Μνημείο λαθών και διαιτητικού αίσχους

Κανονικά, αυτό θα ήταν το παιχνίδι του Φαν Φέερτ. Του πανέξυπνου επιθετικού του Βόλου, ο οποίος με δυο επαφές ουσιαστικά και όπλο την ποδοσφαιρική του οξύνοια, κατάφερε να ξεχαρβαλώσει ολόκληρη την άμυνα του Παναθηναϊκού, που φάνηκε σοφτ, νωθρή και ένα «κλικ» πίσω από τον αντίπαλο φορ. Θα ήταν το παιχνίδι του κυρίου Μπράτσου, του προπονητή του Βόλου, που έστησε άριστα την ομάδα του, ώστε να εμφανιστεί καλύτερη σε σχέση με τα τρία παιχνίδια που προηγήθηαν (ένα για το πρωτάθλημα και δυο για το κύπελλο), να κλείσει τους χώρους, να πιάσει ψηλά, να εμποδίσει το build-up των «πράσινων» και να τους αναγκάσει σε γεμίσματα από την άμυνα προς την επίθεση. Θα ήταν το ματς γενικά των παικτών του Βόλου που έτρεξαν πολύ, ήταν πειθαρχημένοι τακτικά, ακολούθησαν κατά γράμμα τις εντολές από τον πάγκο, κράτησαν τη θέση τους και διόρθωσαν πράγματα που δεν πήγαν καλά από την αρχή – όπως το μαρκάρισμα πάνω στις επελάσεις του Παλάσιος, που ξεκίνησε πολύ κεφάτος το παιχνίδι.

Πολλά πράγματα θα ήταν το παιχνίδι ή θα έπρεπε να ήταν, αλλά ο διαιτητής Χίγκλερ είχε άλλη άποψη: κατάφερε να γίνει ο – αρνητικός – πρωταγωνιστής. Παρίστανε τον... σχολαστικό σε όλο το ματς, δίνοντας επανάληψη στο «ελέυθερο» επειδή η μπάλα κυλούσε, όμως η αποβολή του Σάντσες, λίγο πριν το τέλος του ημιχρόνου, ήταν ένα μνημείο αίσχος, ήταν μια διαιτητική αλητεία, βγαλμένη από εκείνες τις – αλήστου μνήμης – μαύρες εποχές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Διότι δεν περιγράφεται διαφορετικά μια φάση όπου ο παίκτης που έχει τη μπάλα στην κατοχή του προσπαθεί να ντριπλάρει, κοντράρεται με αντίπαλο που πάει στη φάση με τα δυο πόδια, προσπαθεί να τον αποφύγει τραβώντας το πόδι του και τελικά αποβάλλεται με απευθείας κόκκινη.

Φυσικά κανείς από το VAR δεν μπήκε στον κόπο να φωνάξει τον Χίγκλερ να το δει, φυσικά ο ίδιος ο διαιτητής, απόλυτα σίγουρος για την «σοφή επιλογή» του δεν είχε κανέναν λόγο να αμφισβητήσει τον εαυτό του και κάπως έτσι όχι μόνο «χάλασε» το παιχνίδι και ψαλίδισε τις πιθανότητες του Παναθηναϊκού να το γυρίσει στην επανάληψη, αλλά έδειχνε να περνά και ένα μήνυμα: ότι μπορείς να παίζεις ωραία μπάλα, να ανεβαίνεις βαθμολογικά εκεί που δικαιούσαι να βρίσκεσαι, να «σε παραδέχονται φίλοι και εχθροί», αλλά όταν αρχίσεις να «ενοχλείς», να διεκδικείς βαθμολογικές θέσεις που «ανήκουν σε άλλους», τότε θα σε βάλουν στη θέση σου με έναν απόλυτα ξεκάθαρο τρόπο.

Στα αγωνιστικά – διότι υπάρχουν κι αυτά – ο Παναθηναϊκός ήταν εμφανώς καταπονημένος από το ματς με τον Άρη και το γεγονός ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν έκανε καμία αλλαγή – πέρα από τον τραυματία Χουάνκαρ – δεν βοήθησε την κατάσταση. Ο Βιαγιαφάνιες, που είναι το «μυαλό» και ο «μαέστρος» της ομάδας δεν ήταν σε καλή βραδιά, αλλά δεν τον βοήθησε και η στατικότητα των συμπαικτών του: αρκετές φορές τον είδαμε να στέκεται σχεδόν ακίνητος στο κέντρο, περιμένοντας κάποια κίνηση από τους συμπαίκτες του για να δώσει τη μπάλα, που δεν ήρθε ποτέ. Γενικά ο άξονας σε αυτό το ματς δεν λειτούργησε καλά, δεν μπόρεσε ξανά να «καμουφλάρει» ο προπονητής τις απουσίες του Πέρεθ και του Μαουρίσιο, ενώ στα εξτρέμ η άμυνα του Βόλου κατάφερε αρκετά γρήγορα να «διαβάσει» τις κινήσεις του Παλάσιος και να τον περιορίσει, τη στιγμή που ο Αϊτόρ από την απέναντι πλευρά δεν βοήθησε.

Όσο για την άμυνα, συνολικά βρέθηκε σε κακή μέρα. Το πρώτο γκολ ήταν «ευγενική χορηγία» του Κώτσιρα, αλλά και ο Μπρινιόλι δείχνει αργά ρεφλέξ. Στο δεύτερο υπάρχει ασυνεννοησία ανάμεσα στους αμυντικούς και τον Μπρινιόλι, την οποία εκμεταλλεύεται ο Φαν Φέερτ και «τσιμπάει» τη μπάλα, ενώ στο τρίτο, την ώρα που ολόκληρος ο Παναθηναϊκός είναι ψηλά και ψάχνει την ισοφάριση, πάλι ο Μπρινιόλι είναι ανεξήγητα μακριά από την περιοχή του. Το όνομα του Μπρινιόλι «ακούστηκε» και στα τρία γκολ, αλλά όλοι «δικαιούνται» μια κακή βραδιά ή ένα σοβαρό λάθος όπως έκανε ο Κώτσιρας. Όλοι οι παίκτες τουλάχιστον – σίγουρα όχι οι διαιτητές, που τουλάχιστον έχουν το εργαλείο που λέγεται VAR για να διορθώνουν, αν θέλουν, τις ανορθογραφίες τους.