Δεν είναι ώρα για δικαιολογίες, αλλά για σκληρή δουλειά

Ο Παναθηναϊκός δεν θα γινόταν «υπερομάδα» αν κέρδιζε το κύπελλο, ούτε θα άλλαζε τα φετινό ευρωπαϊκό του στάτους ή τη βαθμολογική του θέση στην Ευρωλίγκα. Θα έπαιρνε μια «ψυχολογική ένεση» για τη συνέχεια, θα είχε βάλει έναν τίτλο στην τεράστια συλλογή του αλλά μέχρι εκεί – οφείλει να συνεχίσει να παλεύει για την αξιοπρέπειά του στην Ευρωλίγκα και για την κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ελλάδα.

Αντίστοιχα, δεν έγινε «ομάδα για πέταμα» επειδή έχασε το κύπελλο από τον Ολυμπιακό. Οι αγώνες δεν διαρκούν 30 λεπτά αλλά 40 – στα 30 λεπτά ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος, αλλά στην τέταρτη περίοδο σκόραρε μόνο 6 βολές και ο Ολυμπιακός κατάφερε να γυρίσει το παιχνίδι και να κερδίσει. Συγχαρητήρια λοιπόν στον Ολυμπιακό, που βρήκε τον τρόπο να επιστρέψει, έβαλε μεγάλα σουτ, έπαιξε σκληρά στην άμυνα, μάζεψε τα περισσότερα ριμπάουντ και κέρδισε το κύπελλο. Ο Παναθηναϊκός, που έχει μάθει εδώ και τόσα χρόνια να κερδίζει και να κερδίζει, πρέπει να ξέρει και να χάνει όταν ο αντίπαλος είναι καλύτερος. Όχι να ψάχνει για δικαιολογίες, αλλά να «χρησιμοποιήσει» αυτή την ήττα, το πώς ήρθε και το τι έπρεπε να είχε κάνει διαφορετικά, ώστε να γίνει καλύτερος στη συνέχεια.

Στο Ηράκλειο ο Παναθηναϊκός για τρία δεκάλεπτα είχε «τρέλα» και «άγνοια κινδύνου». Είχε ενθουσιασμό και ενέργεια, κοίταξε τον αντίπαλο στα μάτια, θωράκισε τη ρακέτα του σε μεγάλο βαθμό, έβαλε κάποια «μεγάλα σουτ». Στρίμωξε τον Ολυμπιακό όσο τουλάχιστον είχε δυνάμεις και καθαρό μυαλό. Διότι στην τελευταίο περίοδο έλειψαν και τα δυο: το comeback του Ολυμπιακού «χάλασε» το μυαλό και του Πρίφτη και των παικτών του, τα σουτ δεν μπήκαν και το «battery low» δεν επέτρεψε στους «πράσινους» να είναι το ίδιο αποτελεσματικοί στην άμυνα.

Στον Παναθηναϊκό στοίχισε η απουσία του Παπαπέτρου – αμυντικά και επιθετικά και σε επίπεδο ψυχολογίας. Στοίχισε η κούραση του Νέντοβιτς και η προσπάθειά του να πάρει την ομάδα στην πλάτη του, παρότι έβλεπε ότι τα σουτ σταμάτησαν να μπαίνουν. Στοίχισε το ελλειμματικό ρόστερ και ο χαμηλός – ακόμα – βαθμός προσαρμογής του Γιόβιτς. Ό,τι κι αν δοκίμασε ο Πρίφτης σε πρόσωπα και σχήματα, δεν λειτούργησε. Θα μπορούσε να μεγαλώσει το rotation στο τέταρτο δεκάλεπτο και να δώσει χρόνο σε παίκτες που έμειναν καθηλωμένοι στον πάγκο; Μπορεί και ναι – αλλά πάντα, μετά από μια ήττα, οι καλύτεροι παίκτες είναι αυτοί που δεν έπαιξαν. Οπότε κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά αν τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα με τον Μποχωρίδη στο παρκέ, ή με τον Κασελάκη ή με περισσότερο Έβανς – όλα αυτά είναι θεωρίες.

Ο Ολυμπιακός κέρδισε διότι έχει μια πιο «ακριβή» και πιο ποιοτική ομάδα, που έδωσε τη δυνατότητα στον Μπαρτζώκα να γυρίσει το ματς, έχοντας τον Σλούκα δίπλα του στον πάγκο. Είχε όμως σημαντική βοήθεια από τον Ουόκαπ, είχε μεγάλα καλάθια από τον Ντόρσεϊ, είχε τον Βεζένκοφ να κάνει πολλές δουλειές και στις δυο ρακέτες και τον Μακ Κίσικ με υψηλά επίπεδα ενέργειας στο χρονικό σημείο που ο Παναθηναϊκός δεν είχε σχεδόν καθόλου.

Το πόσο σημαντικός ή καθοριστικός ήταν αυτός ο τίτλος, θα φανεί στην πορεία της χρονιάς. Όταν φτάσουμε δηλαδή στα play-offs της Basket League και όταν ξεκαθαρίσει το πλεονέκτημα έδρας. Τον Ολυμπιακό πάνω – κάτω τον «ξέρουμε», αλλά ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που δείχνει πως έχει περιθώρια να παίξει καλύτερα και να αλλάξει την εικόνα του, όταν επιτέλους παίξει πλήρης και χωρίς τραυματισμούς και όταν ο Γιόβιτς θα είναι σε τέτοιο βαθμό ετοιμότητας, που να μπορεί να κουμαντάρει την ομάδα με τον τρόπο που ξέρει και μπορεί.