Νίκη ουσίας, ψυχολογίας και μαγκιάς

Συγχωρήστε με, αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψη ορισμένων, ότι το ματς το έχασε η ΑΕΚ και για το αποτέλεσμα στη «Λεωφόρο» ευθύνεται η κακή κατάστασή της, ο Γιαννίκης, ο μεταγραφικός σχεδιασμός που αποδείχθηκε ανεπαρκής ή οι παίκτες που δεν ήρθαν το Γενάρη. Όλα αυτά αφορούν στα λάθη, τις παραλείψεις και τις παθογένειες της ΑΕΚ και θα τα λύσει εσωτερικά όπως κάνουν όλες οι μεγάλες ομάδες που περνούν κρίση – ούτως ή άλλως, με όλα τα προβλήματά της, η ΑΕΚ είναι τρίτη στη βαθμολογία, όχι δέκατη. Μόνο που την Κυριακή νίκησε, καθαρά, ξάστερα και κρυστάλλινα ο Παναθηναϊκός, δεν έχασε από μόνη της η ΑΕΚ. Νίκησε η ομάδα που έχει αρχή, μέση και τέλος, που έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία από την αρχή της χρονιάς, που μένει πιστή στο πλάνο της, παρόλο που αυτό δεν έχει αποτυπωθεί στη βαθμολογική συγκομιδή.

Ο Παναθηναϊκός άρπαξε το ματς «από τα μαλλιά», το διαχειρίστηκε άψογα, δεν «κάθισε» ούτε πάνω στο 1-0, ούτε πάνω στο 2-0 και είχε κλασσικές ευκαιρίες για περισσότερα γκολ. Η ΑΕΚ, μετά το σοκ των τριών γκολ πριν καν συμπληρωθεί το ημίωρο και σφυγμό είχε και αντίδραση έβγαλε και ευκαιρίες έκανε και δοκάρια είχε και δυο καλές ευκαιρίες με τον Αραούχο στο ξεκίνημα της επανάληψης. Τα αναφέρω αυτά, διότι η ΑΕΚ ούτε παραδόθηκε, ούτε πέταξε «λευκή πετσέτα», ούτε συμβιβάστηκε με το 3-0. Και ο Παναθηναϊκός, εφόσον ευτύχησε να μην δεχθεί γκολ, είτε λόγω δοκαριών, είτε λόγω αστοχίας των παικτών της ΑΕΚ είτε λόγω Διούδη, ξαναπήρε τα ηνία της αναμέτρησης και είχε εκείνος τις μεγάλες ευκαιρίες και τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα, ο οποίος «έσβησε» κάποια στιγμή, χωρίς καμία από τις δυο ομάδες στο τελευταίο κομμάτι του ματς να πιέσει ή να πιεστεί ιδιαίτερα.

Ο Γιοβάνοβιτς έστησε ένα τέλειο τακτικό πλάνο και οι παίκτες του το υπηρέτησαν σωστά. «Χρησιμοποίησε» τις απουσίες του σαν «όπλα»: δεν είχε Βιγιαφάνιες και Μαουρίσιο, αλλά είχε τα τρεξίματα και τον ενθουσιασμό του Αλεξανδρόπουλου και την απόλυτη προσήλωση του Γκατσίνοβιτς τόσο στα ανασταλτικά, όσο και στα δημιουργικά του καθήκοντα. Ο Παναθηναϊκός χτύπησε από τα άκρα, διότι τα πλάγια μπακ της ΑΕΚ έχουν αδυναμίες. Έβαλε τον Ιωαννίδη και όχι τον Καρλίτος στην κορυφή, διότι αφενός το κεντρικό αμυντικό δίδυμο της ΑΕΚ στερείται ύψους, αφετέρου ο Ιωαννίδης μπορεί να τραβήξει πάνω του την προσοχή και των δυο κεντρικών αμυντικών, δίνοντας χώρο και χρόνο στα «εξτρέμ» αλλά και στα κεντρικά χαφ να πατήσουν περιοχή: με τη «μπούκα» του Αλεξανδρόπουλου ήρθε το πέναλτι που έφερε το πρώτο γκολ, η κούρσα του Παλάσιος έφερε το δεύτερο, η σέντρα του Αϊτόρ και η οξύνοια του Ιωαννίδη έφερε το τρίτο. Κι όσο για τις μεγάλες ευκαιρίες του Παναθηναϊκού, τα τρεξίματα του Αλεξανδρόπουλου στην ευκαιρία του Ιωαννίδη και η «μοναξιά» του Σένκεφελντ στη στατική φάση, ήταν κάποιες από τις φάσεις που έφεραν τον παναθηναϊκό κοντά σε τέταρτο γκολ.

Ο Παναθηναϊκός φτιάχτηκε το καλοκαίρι με μια συγκεκριμένη φιλοσοφία, ώστε να παίξει το συγκεκριμένο ποδόσφαιρο (κατοχής μπάλας και πρωτοβουλίας κινήσεων) που ευαγγελίστηκε ο Γιοβάνοβιτς. Ακόμα και η μια και μοναδική προσθήκη του χειμώνα, αυτή του Γκατσίνοβιτς, ήταν προς αυτή την κατεύθυνση. Πλήρωσε ο Παναθηναϊκός μέσα στη χρονιά και τις «διαιτητικές πιστολιές» και την απουσία κομβικών παικτών για πολύ καιρό (Σένκεφελντ – Κουρμπέλη) και τους τραυματισμούς και τις απουσίες λόγω κορωνοϊού (Μακέντα – Καρλίτος). Έφτασε να παίζει την «επιβίωσή του» και την παρουσία του στα play – offs την προτελευταία αγωνιστική, σε ένα ντέρμπι με την ΑΕΚ, χωρίς να έχει κερδίσει κανένα ντέρμπι ως τότε κόντρα σε ομάδα του Big-4. Έδειξε ψυχραιμία, συγκέντρωση και χαρακτήρα. Και κέρδισε – πέρα από το ματς αυτό – και αρκετούς πόντους ψυχολογίας, στο δρόμο που έχει να διανύσει τις επόμενες εβδομάδες, κυνηγώντας όσο το δυνατόν καλύτερο πλασάρισμα στα play – offs, τερματισμό στην πρώτη τετράδα και την κατάκτηση του κυπέλλου.