Να στηριχτεί αγωνιστικά και να «προστατευτεί» διοικητικά

Όσο κέρδιζε ο Παναθηναϊκός το τελευταίο διάστημα, είτε έπαιζε πλήρης είτε είχε απουσίες λόγω κορωνοϊού, όλα πήγαιναν καλά – τόσο αγωνιστικά, όσο και επικοινωνιακά: η ομάδα κοιτούσε χαλαρά την προοπτική ενίσχυσης του χειμώνα, βλέποντας όλο και περισσότερους παίκτες να μπαίνουν στο rotation του Γιοβάνοβιτς και να προσφέρουν πράγματα.

Η επιστροφή Σένκεφελντ έφερε ηρεμία στην άμυνα, η αγωνιστική εικόνα του Σάντσες έδωσε «βάθος» στα ακραία μπακ, ο άξονας «γέμισε» με την αναγέννηση του Βιγιαφάνιες και το εγκεφαλικό παιχνίδι του Μαουρίσιο, μαζί με τον Πέρεθ, τον Αλεξανδρόπουλο και τον Λούντκβιστ, τα εξτρέμ είναι τέσσερα και όλοι εν δυνάμει βασικοί (Αϊτόρ, Χατζηγιοβάνης, Παλάσιος, Βιτάλ), οι επιθετικοί είναι τρεις για μια θέση (Καρλίτος, Μακέντα, Ιωαννίδης).

Μετά την ήττα στο Βόλο, με τον ελεεινό τρόπο που ήρθε – κι αυτό δεν έχει να κάνει με την εξαιρετική προσπάθεια του Βόλου αλλά με την απαράδεκτη απόφαση του διαιτητή να αποβάλει τον Σάντσες - άρχισε πάλι η κουβέντα για παίκτες. Για την ακρίβεια η γκρίνια: για τον Μακέντα, για το λάθος του Κώτσιρα, για την ανάγκη απόκτησης ενός «οκταριού», για όλους και για όλα.

Λες και έχασε ο Παναθηναϊκός λόγω αγωνιστικής αδυναμίας ή ελλιπούς ρόστερ ή λες και το φιλμ του πρώτου ημιχρόνου δεν έδειχνε ότι ο Παναθηναϊκός είχε τη δυναμική και τη φόρα να γυρίσει το ματς στον Βόλο, αν δεν έπαιζε με αριθμητικό μειονέκτημα: η εικόνα του αγώνα στο πρώτο μέρος και οι ευκαιρίες που έκαναν οι «πράσινοι», έδειχναν ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε στην επανάληψη να πάρει κάτι καλό από το ματς.

Το αν ο Μακέντα είναι καλός ή όχι, έχει απαντηθεί στα χρόνια που βρίσκεται στην ομάδα: είναι ένας επιθετικός που δεν θα σου βάλει 20 γκολ τη χρονιά, αλλά έχει ποιότητα, πείσμα και δουλεύει για την ομάδα. Δεν βασίστηκε πάνω του ο Παναθηναϊκός, ούτε χτίστηκε γύρω του φέτος – ο Καρλίτος είναι ο βασικός φορ. Αλλά ο Ιταλός παραμένει ένας χρήσιμος παίκτης, που έδωσε λύσεις σε κάποια ματς που ο Καρλίτος έλειψε και απλά δεν έχει καλή εικόνα στα τελευταία ματς.

Και η κουβέντα «να πάρουμε κι άλλον», έχει βάση μόνο όταν συνοδευτεί από το «να πουληθεί κάποιος από τους υπάρχοντες». Όχι να μείνει ελεύθερος ή να πληρώσει ο Παναθηναϊκός για να σπάσει το συμβόλαιό του, αλλά να πουληθεί – έτσι οφείλουν να λειτουργούν οι ομάδες που θέλουν να λέγονται «μεγάλες».

Φυσικά και ο Παναθηναϊκός θέλει καλούς και ποιοτικούς παίκτες – ακόμα και η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, δεν θα έλεγε «όχι» σε έναν καλό παίκτη, που να είναι όμως καλύτερος απ’ αυτούς που έχει ή με διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους υπάρχοντες.

Αλλά το θέμα του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή που μιλάμε, δεν είναι κάποια αγωνιστική έλλειψη ή κάποιο κενό στην τάδε ή τη δείνα θέση. Είναι να στηριχτεί το πλάνο που χαράχθηκε από την αρχή της χρονιάς, που είχε (και έχει) θεματάκια σε κάποιους αγώνες, ειδικά εκτός έδρας, αλλά καταγράφει πρόοδο, εξέλιξη και βελτίωση.

Διότι αυτό είναι το ζητούμενο: μέσα στη χρονιά, μια ομάδα να γίνεται καλύτερη, να αποκτά αυτοματισμούς, να βρίσκει τον τρόπο να διασπά τις κλειστές άμυνες, να έχει ποικιλία στην ανάπτυξή της και να μην είναι μονοδιάστατη.

Δεν είναι μια θεωρία μόνο των φίλων του Παναθηναϊκού, αλλά μια – σχεδόν – καθολική παραδοχή πως ο Παναθηναϊκός παίζει ωραίο ποδόσφαιρο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, το πιο ενδιαφέρον και ελκυστικό ποδόσφαιρο από όλες τις ελληνικές ομάδες.

Αυτό το ποδόσφαιρο, αυτό το σύνολο, αυτή η ομάδα που έχει φτιάξει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και συνεχίζει να τη δουλεύει, να την πλάθει και να την βελτιώνει, πρέπει να στηριχτεί, να προστατευτεί και να της δοθεί το δικαίωμα να φτάσει εκεί που της αναλογεί και της αξίζει.

Να περιχαρακωθεί επικοινωνιακά, ώστε να μην μπορεί κανείς να πλήξει το κύρος της και διοικητικά, ώστε να μην αντιμετωπίσει ξανά τέτοιες άθλιες συμπεριφορές, σαν τη διαιτησία στο Βόλο.