Όσο αντιδράς σα μικρομεσαία ομάδα, έτσι θα σου φέρονται

Έχουν περάσει 12 χρόνια περίπου. Από τότε που ο Παναθηναϊκός άρχισε να ξανά-βιώνει καταστάσεις τραγικές σε επίπεδο διαιτησίας. Αυτό που συμβαίνει όλο αυτό το διάστημα, είναι να βλέπει αγώνες και στόχους να χάνονται, ευκαιρίες να γίνονται αέρας, απλά και μόνο επειδή δεν έχει την ικανότητα να διαχειριστεί το μέγεθός του σε επίπεδο διαιτησίας.

Δηλαδή να ξέρουν οι πάντες, πως εδώ δεν μπορούν να παίζουν. Δε γίνεται να… ασελγούν πάνω σου σα να μη συνέβη τίποτα. Τη στιγμή μάλιστα που δεν αποτελείς καν απειλή για τους δικούς τους στόχους. Πρώτη θέση, δεύτερη θέση, τρίτη ακόμη-ακόμη, έχουν γίνει άγνωστες έννοιες. Για ποιον; Για τον Παναθηναϊκό.

Μόνοι τους οι «πράσινοι» έβαλαν τον εαυτό τους στη διαδικασία της μικρομεσαίας ομάδας. Ή έστω της μεσαίας. Αφού με τέτοιου είδους αντιπάλους «μάχονται» για ποιο στόχο; Για την είσοδο στα πλέι οφ! Κι αυτό θεωρείται «στόχος». Ή θεωρείται «στόχος» η Ευρωπαϊκή έξοδος.

Η Τούμπα και το πέναλτι που δεν έδωσε ο Τρεϊμάνις παρότι είδε τη φάση, ήταν απλά η συνέχεια στον εμπαιγμό και την κοροϊδία. Στοιχεία που εμφανίζονται διαρκώς, όταν οι «πράσινοι» έχουν κάποιο ματς που κάτι καθορίζει. Ουδείς σέβεται, ουδείς υπολογίζει, ουδείς ασχολείται μαζί σου αν θα αντιδράσεις. Κι εσύ σαν το… κοριτσάκι με τα σπίρτα, κάθεσαι και κλαις στη γωνίτσα σου περιμένοντας απλά έναν ακόμη «θάνατο» σε μια ποδοσφαιρική προσπάθεια που άρχισες.

Ναι, αν είχε δώσει το πέναλτι ο Τρεϊμάνις ήταν πολύ πιθανό να νικήσει ο Παναθηναϊκός. Χωρίς να παίρνουμε όρκο πάντως. Γιατί η εικόνα της ομάδας στο δεύτερο μέρος, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί απ’ την κακή ψυχολογία λόγω του πέναλτι που δε δόθηκε. Περίμενε καρτερικά το «τριφύλλι» να έρθει το κακό. Χωρίς να κάνει το παραμικρό.

Γίνεται να μην το περιμένει όμως; Ο Γιοβάνοβιτς θυμήθηκε τον Αγιούμπ χωρίς κανείς να ξέρει γιατί. Έβαλε στο παιχνίδι τον Χατζηγιοβάνη που ουσιαστικά ο ίδιος είχε θέσει εκτός δράσης. Η ομάδα δεν μπορούσε να κρατήσει μπάλα, κόντρα σε έναν ΠΑΟΚ που δεν ήταν καλός. Σε μια αναμέτρηση που απ’ το 6’ είσαι μπροστά στο σκορ. Ε, πότε θα νικήσεις; Όταν θα νικάς 0-3 στο 10’ μπας και το σιγουρέψεις;

Τα λάθη του πληρώνει ο Παναθηναϊκός σε όλα τα επίπεδα. Αυτή η… γάγγραινα της διαιτησίας, υπάρχει χρόνια. Τι έκαναν οι «πράσινοι» γι’ αυτό; Μέχρι και τις φωνές σταμάτησαν πλέον, έτσι για να νομίζει ο κόσμος πως κάτι θα αλλάξει. Ίδρωσε το αυτί του Καραντώνη στην Κρήτη, για να ιδρώσει του Κλάτενμπεργκ ή τώρα του Τρεϊμάνις.

Πήγαινε τώρα στην τελική ευθεία της σεζόν, με την τύχη σου να μην εξαρτάται από σένα. Επειδή αντιμετώπισες τις μεταγραφές υπεροπτικά, λες και έχεις το κορυφαίο ρόστερ στη χώρα. Λες και οι ανάγκες σου δεν υπάρχουν. Καλός ο ένας, χρυσός ο άλλος, έχει προοπτική ο τρίτος. Έκτος λοιπόν, με τον Αστέρα να έχει ματς λιγότερο και με ελπίδα να είσαι πέμπτος αν αφαιρεθούν βαθμοί απ’ τον ΠΑΣ Γιάννινα. Όπως αφαιρέθηκαν για άλλο λόγο απ’ τον Άρη. Αλλιώς, τώρα δε θα μιλάγαμε για δύσκολη κατάσταση, αλλά θα αναλύαμε μια σεζόν κατεστραμμένη στο Πρωτάθλημα.

Κρίνοντας απ’ το επίπεδο των αντιπάλων και την κατάστασή τους, δεν ξέρουμε πότε και πώς θα βρει καλύτερη ευκαιρία ο Παναθηναϊκός. Αλλά αν είναι χάλια οι αντίπαλοι, οι «πράσινοι» τον τελευταίο καιρό τι είναι; Έχοντας χάσει τη γη κάτω απ’ τα πόδια τους. Δείχνοντας πως δεν μπορούν να αντιστρέψουν την κατάσταση.

Κάθε μεγάλη ομάδα βγάζει αντίδραση όταν της συμβαίνει μια αναποδιά. Λειτουργεί το ένστικτο αυτό. Ο Παναθηναϊκός έχει αρχίσει να κατρακυλά στην κατηφόρα, χωρίς κανείς να έχει την προσωπικότητα να τον σταματήσει. Και έρχονται οι διαιτησίες που δεν υπολογίζουν τίποτα, σπρώχνοντας με δύναμη για να πας ακόμη πιο γρήγορα στην καταστροφή.

Σε αυτή τη διαδικασία, είναι αστείο να συζητάμε για Κύπελλα και για ανόδους στη βαθμολογία. Ο Παναθηναϊκός έβαλε τα χεράκια του και έβγαλε τα ματάκια του. Γιατί δεν έχει την παραμικρή δύναμη να προστατευτεί, γιατί μεταγραφικά βολεύεται με τα ελάχιστα, γιατί δεν τον ενοχλεί να μην διαθέτει προσωπικότητα του επιπέδου του και γιατί έγινε η μετριότητα και η ήττα, δεύτερη φύση του.