνουμε δίκαια τον Παναθηναϊκό όταν επιστρέψει ο Παπαπέτρου, όταν είναι υγιής ο Γιόβιτς, όταν ξεπεράσει απόλυτα τον τραυματισμό του ο Οκάρο Γουάιτ. Τότε ίσως να δούμε έναν Νέντοβιτς που δεν θα χρειάζεται να εξαντλείται και να δοκιμάζει περισσότερα πράγματα απ’ αυτά που μπορεί, έναν Παπαγιάννη που δεν θα παίζει παραπάνω από τις δυνάμεις του, έναν Μέικον που θα επιστρέψει στα υψηλά στάνταρντς απόδοσης που τον είδαμε στο ξεκίνημα της χρονιάς. Αρκεί να δούμε «περισσότερους Καββαδάδες» (και «Κασελάκηδες, Μποχωρίδηδες κλπ), παίκτες δηλαδή που θα ακουμπάνε το ταβάνι τους, που θα τα δίνουν όλα σε άμυνα και επίθεση, που θα οριζοντιώνονται στο παρκέ για μια κατοχή. Παίκτες, Έλληνες και ξένους, που θα δουλέψουν ακόμα πιο σκληρά στις προπονήσεις και τους αγώνες, ώστε μέσα από τη δική τους πρόοδο να βοηθήσουν και στην πρόοδο της ομάδας.