Όμηρος της πολιτικής του ο Παναθηναϊκός

Τρεις μέρες χωρίς προπόνηση ο Παναθηναϊκός.

Αντίπαλός του ο κακός δαίμονας Αστέρας Τρίπολης. Τιμωρημένος, λόγω επιλογής, ένας από τους πιο σταθερούς του παίκτες το τελευταίο δίμηνο, ο Λούκας Βιγιαφάνιες.

Τρεις μέρες η είδηση ήταν ότι η ομάδα δεν έκανε προπονήσεις λόγω χιονιού. Είδηση επίσης το στέγαστρο που έπεσε. Με αφορμή κι εδώ να υπάρχει διχασμός. «Είδατε όσοι αντιδράτε για τον Βοτανικό;». Μεταγραφικά; Ούτε συζήτηση.

Αυτή ήταν η ειδησεογραφία. Κανείς δεν φαινόταν να παίρνει στα σοβαρά το ματς με τον Αστέρα Τρίπολης, κανείς δεν πιέζει για ενίσχυση. Ούτε καν ο ίδιος ο προπονητής. Απέναντί της η ομάδα είχε έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο, που μπορεί να μην είχε νικήσει ποτέ τον Παναθηναϊκό εκτός έδρας, αλλά είχε τον τρόπο να είναι αήττητος σε έξι ματς με το «τριφύλλι», ενώ σε 17 ματς εκτός με τους «πράσινους» είχε 8 ισοπαλίες. Τον δυσκόλευε δηλαδή. Τελικά, έφτασε το πλήρωμα κι έκανε και την πρώτη του νίκη στην έδρα του Παναθηναϊκού.

Οι «πράσινοι» γύρισαν εκεί που ήταν τον Νοέμβριο, στην ήττα από τον ΠΑΟΚ. Ευθύνη για το πισωγύρισμα έχουν όλοι. Ο Παναθηναϊκός μηχανισμός αποδείχθηκε ανέτοιμος. Κι εγκλωβισμένος στην πολιτική του. Σε μία νοοτροπία που έχει ποτίσει τον σύλλογο η νυν διοίκηση.

Αυτή του «φταίνε όλοι, αρκεί να μην φταίμε εμείς». Ο Παναθηναϊκός έχασε ένα ματς στις λεπτομέρειες. Εκεί που πίεζε με αριθμητικό πλεονέκτημα, έγινε ένα πέναλτι, ακυρώθηκε ένα γκολ στο 90’ και μοιραία ήρθε η ήττα. Η ομάδα που δεν δεχόταν γκολ ούτε με αίτηση από τον Νοέμβριο στη Λεωφόρο, σε ό,τι αφορά το πρωτάθλημα, έχασε με τον αντίπαλο να παίζει με δέκα παίκτες.

Θα μπορούσε να μην γίνει το πέναλτι, να μπει ένα γκολ στα χασομέρια, να νικήσει ο Παναθηναϊκός και όλοι τώρα να λέμε «το σημαντικό είναι ότι νίκησε και στην κακή του μέρα». Όπως λέγαμε με τον Ιωνικό. Το θέμα, όμως, είναι ότι ο Παναθηναϊκός, ενώ είναι μεν μία συμπαγής και πειθαρχημένη τακτικά ομάδα, του λείπει το κάτι παραπάνω για να πάει πιο ψηλά, να γίνει πιο ελκυστικός. Το ότι είναι τέταρτος και στα ημιτελικά με πλεονέκτημα,  λόγω αντιπάλου, για τον τελικό δεν είναι για τρελά πανηγύρια.

Στα προηγούμενα ματς που ο Παναθηναϊκούς νικούσε στη Λεωφόρο, δεν έπαιζε μπαλάρα. Το είχαμε επισημάνει. Αλλά είχε τη συνταγή να κρατάει το μηδέν και μπροστά 1-2 γκολ τα έβρισκε. Με τον Αστέρα δεν έγινε τίποτα απ’ όλα αυτά.

Ο Σάντσες που μπήκε στο 46’ έφτασε σε ένα ημίχρονο να έχει όσες τελικές είχαν οι συμπαίκτες του και δυστυχώς ένα πέναλτι. Συμμετείχε ακόμα και στο γκολ που ακυρώθηκε, αφού στο δικό του σουτ, είναι εκτεθειμένος ο Αϊτόρ.

Η ήττα ήρθε και όπως δήλωσε ο Καρλίτος «συμβαίνουν αυτά»… Το κακό είναι ότι συνήθως συμβαίνουν στον Παναθηναϊκό.

