Ουδείς αναντικατάστατος; Όχι ακριβώς…

Φώτης Ιωαννίδης; Παρών! Τα δυο γκολ, η συνολική του παρουσία, ο τρόπος που μπορεί να κρατάει και να «σπάει» τη μπάλα, η δυναμική του στον αέρα, είναι στοιχεία που δεν τα έχει ο Καρλίτος (που έχει άλλα καλά) και που τα χρειάζεται ο Γιοβάνοβιτς και ο Παναθηναϊκός. Ειδικά από τη στιγμή που ο Μακέντα είναι εκτός και αν περάσει την πόρτα του χειρουργείου, ίσως και να μην τον ξαναδούμε φέτος.

Γκατσίνοβιτς και Κουρμπέλης; Παρόντες! Ήρθαν (ο ένας δανεικός και ο άλλος υγιής και «μάχιμος» μετά από 14 μήνες) στην πιο κρίσιμη περίοδο. Σε αυτήν που τα χαφ του Παναθηναϊκού έβγαλαν τραυματισμούς, υπάρχουν κάρτες, κόπωση, ντεφορμαρίσματα. Μαζί με τον Πέρεθ, τον Μαουρίσιο, τον Βιγιαφάνιες και τον Αλεξανδρόπουλο, ο κόουτς έχει πλέον την ευχέρεια να επιλέγει τους πιο ξεκούραστους, τους πιο φορμαρισμένους και αυτούς που «κουμπώνουν» καλύτερα μεταξύ τους, ανάλογα με τις απαιτήσεις του κάθε παιχνιδιού. Κάτι που μπορεί να φανεί πολύτιμο, ειδικά όταν ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δίνει αγώνες Τετάρτη – Κυριακή.

Στα εξτρέμ; Υπάρχει «ποικιλία»: ο Αϊτόρ και ο Παλάσιος είναι οι «βασικοί», αλλά ο Βιτάλ είναι ο παίκτης που επίσης μπορεί να παίξει στα άκρα και σαν να βλέπουμε μια επαν-ενεργοποίηση του Χατζηγιοβάνη στα τελευταία ματς. Δεν γνωρίζω αν αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υπάρξει νέα επαφή για επέκταση της συνεργασίας του παίκτη, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι προς το συμφέρον και του ίδιου αλλά και της ομάδας να μην μείνει ανενεργός μέχρι το τέλος της χρονιάς, αλλά να αγωνιστεί όσο κρίνει ο προπονητής του, ώστε να παίρνουν ανάσες οι υπόλοιποι.

Επέστρεψε βασικός ο Διούδης σε αγώνα πρωταθλήματος μετά από καιρό – και αυτό δείχνει κάποια πράγματα: πρώτον, ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν «κλείνει πόρτες» σε κανέναν και ότι παίζει αυτός που είναι σε καλύτερη κατάσταση. Και δεύτερον ότι ο Μπρινιόλι, χωρίς να έχει κάνει καμιά «φάβα» στα τελευταία ανεπιτυχή αποτελέσματα της ομάδας, δεν «έλαμψε» κιόλας, δεν «έβγαλε το άβγαλτο» και δεν έδειξε κάποιον χτυπητό λόγο που πρέπει να παίζει εκείνος και όχι ο Διούδης.

Οπότε φαντάζομαι πως είναι στα χέρια του Έλληνα κίπερ, να διατηρήσει τη θέση του βασικού και στους επόμενους αγώνες. Το ίδιο ισχύει και για τον Σάντσες, που όποτε παίζει είναι συνεπής σε αυτά που του ζητάει ο προπονητής του και ανεβάζει τον ανταγωνισμό για τη θέση του δεξιού μπακ. Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν έχω ξεκαθαρίσει αν είναι καλύτερος ο Κώτσιρας ή ο Σάντσες, φαντάζομαι ότι ο Γιοβάνοβιτς θα έχει καλύτερη εικόνα, προτιμώντας συνήθως τον Κώτσιρα.

Ουδείς αναντικατάστατος λοιπόν; Όχι ακριβώς. Διότι στις θέσεις που αναφέραμε ως τώρα, πράγματι υπάρχει τουλάχιστον μια αξιόπιστη εναλλακτική, με παίκτες εν δυνάμει βασικούς. Αλλά τι γίνεται στις υπόλοιπες τρεις θέσεις της 11άδας; Εδώ αρχίζουν τα ζόρια… Διότι πίσω από τον Χουάνκαρ υπάρχει μόνο ο Χατζηθεοδωρίδης, που δεν δείχνει να υπολογίζεται – στην πραγματικότητα, αν λείψει ο Ισπανός, είναι πιθανότερο να δούμε τον Σάντσες ή τον Κώτσιρα να παίζουν αριστερά με ανάποδο πόδι. Κι όσο για το κέντρο της άμυνας, ο Γιοβάνοβιτς (και όλοι οι φίλοι της ομάδας) κάνουν το σταυρό τους να μην «χαλάσει» το δίδυμο Σένκεφελντ – Βέλεθ. 

Όχι μόνο διότι ατομικά είναι καλοί παίκτες, όχι απλά διότι συνθέτουν ένα εξαιρετικό και «δεμένο» δίδυμο, που συμπληρώνει ο ένας τον άλλον αλλά και διότι πίσω τους οι λύσεις μοιάζουν ελλειμματικές ή και προβληματικές: ο Σάρλια είναι συχνά μια «κινητή καταστροφή», ο Πούγγουρας είναι πολύ καιρό εκτός δράσης και μοιάζει απίθανο να έχει ρυθμό ή «χημεία» με τον (όποιον) παρτενέρ του, αν χρειαστεί να παίξει. Τουλάχιστον επέστρεψε ο Κουρμπέλης, που όταν είναι 100% έτοιμος, μπορεί να τον δούμε ακόμα και σαν κεντρικό αμυντικό.