Κάλλιο αργά παρά ποτέ το ξέσπασμα

Όπως όταν νευριάζουμε γιατί κάτι δεν μας βγαίνει. Παρότι μπορούμε να το κάνουμε. Ξέρουμε πως μπορούμε. Κάποια στιγμή γίνεται και τότε αναφωνείς «άντε επιτέλους». Μαζί με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Αυτό περιγράφει το τι συνέβη στο Παναθηναϊκός-ΑΕΚ. Τουλάχιστον απ’ την πλευρά των «πράσινων».

Η καλύτερη ομάδα νίκησε. Σε όλα τα επίπεδα. Με το καλύτερο πλάνο, την καλύτερη αντιμετώπιση του ματς σε πνευματικό επίπεδο, αυτή που γνώριζε τι να κάνει. Απέναντι σε μια Ένωση που ο Γιαννίκης πέρα απ’ τις συγγνώμες που έγιναν συνήθεια, θα πρέπει να εξηγήσει και το γιατί ξαφνικά νόμιζε πως θα κάνει ζημιά στον Παναθηναϊκό πιέζοντας ψηλά.

Οκ, έχει ποιότητα η ΑΕΚ μεσοεπιθετικά. Αλλά από μόνη της δε γίνεται. Φάνηκε αυτό στη Λεωφόρο. Βρήκαν ξέφωτο ο Παλάσιος κι ο Αϊτορ, μην τους είδατε. 3-0 πριν καταλάβει η Ένωση από που της ήρθαν τα γκολ και μετά τυχερή ήταν που δεν πήρε διαστάσεις το πράγμα.

Προφανώς και η Ένωση θα μπορούσε να σκοράρει. Είχε δύο δοκάρια και την ευκαιρία του Αραούχο που βγάζει ο Διούδης. Αλλά ακόμη κι έτσι, ο Παναθηναϊκός ειδικά στις δύο στιγμές του Ιωαννίδη, δεν ήταν απλά ευκαιρίες. Ήταν γκολ. Που έτυχε να χαθούν.

Εκεί εστιάζεται το πράγμα αναφορικά με τα πρόσωπα. Τα «φτερά» του Παναθηναϊκού ήταν το κάτι άλλο! Αϊτορ και Παλάσιος. Έκαναν αυτό που ήθελαν, όποτε ήθελαν. Όπως κι ο Ιωαννίδης, με τη διαφορά που αυτός θα έπρεπε τις δύο φάσεις να τις κάνει γκολ. Χωρίς να μειώνεται σημαντικά η απόδοσή του. Καθώς ήταν εκ των κορυφαίων.

Πιο αθόρυβη δουλειά, αλλά δουλειά με τα όλα της, για τον Αλεξανδρόπουλο. Έχουμε αναφέρει ξανά, το παιδί αυτό δεν είναι τυχαίος παίκτης. Έχει όλα τα στοιχεία για να αφήσει εποχή στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Να μνημονεύεται σε 10-15 χρόνια, όπως μνημονεύεται τώρα ο Κατσουράνης, ο Μπασινάς και τα υπόλοιπα παιδιά της πρόσφατης εποχής.

Η χρησιμοποίησή του στην ενδεκάδα, ίσως θα έπρεπε να παγιωθεί σιγά-σιγά. Καλός χρυσός ο Μαουρίσιο όταν γυρίσει, αλλά με «ημερομηνία λήξης» στον Παναθηναϊκό. Εδώ μιλάμε για χρυσό κεφάλαιο των «πράσινων». Που κυρίως αποδεικνύει πως αξίζει όλο τον ενθουσιασμό και την προσμονή γύρω απ’ το όνομά του.

Λόγω της συνολικής εικόνας ενθουσιασμού του Παναθηναϊκού, δεν πρέπει να ξεχνάμε το τι διακυβευόταν σε αυτή την αναμέτρηση. Το απόλυτο τίποτα ως στόχος. Η συμμετοχή στα play offs. Για το «τριφύλλι» δεν γίνεται να είναι στόχος το να μπει στις έξι πρώτες ομάδες της χώρας. Οπότε ας δει τι του έφταιξε για να φτάσει σε αυτό το σημείο απαίτησης την 25η αγωνιστική.

Βέβαια, αφού έγινε όλο αυτό, μετρά ο χαρακτήρας που έδειξε ο Παναθηναϊκός. Ήταν τεράστια η πίεση που είχε να διαχειριστεί το «τριφύλλι». Προκειμένου να αποφύγει τη μία ζαριά για την απόλυτη καταστροφή κόντρα στον Ατρόμητο. Ήθελε κότσια, ήθελε εγωισμό αυτή η νίκη. Χωρίς ίχνος φόβου. Εκεί είναι η σωστή πνευματική προετοιμασία. Η οποία στα ντέρμπι μετρά ακόμη περισσότερο.

Απίστευτο το άδειασμα της πίεσης για τον Παναθηναϊκό. Αυτό ήταν το ντέρμπι με την ΑΕΚ. Μιας αντιπάλου που απέδειξε για ακόμη μια φορά πως μπορεί να σταθεί κόντρα στο «τριφύλλι», μόνο όπως στάθηκε στην αναμέτρηση του πρώτου γύρου. Με άκρως αμυντική στρατηγική και διάθεση καταστροφής ποδοσφαίρου. Όταν ξεμύτισε για να δημιουργήσει, έγινε αυτό που έγινε στη Λεωφόρο.

Τέλος πάντων, η ΑΕΚ ας κοιτάξει τον εαυτό της και τα προβλήματά της. Κι ο Παναθηναϊκός να κοιτάξει τα δικά του. Δε λύθηκαν ούτε σβήστηκαν με μια εμφατική νίκη σε ντέρμπι. Έρχεται ο Ατρόμητος εκτός έδρας. Έρχονται τα play offs με συνεχόμενα ντέρμπι. Τα ματς Κυπέλλου με τη Λαμία και με το καλό ο τελικός. Ο πραγματικός στόχος είναι η κατάκτηση αυτού του τίτλου, γιατί η Ευρώπη μέσω τετράδας στην Ελλάδα είναι το μίνιμουμ της υποχρέωσης.