Δεν γίνεται μονίμως να φταίνε όλοι οι άλλοι

Κάθε μεγάλη ομάδα, συνήθως δείχνει εγωισμό. Δίνει «απαντήσεις» κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν. Για κάτι που έχει κάνει λάθος, για τα σερί αρνητικών αποτελεσμάτων, για μια σειρά από κακές παρουσίες σε συγκεκριμένες συνθήκες αγώνων. Ο Παναθηναϊκός φτάσαμε στην 24η αγωνιστική κι ακόμη δεν έχει μπορέσει να «απαντήσει» για τα εκτός έδρας.

Μεγάλη συζήτηση για το αν η μπάλα πέρασε τη γραμμή στη φάση που ο Βέλεθ γυρίζει την μπάλα. Κυρίως επειδή δεν μπορεί κανείς με λογικά επιχειρήματα να μας αποδείξει πως όντως είναι πεπεισμένος πως βγήκε ολόκληρη. Άρα η αμφιβολία είναι υπέρ του επιτιθέμενου, άρα το γκολ έπρεπε να μετρήσει.

Ίσως να μην υπάρχει το φάουλ που προήλθε το τέρμα του Παναιτωλικό. Ε και; Ας μην το «έτρωγες». Άρα μην σταθούμε στη διαιτησία, θα δοθεί ξανά άλλοθι σε κάτι εντελώς ξένο με τον Παναθηναϊκό. Γιατί αυτή η ομάδα που ποδοσφαιρικά δεν είναι κακή, φοβάται να νικήσει. Δεν έχει την προσωπικότητα να διαχειριστεί το πρόβλημά της.

Κατάντησε το «τριφύλλι» η καλύτερη επιλογή για κάθε αντίπαλο που θέλει βαθμούς. Κοιτά στο πρόγραμμα πότε θα φιλοξενήσει τους «πράσινους», για να πάρει ανάσα. Δεν είναι ειρωνικό ή υπερβολικό αυτό που λέμε. Ο Παναθηναϊκός δίνει το δικαίωμα σε όλους, να πιστεύουν πως εναντίον του έχουν ελπίδες. Δε θα προβληματιστούν και θα διεκδικήσουν στα ίσα όχι απλά αποτέλεσμα αλλά νίκη κόντρα σε αντίπαλο με μεγάλη ιστορία.

Το τώρα του Παναθηναϊκού δυστυχώς δεν είναι μεγάλο. Τεράστιο μέγεθος, αλλά αγωνιστικά το τώρα δεν μπορεί να μπει στην ίδια ευθεία με την «κανονικότητα». Με δέκα ήττες τί συζητάμε τώρα; Τόσες δεν έκανε το «τριφύλλι» σε νορμάλ εποχές, συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων του Champions League.

Έχει αρχίσει να κουράζει υπερβολικά και η ιστορία με τις δηλώσεις στο μεταξύ. Όλοι ξέρουν, όλοι έχουν εντοπίσει το πρόβλημα, όλοι λένε κάτι πιασάρικο. Αλλά στον επόμενο εκτός έδρας αγώνα, πάλι τα ίδια. Ας επικεντρωθούν οι πάντες στις πράξεις. Οι στιγμές είναι υπερβολικά δύσκολες.

Δεν ξέρουμε αν έχουν αντιληφθεί τι θα σημαίνει να μείνει ο Παναθηναϊκός εκτός Ευρώπης. Ντροπιαστική ακόμη και η αναφορά, αλλά ας μαζέψουν κάθε ίχνος λογικής που υπάρχει για να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς διακυβεύεται.

Λες και δεν γουστάρουν να κοιτάξουν για κάτι παραπάνω. Με το που υπάρχει λίγο καλή συγκυρία, αμέσως αρχίζουν οι «σφαλιάρες». Τώρα υπήρξε η σκέψη της 3ης θέσης (λες και θα ήταν επίτευγμα κι αυτό) πάρε πάλι ήττα στο Αγρίνιο. Απέναντι σε έναν Παναιτωλικό που δεν «καιγόταν». Χαλαρός ήταν μετά τη νίκη επί της Λαμίας.

Είναι και θέμα πνευματικής προετοιμασίας. Όχι μόνο ποδοσφαιρικό. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να σκοράρει εκτός έδρας με τίποτα κι αν δεχτεί γκολ κλείνεις την τηλεόραση σίγουρος πως δε θα αλλάξει κάτι. Και δεν αλλάζει. Μία φορά έγινε κόντρα στη Λαμία, ως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Τρεχάτε ποδαράκια μου τώρα. Τρεχάτε για να νικήσετε την ΑΕΚ. Έχοντας μηδέν νίκες σε ντέρμπι φέτος. Τρεχάτε να προσευχηθείτε μην πάρει πίσω τους έξι βαθμούς ο Άρης. Τρεχάτε να παρακολουθήσετε τι θα γίνει με τον ΠΑΣ Γιάννινα, θέλοντας να του αφαιρεθούν βαθμοί.

Καταστάσεις απίστευτα ξένες για τον Παναθηναϊκό. Το ανεξήγητο είναι πως τώρα δεν υπάρχει και η δικαιολογία του κακού ποδοσφαίρου. Αν έπαιζε άσχημα το «τριφύλλι», λογικά θα υποβιβαζόταν. Αλλά τι να το κάνεις; Σε ολόκληρη την κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος δεν μπόρεσε ποτέ να βρεθεί η ισορροπία στο παίζει καλά, παίζω κυριαρχικά, παίρνω και το αποτέλεσμα.

Φτάνουν οι δικαιολογίες. Κόντρα αναλύσεις, βαρύγδουπες μπούρδες, απλά κούρασαν. Όσο δεν πάει. Ας κοιταχτεί ο καθένας στον καθρέφτη του. Να βρει τι φταίει. Να λύσει το πρόβλημα. Ο Παναθηναϊκός συζητάμε αν θα μπει στα πλέι οφ στα τέλη Φεβρουαρίου. Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει;

Υ.Γ. Κάποιος έβρισε στο τέλος και έγιναν έξαλλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού. Κι ο Σάλιακας είχε βρίσει στα Γιάννινα κι είχαν γίνει έξαλλοι. Απ’ το να γίνονται έξαλλοι, μήπως θα ήταν καλύτερα να μην επιτρέπουν στους αντιπάλους να έχουν κουράγιο έστω για να τους βρίσουν; Επειδή τα νεύρα μετά τον αγώνα, είναι χωρίς κανένα αντίκρισμα.