Θα συνέλθει μόνο μέσα από ένα σερί νικών

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Φραν Βέλεθ μίλησε για τη διαιτησία αμέσως μετά το τέλος του αγώνα: «Πλέον πρέπει να χτυπήσουμε τη γροθιά στο τραπέζι και να πούμε αρκετά. Παίζουν με εμάς, με το ψωμί μας, με το ψωμί των οικογενειών μας. Έφτασε η στιγμή να πούμε αρκετά. Όλα αυτά είναι ντροπή».

Ούτε είναι τυχαίο ότι ο – πάντα μετρημένος – Γιοβάνοβιτς, πήρε κίτρινη κάρτα στη διάρκεια του ματς: δεν άντεξε βλέποντας το Βιτάλ να τρώει τρικλοποδιά, να πασάρει σχεδόν πέφτοντας, ο Παναθηναϊκός να χάνει τη μπάλα κι αντί ο διαιτητής να γυρίσει τη φάση πίσω, να δώσει φάουλ και κάρτα στον παίκτη του ΠΑΟΚ, να λέει «παίζετε».

Ήταν μια ακόμα αγωνιστική όπου ο Παναθηναϊκός πέφτει θύμα διαιτητικών σφυριγμάτων ή μη – σφυριγμάτων. Αυτή τη φορά η ευθύνη ήταν αποκλειστικά του Λετονού Τρεϊμάνις και όχι (και) του VAR, όπως συνέβη στο Ηράκλειο: στη φάση του πέναλτι σε βάρος του Αϊτόρ, τον «φώναξαν» από το VAR να δει μια ξεκάθαρη κλωτσιά και να δώσει το προφανές, βάσει κανονισμού, σφύριγμα.
Αλλά ο Λετονός είχε άλλους κανονισμούς (ή άλλη «ατζέντα») στο μυαλό του. Στη φάση στο φινάλε, στο πέναλτι του βουτηχτή Μιτρίτσα, που το έδωσε ο ρέφερι με χαρακτηριστική ευκολία, κατάλαβε προφανώς ότι και η γελοιότητα έχει όρια και πήρε το σφύριγμα πίσω.

Ο Παναθηναϊκός, που σύμφωνα με τον Λουτσέσκου έπαιζε «αντιποδόσφαιρο», έβαλε ένα γκολ στο ξεκίνημα και πολύ πιθανόν να έβαζε και δεύτερο, αν του δινόταν το πέναλτι που δικαιούνταν. Και με 0-2 νωρίς στο παιχνίδι, πιθανότατα θα βλέπαμε άλλο ματς και θα έπρεπε να βρει άλλου τύπου δικαιολογίες ο Λουτσέσκου για να εξηγήσει τι δεν πήγε καλά.

Αλλά η εξέλιξη του αγώνα και η νίκη του ΠΑΟΚ του έδωσε την ευκαιρία να στήσει πάλι ένα μικρό επικοινωνιακό σόου και να κάνει το «κομμάτι του», εκ του ασφαλούς και με διαιτητικές «πλάτες». Διαφορετικά, αν δεν είχε δοθεί ένα αντίστοιχο πέναλτι υπέρ του ΠΑΟΚ και τελικά η ομάδα του έχανε, μάλλον θα μας έλεγε πάλι για «Χούντες» και «αυτά γίνονταν μόνο στη ναζιστική Γερμανία», όπως έκανε κάποτε.

Στα του αγώνα – διότι πρέπει να μιλάμε και αγωνιστικά, παρά τη νέα αλλοίωση αποτελέσματος – ο Παναθηναϊκός έδειξε για μια ακόμα φορά αδυναμία να διαχειριστεί ένα παιχνίδι στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα.

Είτε παίζει με 10 εναντίον 11, όπως στο Βόλο, είτε με 11 εναντίον 10, όπως συνέβη κόντρα στον Αστέρα, είτε προηγούνταν στο σκορ, όπως συνέβη στο Ηράκλειο και την Τούμπα, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί ούτε να «κλειδώσει» το ματς, ούτε να σπάσει το ρυθμό του αντιπάλου, ούτε να «φάει τη μπάλα», ούτε να κρατήσει τον αντίπαλο μακριά από την περιοχή του.

Η μεσοαμυντική του λειτουργία «μπάζει», οι «πράσινοι» κάνουν πίσω βήματα και οπισθοχωρούν, οι στατικές φάσεις δημιουργούν προβλήματα, οι κεφαλιές χάνονται. Στο ματς της Τούμπας, ο Παναθηναϊκός είχε απουσίες και απέκτησε κι άλλες στη διάρκειά του, με τον Λούντκβιστ και τον Αλεξανδρόπουλο να αποχωρούν τραυματίες.

Ο Γιοβάνοβιτς, με όλα τα «κενά» που είχε στην αποστολή, επέλεξε αρχικά να σαλπίσει «οπισθοχώρηση», όταν έβγαλε τον Ιωαννίδη για να βάλει χαφ και όχι τον Καρλίτος: το «μήνυμα» αυτό το πήρε και ο αντίπαλος, που πίεσε περισσότερο από εκείνο το σημείο αλλά και οι παίκτες του Παναθηναϊκού, που (συνειδητά ή ασυνείδητα) οπισθοχώρησαν.

Και στη συνέχεια ο Γιοβάνοβιτς επέλεξε να περάσει στον αγώνα παίκτες οι οποίοι ουσιαστικά είναι εκτός ομάδας, για να κάνουν τι άραγε; Για να «δώσουν απαντήσεις»; Για να «αποδείξουν στον προπονητή τους ότι τους έχει αδικήσει;» Για να «αναστρέψουν το κλίμα;»

Ο Αγιούμπ και ο Χατζηγιοβάνης είναι εκτός ομάδας για τους «Χ» ή «Ψ» λόγους και η αλήθεια είναι πως δεν περίμενε κανείς να μπουν και να τα δώσουν όλα ή να αλλάξουν την εικόνα της ομάδα προς το καλύτερο – δεν είχαν ούτε κίνητρο, ούτε αγωνιστικό ρυθμό, ούτε ήταν ένα «βολικό παιχνίδι» στο οποίο θα μπορούσαν να εγκλιματιστούν ξανά.

Με αυτή την ήττα, την τρίτη συνεχόμενη, ο Παναθηναϊκός έχει μπλέξει για τα καλά στο κυνήγι της εξάδας. Και για να ξεμπλέξει, χρειάζεται ένα σερί νικών, που θα τον ξεκολλήσουν βαθμολογικά και θα τον ξεμπλοκάρουν ψυχολογικά.

Διαφορετικά η κατάκτηση του κυπέλλου θα γίνει «ευρωπαϊκός μονόδρομος» και η ομάδα θα φορτωθεί με ένα τεράστιο «πρέπει», που τη φορτώσει με ένα πολύ μεγάλο άγχος, κάτι που δεν ξέρω αν αυτή η ομάδα έχει τη δύναμη να κουβαλήσει χωρίς να «λυγίσει» από το βάρος του.