Να «ταΐσει» την πίστη του και την αυτοπεποίθησή του

Αν κάτι έχει η Λαμία, είναι το στοιχείο της σκληράδας. Δύσκολα τη νικάς. Το έχει δείξει όπου κι αν πήγε. Ακόμη κι όταν έχασε. Ο Παναθηναϊκός τη νίκησε. Όχι απλά εύκολα, αλλά πανεύκολα. Ναι, έβαλε το δεύτερο γκολ προς το τέλος του ματς. Αυτό δεν αλλάζει την ουσία.

Σε όλο το παιχνίδι η Λαμία έκανε μια κεφαλιά «σκοτωμένη» και ένα σουτ που κόντραρε κι έφυγε κόρνερ. Ευκαιρίες μηδέν με λίγα λόγια. Τον Διούδη να πιάνει την μπάλα με τα χέρια, τον είδαμε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Αυτά καταδεικνύουν την ευκολία, χωρίς καν να αναφερθεί το δημιουργικό κομμάτι.

Για πλάκα μπορούσε να είναι 3 ή 4-0 το πρώτο ημίχρονο. Για να μην πούμε το πρώτο μισάωρο. Στο δεύτερο μέρος που η ομάδα χαμήλωσε ταχύτητα αναγκαστικά (διαφορετικά δε θα ήταν ανθρώπινο να έχει τον ίδιο ρυθμό σε όλη την αναμέτρηση), είχε και πάλι ένα γκολ, τη μεγάλη ευκαιρία του Βιτάλ, άλλη μια φάση του Βραζιλιάνου, του Παλάσιος, του Ιωαννίδη που άργησε να πασάρει στον Αϊτορ ή να τελειώσει τη φάση, τη σουτάρε του Γκατσίνοβιτς.

Ήταν πολύ καλός ο Παναθηναϊκός. Κυρίως ήταν άνετος. Δεν προβληματίστηκε καθόλου. Σημαντικό στοιχείο, για μια ομάδα που έδειχνε φοβική στα προηγούμενα παιχνίδια της, είχε τρεις σερί ήττες και ψυχολογικά ήταν στο ναδίρ.

Πάνω εκεί πρέπει να εστιάσουν οι «πράσινοι». Τους πήρε εύκολα από κάτω στα τελευταία ματς που ήρθαν τα άσχημα αποτελέσματα. Τώρα, πρέπει να συμβεί το αντίθετο. Να «πατήσει» το «τριφύλλι» σε αυτή την άνεση και την ποδοσφαιρική ανωτερότητα κόντρα σε σκληρό αντίπαλο. Για να πάρει την ώθηση που θέλει στην τελική ευθεία του Πρωταθλήματος πριν τα πλέι οφ.

Ο Ολυμπιακός που παίρνει τα αποτελέσματα, πόσο καλύτερος είναι απ’ τον Παναθηναϊκό στα τελευταία του ματς; Μόνο στη Νίκαια έπρεπε να χάνει και σχετικά άνετα, αλλά νίκησε εύκολα. Ο ΠΑΟΚ; Πήρε πρόκριση καλά-καλά χωρίς φάση κόντρα στην ΑΕΚ, νικά στο Πρωτάθλημα με σουτ που οι παίκτες που τα επιχειρούν δύσκολα θα το ξανακάνουν στην καριέρα τους.

Δεν το λέμε για να μειώσουμε τις ομάδες που αναφέραμε. Απλά έχουν βρει τον ψυχισμό. Παίζουν με τη λογική «δεν γίνεται να μη νικήσω». Ο Παναθηναϊκός που ποδοσφαιρικά με τη Λαμία ξανάδειξε πως είναι θελκτικά δημιουργημένος, μέχρι τώρα παίζει με το «ναι αλλά δε νικήσω τί γίνεται;». Γι’ αυτό και έχει χάσει τόσα ματς (εξαιρούμε τα ματς που επηρέασε η διαιτησία, με αποκορύφωμα αυτό με τον ΟΦΗ).

Αυτή ακριβώς την αυτοπεποίθηση έχασε ο Παναθηναϊκός στα χρόνια της μιζέριας και της κατάντιας. Δηλαδή τις τελευταίες σεζόν. Έκανε την απώλεια συνήθεια, έγινε η επιτυχία σε αγώνες, είδηση. Ενώ θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο. Ποδοσφαιρικά η ομάδα δεν είναι σε κακό επίπεδο. Αλλά πρέπει να γυρίσει τον διακόπτη.

Μην παρεξηγηθούμε. Σαφώς και χρειάζονται παίκτες επιπέδου και προσωπικότητας. Σαφώς πρέπει να ανέβει το επίπεδο σε κομβικές θέσεις. Όμως αυτή τη στιγμή η σεζόν «τρέχει» και δεν μπορεί άμεσα να αλλάξει κάτι. Δεν έγινε τον Ιανουάριο, λάθος. Αλλά η πορεία δε σταματά. Δεν γίνεται από τώρα να συζητάμε για καλοκαιρινά ζητήματα.

Αναφορικά με τα πρόσωπα, ο Ιωαννίδης έβαλε δύο εξαιρετικά γκολ και μπράβο του. Δεν παύει να ισχύει πως ο Παναθηναϊκός χρειάζεται φορ κλάσης όμως. Και να μάθει πίσω απ’ αυτόν ο νεαρός παίρνοντας ευκαιρίες στην πορεία της σεζόν. Ο Γκατσίνοβιτς όσο βρίσκει ρυθμό είναι δεδομένο πως θα συζητηθεί. Γιατί πέρα απ’ το επίπεδό του, έχει συνηθίσει να παίζει το ποδόσφαιρο όπως πρέπει να παίζεται.

Αγωνίστηκε ξανά κι ο Κουρμπέλης. Μπαίνει κι αυτός σιγά-σιγά και θα αποτελέσει μεταγραφάρα σε πλέι οφ και τελική ευθεία για το Κύπελλο. Αλλάζει τις ισορροπίες κακά τα ψέματα. Διότι μέχρι τώρα όσο ο Έλληνας έχει επιστρέψει κι όσο είναι ο Σέρβος στην ομάδα, δεν έχουμε δει τα χαφ διαθέσιμα. Τη μία τραυματίζεται ο Μαουρίσιο, αποβάλλεται ο Βιγιαφάνιες, τραυματίζεται ο Αλεξανδρόπουλος.

Φανταστείτε να πάει ο Παναθηναϊκός στα πλέι οφ και στα κρίσιμα ματς του Κυπέλλου (με το καλό να είναι τρία) έχοντας Ρούμπεν-Κουρμπέλη αμυντικά χαφ, Μαουρίσιο-Αλεξανδρόπουλο κεντρικούς μέσους και Βιγιαφάνιες-Γκατσίνοβιτς σε πιο δημιουργικούς ρόλους. Πλεονέκτημα τεράστιο.