Ανίκανοι, βλάκες, ή στημένοι;

«Πάλι για τη διαιτησία μιλάτε;» Ναι. Μιλάμε και θα μιλάμε όποτε η διαιτησία διαμορφώνει αποτελέσματα εις βάρος του Παναθηναϊκού, όπως άλλωστε δικαιούται να κάνει κάθε ομάδα που θεωρεί πως αδικείται. Κι αυτή ακριβώς η γελοία επιχειρηματολογία, το «πάλι σκούζετε;», είναι ακριβώς η ρητορική του κάθε είδους «βιαστή», που απαιτεί από το «θύμα» να βγάλει το σκασμό. «Να χαλαρώσει και να το απολαύσει». Ε λοιπόν, δεν πρόκειται να γίνει!

«Φτιάξτε ομάδα για να κερδίζετε και τους διαιτητάς». Με αυτή τη φράση γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές οπαδών. Οι ομάδες, κάθε φορά που έβλεπαν κανονικά χειρουργεία στα γήπεδα, χωρίς καν αναισθητικό, αντιμετώπιζαν από ειρωνεία μέχρι ωμό κυνισμό. Διότι το «φτιάξτε ομάδα για να κερδίζετε και τους διαιτητάς», ουσιαστικά τι μας λέει; Ότι η διαιτησία όντως μπαίνει για να ευνοήσει κάποιον και να βλάψει κάποιον άλλον, ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη κι ότι για να κερδίσεις δεν αρκεί να έχεις καλή ομάδα και να παίζεις με τους κανόνες του παιχνιδιού. Πολύ απλά διότι κάποιοι έχουν αλλάξει τους κανόνες. Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι μια καλή ομάδα, που δουλεύει σκληρά για να γίνει καλύτερη. Αλλά ακόμα, δεν έχει φτάσει στο σημείο να μπορεί να κερδίζει «και τους διαιτητάς».

«Δηλαδή τι υπονοείς; Ότι ο Καραντώνης και οι υπόλοιποι, μέχρι και το VAR, ήταν στημένοι;» Λέω αυτό που είδα και είδε όλος ο κόσμος: μια κωμικοτραγική διαιτησία που ξεκίνησε από τον Καραντώνη, συνεχίστηκε από τους βοηθούς του και έφτασε μέχρι το VAR. Το πέναλτι πάνω στον Βιτάλ ή η αποβολή του Σελίμοβιτς δεν επιδέχονται συζήτησης. Αλλά και οι φάσεις που «σηκώνουν συζήτηση», όπως το πρώτο γκολ του ΟΦΗ και αν ο παίκτης του ΟΦΗ έχει συμμετοχή στη φάση και περιορίζει το οπτικό πεδίο του Μπρινιόλι, όπως και η αποβολή του Βιγιαφάνιες, δόθηκαν χωρίς δισταγμό κατά του Παναθηναϊκού. Σε αυτά, προσθέστε και τον ανεκδιήγητο βοηθό που σήκωσε για οφσάιντ στο γκολ του Παλάσιος, τον ίδιο τον Καραντώνη που δεν ήξερε ούτε σε ποιον παίκτη ήθελε να δώσει κάρτα στη φάση που τελικά οδήγησε στην αποβολή αλλά και το νικητήριο γκολ του ΟΦΗ στο ’95, ενώ είχαν δοθεί 4 λεπτά καθυστερήσεων και δεν είχαμε καθυστερήσεις μέσα στις καθυστερήσεις. Άρα; Άρα η διαιτητική ομάδα, από τον Καραντώνη μέχρι τα «τσακάλια» του VAR, είναι είτε ανίκανοι, είτε βλάκες, είτε στημένοι – τέταρτο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Ας πουν οι ίδιοι τι από τα τρία είναι και στη συνέχεια ας φύγουν μόνοι τους. Διότι στο χώρο της διαιτησίας δεν έχουν θέση ούτε οι ανίκανοι, ούτε οι βλάκες, ούτε οι στημένοι.

«Και τι κάνει η διοίκηση; Γιατί δεν προστατεύει την ομάδα;» Για να έχουμε καλό ρώτημα, πώς ακριβώς αντιλαμβανόμαστε την «προστασία της ομάδας»; Με κλωτσιές και μπουνιές; Με επιθέσεις με γκαζάκια; Με κάψιμο αυτοκινήτων και εμπρησμούς μαγαζιών; Με απειλές σε διαιτητές και την οικογένειά τους; Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν θα γίνει και ούτε πρέπει να γίνει ο Παναθηναϊκός αυτό που πολεμάει τόσα χρόνια, αυτό που έδωσε μάχη για να ξεριζωθεί, αυτό για το οποίο έφαγε (και τρώει) «ξύλο», λοιδορείται, «λασπώνεται» και αντιμετωπίζεται από τους διαιτητές τα τελευταία χρόνια ως «εχθρός της Ελλάδας». Θεσμική πρέπει να είναι η αντίδραση της ομάδας, δυναμική αλλά νόμιμη, για να μην γίνουμε ποτέ αυτό που μας αηδιάζει τόσο πολύ, εδώ και τόσα χρόνια.

«Και γιατί λες ότι πολεμάνε τον Παναθηναϊκό;» Όπως συνέβη και την πρώτη χρονιά του Δώνη με τα «τρομερά μωρά του», έτσι και φέτος τον Παναθηναϊκό «τον γουστάρουν και τον παραδέχονται όλοι». Μέχρι να αρχίσει να ενοχλεί: να διεκδικεί καλύτερη βαθμολογική θέση, να κυνηγάει ευρωπαϊκό εισιτήριο, να απειλεί να ξεπεράσει ομάδες με μεγαλύτερο μπάτζετ, που έκαναν «προγραμματικές δηλώσεις» το καλοκαίρι μιλώντας για πρωτάθλημα και στην πορεία άρχισαν να βλέπουν την κορυφή με το κιάλι. Εφόσον τα ευρωπαϊκά εισιτήρια είναι πλέον μόνο τέσσερα, κάποιοι εκτιμούν πως ο Παναθηναϊκός «δεν χωράει». Μόνο που το ποιος θα βγει Ευρώπη και ποιος όχι, δεν αποφασίζεται σε κάποιο ημιφωτισμένο δωμάτιο ή σε συνομιλίες καρτοκινητών και κρυπτογραφημένων μηνυμάτων, αλλά μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός θα δώσει τη (δύσκολη) μάχη μέχρι το τέλος, όπως οφείλει να κάνει, απέναντι στην ιστορία του, τη φανέλα του και τον κόσμο του.