Ενέσεις ποιότητας θέλει κι όχι «εκρηκτικά στο Κορωπί»

Στο ντέρμπι του πρώτου γύρου στο «Καραϊσκάκης» που έληξε 0-0, υπήρξε μια μικρή γκρίνια – κι εγώ θυμάμαι είχα γκρινιάξει για την εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός τότε είχε σταθεί πολύ καλά αμυντικά, είχε απειλήσει λιγάκι στο πρώτο μέρος αλλά στην επανάληψη μπήκε για να προστατέψει την ισοπαλία.
Το κατάφερε, αλλά έχοντας μια εικόνα που δεν ταίριαζε σε Παναθηναϊκό – κι ας έπαιζε τότε χωρίς τα βασικά του στόπερ κι ας είμασταν ακόμα σε ένα σημείο της χρονιάς όπου η ομάδα ακόμα ψαχνόταν, που δεν υπήρχαν αυτοματισμοί και διακριτοί ρόλοι.

Στο ντέρμπι του δεύτερου γύρου το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο αλλά η εικόνα εντελώς διαφορετική: επί 90 λεπτά, ο Παναθηναϊκός ήταν αυτός που έψαχνε το γκολ κι επί 90 λεπτά ο Ολυμπιακός αμυνόταν μαζικά. Ο Παναθηναϊκός κυκλοφορούσε τη μπάλα ψάχνοντας το ανοιχτό παραθυράκι για να κάνει ευκαιρία και ο Ολυμπιακός την έδιωχνε μακριά. Ο Παναθηναϊκός είχε 7 τελικές κι ο Ολυμπιακός ένα τσουρουκοσούτ του Ρόνι Λόπες όλο κι όλο. 6 κόρνερ για τους γηπεδούχους, κανένα για τους φιλοξενούμενους.

Άλλαξαν οι καιροί μέσα σε έναν μόλις γύρο. Δεν έγινε υπερομάδα ο Παναθηναϊκός ούτε «του πεταματού» ο Ολυμπιακός, αλλά υπάρχει σαφής βελτίωση στους «πράσινους» κι αυτό είναι έργο Γιοβάνοβιτς και προϊόν της δουλειάς που κάνουν οι παίκτες στο Κορωπί. Μην σας παραμυθιάζουν όσοι βγάζουν το καπέλο στον Μαρτίνς για το φανταστικό αμυντικό στήσιμο που έκανε και το «κόλπο – γκρόσο με τα τρία στόπερ που μπλόκαρε τον Παναθηναϊκό» – ο ίδιος ο Μαρτίνς μετά το τέλος του ματς παραδέχτηκε ότι η ομάδα του δεν παίζει καλά.

Μην σας κοροϊδεύουν αυτοί που κάνουν λόγο για τις 5 απουσίες στο Κόπα Άφρικα – η μοναδική σοβαρή απουσία ήταν ο Αγκιγμπού Καμαρά, εκτός αν υπάρχει κάποιος αφελής συνάνθρωπός μας, που πιστεύει ότι έλειψαν πραγματικά ο Ονιεκούρου και ο Κούντε από το ντέρμπι. Κι όπως δεν ήταν καμιά «μαγκιά» η ισοπαλία του πρώτου γύρου για τους «πράσινους», έτσι δεν είναι και αυτή της «Λεωφόρου» για τους ερυθρόλευκους. Η αλήθεια είναι πως από τον πρωτοπόρο της βαθμολογίας και σχεδόν σίγουρο πρωταθλητή, θα περιμέναμε κάτι καλύτερο από ένα σουτ σε 94 λεπτά αγώνα.

Προφανώς και λείπουν πράγματα από τον Παναθηναϊκό – μια ομάδα που φτιάχνεται, όπως και ένα σπίτι που φτιάχνεται και δεν είναι έτοιμο ακόμα, θέλει μερεμέτια, επισκευές, προσθήκες, χτισίματα και αγορά υλικών. Αλλά το βασικότερο όλων για τον Παναθηναϊκό, είναι πως – επιτέλους! - δεν χρειάζεται γκρεμίσματα.

Μετά από τόσα και τόσα χρόνια που «ξηλωνόταν» η ομάδα για να φτιαχτεί μια άλλη, που έφευγε σαν αποτυχημένος ένας προπονητής για να έρθει ένας άλλος που σε λίγο καιρό θα ήταν κι αυτός αποτυχημένος, που πλήρωνε η ομάδα για να σπάσει συμβόλαια παικτών που είχαν έρθει ως «Μεσσίες» και αποδεικνύονταν «τσαρλατάνοι», σε αυτή τη φάση ο Παναθηναϊκός είναι στο σωστό δρόμο.

Όχι της αποδόμησης και του «να φύγουν όλοι» αλλά του να δούμε αν μπορούμε να βρούμε κάτι ποιοτικό, ώστε με αυτό να μπολιάσουμε την ομάδα. Θα ψωνίσει (αν ψωνίσει) όχι διότι έχει μεγάλες «τρύπες» στο ρόστερ και χτυπητά κενά, αλλά για να ανέβει επίπεδο.

Και το καλοκαίρι, θα κάνει διορθωτικές κινήσεις και «ενέσεις ποιότητας» και δεν θα ρίξει «βόμβα στο Κορωπί». Θα δει ποιοι θα φύγουν ως ελεύθεροι, αν υπάρχει πρόταση για να πουληθεί κάποιος, τι θα γίνει με τους δανεικούς και θα πράξει αναλόγως. Μέχρι τότε, θα ξέρει αν θα υπάρχει Ευρώπη στο μενού της επόμενης χρονιάς.

Κυρίως, πιθανολογώ ότι μέχρι τότε, θα υπάρχει μια ομάδα που θα ρολάρει ακόμα καλύτερα σε σχέση με τώρα, που θα έχει λύσει τα προβλήματα στην τελική πάσα και το εύκολο γκολ, που θα βγάλει κι άλλους πρωταγωνιστές, ώστε να πιστοποιήσει με τη βαθμολογική της συγκομιδή αυτό που βλέπουμε όλοι: ότι παίζει ωραία μπάλα, πολύ καλύτερη των βαθμών που έχει συγκεντρώσει ως τώρα.