Και φτάνουμε στην πολιτική. Που δείχνει πόσο εγκλωβισμένος είναι ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα το καλοκαίρι δεν ενισχύθηκε στον βαθμό που έπρεπε. Ο Σάρλια είναι εναλλακτική, ο Λούντκβιστ το ίδιο, ο Κώτσιρας μία μετριότητα (σήμερα στο πρώτο μέρος δεν είχε μία επιθετική ενέργεια), ο Βιτάλ με πολλά σκαμπανεβάσματα. Ο Κουρμπέλης στα πιτς 13 και πλέον μήνες.

Οι ανάγκες γνωστές. Τι έχει κάνει ο Παναθηναϊκός; Τίποτα. Έχω τονίσει ότι τον Γενάρη το ιδανικό είναι ένας παίκτης να είναι στην ομάδα μέχρι τις 10-15 του μήνα. Διότι όταν δεν έχεις χρήματα, λογικά θα πάρεις παίκτη χωρίς ρυθμό.

Ή μήπως έχεις χρήματα; Δύο εκατ. ευρώ είναι διατεθειμένη η ΠΑΕ να δώσει τον Γενάρη. Αυτό διέρρεε και δεν το έβγαλαν οι δημοσιογράφοι από το μυαλό τους. Προς το παρόν, 29 του μήνα είμαστε στο «εμείς δύο εκατ. ευρώ δίνουμε, αλλά δεν βρίσκουμε κανέναν να τα πάρει»…

Τη στιγμή που όλοι βλέπουν την ανάγκη σε χαφ κι εξτρέμ. Ακόμα κι επιθετικό, αλλά αφού υπάρχουν τρεις, δεν είναι και ιδανικό να πληρώνεις τέσσερις και μάλιστα οι δύο με μισό εκατ. ευρώ και άνω, για να παίζει άλλος. Κι αφού έχει η ΠΑΕ δύο εκατ. ευρώ, έχει γίνει θρίλερ η ανανέωση του Χουάνκαρ. Που βλέποντας ότι η ΠΑΕ έχει δύο εκατ. ευρώ, ζητάει όσο περισσότερα μπορεί να πάρει.

Αν έρθουν βέβαια αύριο, μεθαύριο δύο παίκτες κι αποδειχθεί στην πορεία ότι μπορούν να κάνουν τη διαφορά, δεν θα γκρινιάξει κανείς, επειδή ήρθαν στις 30-31 Γενάρη. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι να γίνει αυτό, ήρθε μία πικρή ήττα. Όπως κι ότι η ομάδα δεν έχει δείξει ότι μπορεί να βρει άκρως ποιοτικούς παίκτες. Τη στιγμή που μπαίνει σε σερί αγώνες, με τους Πέρεθ, Μαουρίσιο ξεζουμισμένους. Στα +30 τους χρόνια δεν είναι και απλό να παίζουν σερί 90λεπτα.

Τελειώνει το ματς με τον Αστέρα, λοιπόν, βολές για τον Γιοβάνοβιτς. Ο οποίος είναι καλός προπονητής, το αναγνωρίζουν όλοι, αλλά τέλος της σεζόν μένει ελεύθερος… Δεν είναι Γουαρδιόλα, όμως και πάλι διακρίνει εύκολα κανείς ότι κάτι δουλεύει. Όταν, λοιπόν, δεν πάει κάτι καλά, αυτός είναι ο πρώτος υπεύθυνος κι όλοι οι άλλοι ακολουθούν…

Ευθύνες ασφαλώς κι έχει. Βλέπεις τον Μακέντα σε 3-4 ματς βασικό, βάζει γκολ όλα καλά. Δεν βάζει «πρέπει να φύγει» (το πώς δεν μας λέει κανείς) τον τρώει ο πάγκος. Γύρισε ο Ιωαννίδης και ο Ιταλός στον πάγκο. Ο Καρλίτος άφαντος στην περιοχή, σε ματς με ομάδα που κλείνεται κι ο Χατζηγιοβάνης επειδή δεν ανανέωσε, δεν βλέπει αποστολή.

Ένας Παναθηναϊκός εγκλωβισμένος στην πολιτική της μετριότητας. Συμβιβασμένος με μία έξοδο στην Ευρώπη. Που λογικά θα έρθει. Αλλά το πρόβλημα είναι η νοοτροπία. Κι αυτή εντός ομάδας ακόμα είναι άρρωστη…