Οι νεκροί δεν έχουν χρώμα φανέλας

Οι 21 νεκροί της τραγωδίας της «Θύρας 7», 41 χρόνια πίσω, ήταν άνθρωποι που πήγαν στο γήπεδο να χαρούν, να διασκεδάσουν, να περάσουν καλά βλέποντας την αγαπημένη τους ομάδα, το ποδόσφαιρο που αγαπούσαν. Δεν γύρισαν ποτέ σπίτι τους, πέφτοντας θύματα εγκληματικών αμελειών, κλειστών ή μισάνοιχτων πορτών, μπλοκαρισμένων τουρνικέ, συνωστισμού. Μια τραγωδία που δεν τη χωράει ο ανθρώπινος νους – κι ας έχουν περάσει 41 χρόνια. Μια τραγωδία, που όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα, κανείς δεν «χρεώθηκε», κανένας ουσιαστικά δεν λογοδότησε για τις ευθύνες, τις αμέλειες ή τις παραλείψεις του. Και οι οικογένειες των θυμάτων ζουν ακόμα με ένα πελώριο «γιατί». Γιατί να τύχει αυτό το κακό; Γιατί δεν έγινε κάτι για να σωθούν οι 21 ζωές; Γιατί σε μας; Γιατί;

Πριν λίγες μέρες ο 19χρονος Άλκης Καμπανός έχασε τη ζωή του, από μια αγέλη «λύκων» που βγήκαν στο δρόμο για να κάνουν κακό. Βγήκαν γεμάτοι μίσος, οπλισμένοι με μαχαίρια, δρεπάνια και στειλιάρια, ψάχνοντας σας λυσσασμένοι κάποιον να βλάψουν, να χτυπήσουν, να μαχαιρώσουν. Να δείξουν την υπεροχή τους, τη μαγκιά τους, το «ποιος κάνει κουμάντο», το «τι παθαίνει όποιος τα βάζει μαζί μας», παρότι ο Άλκης και η παρέα του δεν είχαν ενοχλήσει κανέναν, δεν τα είχαν βάλει ούτε μαζί τους, ούτε με κανέναν άλλον.

Μετράμε ένα σωρό θύματα μέσα κι έξω από τα γήπεδα, από αμέλειες ή από στυγνά δολοφονικά ένστικτα. Από τον Χαράλαμπο Μπλιώνα στη Λάρισα μέχρι το Μιχάλη Φιλόπουλο στη Λαυρίου. Από τα παλικάρια στην τραγωδία της «Θύρας 7» μέχρι τον 19χρονο Άλκη, η λίστα είναι ατέλειωτη. Χύνουμε δάκρυα που αποδεικνύονται κροκοδείλια, «πέφτουμε από τα σύννεφα», καταδικάζουμε, ζητάμε να αποδοθούν ευθύνες, να αυστηροποιηθούν οι Νόμοι, να γίνουν τα γήπεδα πιο «φιλικά» σε όλους, να βελτιωθούν οι εγκαταστάσεις, να συλληφθούν οι παραβατικοί και οι ποινικοί. Μέχρι την επόμενη αποχώρηση από το τάδε reality ή την δείνα είδηση που θα στρέψει την προσοχή μας κάπου αλλού και θα ξεχάσουμε, σαν χρυσόψαρα, την τραγωδία που βιώσαμε. Ποτέ όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε. Ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.

Οι 21 νεκροί της τραγωδίας της «Θύρας 7», δεν δικαιώθηκαν ηθικά – ούτε εκείνοι, ούτε οι οικογένειές τους. Αλλά τους θυμόμαστε όλοι με σεβασμό και με αγάπη – είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως πολιτισμένη κοινωνία, ως «κανονικοί άνθρωποι», που μας χωρίζουν μόνο 90 αγωνιστικά λεπτά και την επόμενη στιγμή μπορούμε να συζητάμε, να κάνουμε πλάκα, να αγκαλιαζόμαστε, να πειραζόμαστε, να πηγαίνει ο ένας στο σπίτι του άλλου. Ο Άλκης Καμπανός, ακόμα κι αν οι δολοφόνοι του καταδικαστούν, δεν θα «αναπαυθεί» - όσο το καφριλίκι υπάρχει, όσο άνθρωποι αναζητούν ανθρώπους για να τους ανοίξουν το κεφάλι, μόνο και μόνο επειδή φοράνε άλλο χρώμα κασκόλ, τίποτα δεν θα αλλάξει.

Τα παλικάρια που έχασαν τη ζωή τους 41 χρόνια πριν στην τραγωδία της «Θύρας 7», όλα τα παλικάρια που έχασαν τη ζωή τους μέσα κι έξω από τα γήπεδα όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχουν χρώμα φανέλας. Δεν είναι Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, Αρειανοί ή ΠΑΟΚτσήδες. Είναι παιδιά όλων μας, είναι αδέλφια μας, είναι φίλοι μας, είναι συγγενείς μας. Είναι δικοί μας άνθρωποι που μια μέρα, χωρίς κανέναν λόγο, χωρίς καμιά αιτία, χωρίς να φταίνε σε τίποτα, δεν γύρισαν σπίτι. Ας θυμόμαστε πάντοτε τη μνήμη τους με κατάνυξη, ας τους κρατάμε ζωντανούς στη μνήμη μας και την καρδιά μας, ας είμαστε δίπλα στις οικογένειές τους κι ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Το χρωστάμε σ’ αυτούς που «έφυγαν», το χρωστάμε στους εαυτούς μας, στους διπλανούς μας, σε όλους. Ώστε ποτέ ξανά να μην «φύγει» κανείς με τέτοιον τραγικό τρόπο, επειδή απλά αγαπάει το ποδόσφαιρο και λατρεύει την ομάδα του.