Ολοένα κι ανεβαίνει

Όταν ο Παναθηναϊκός «χτίστηκε» το καλοκαίρι, φτιάχτηκε με μια συγκεκριμένη λογική: να έχει ένα ρόστερ που δεν θα μπορούσε να είναι το πιο ακριβό ή το πιο πλήρες του πρωταθλήματος, αλλά θα ήταν «γεμάτο» σε όλες τις θέσεις, ώστε να μπορέσει ο προπονητής να έχει αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις σε κάθε θέση και επιλογές, ανεξάρτητα από τραυματισμούς, τιμωρίες και ντεφορμαρίσματα.

Και η αλήθεια είναι ότι αυτό έγινε πράξη: με εξαίρεση τη θέση του αριστερού μπακ, όπου ο Παναθηναϊκός προσπάθησε μέχρι την τελευταία στιγμή να πάρει τον Φεράρι από το Βόλο αλλά δεν τα κατάφερε, σε όλες τις άλλες θέσεις υπήρξε και υπάρχει ισορροπία. Γι’ αυτό αποκτήθηκε ο Μπρινιόλι, για να κάνει δίδυμο με τον Διούδη. Γι’ αυτό αποκτήθηκε ο Κώτσιρας και παρέμεινε και ο Σάντσες. Γι’ αυτό ήρθε ο Πέρεθ και γι’ αυτό δεν παραχωρήθηκε ο Μαουρίσιο. Γι’ αυτό αποκτήθηκε ο Παλάσιος και ο Βιτάλ, αλλά παρέμεινε και ο Αϊτόρ και γι’ αυτό δεν έφυγε ο Μακέντα που κάποιοι υποστήριζαν ότι «περίσσευε» στην επίθεση, εκεί όπου υπάρχει και ο Καρλίτος και ο Ιωαννίδης.

Όπως αποδείχθηκε με τον Άρη, «κανείς δεν περισσεύει»: σε μια πολύ ιδιαίτερη συγκυρία για όλες τις ομάδες, με κρούσματα της μετάλλαξης «Όμικρον» και αναγκαστικές απουσίες αρκετών παικτών, το ρόστερ του Παναθηναϊκού έβγαλε ασπροπρόσωπο τον Γιοβάνοβιτς, που άλλαξε όλο του το κέντρο, αλλά δεν άλλαξε ούτε τη φιλοσοφία της ομάδας, ούτε το αγωνιστικό του στυλ: με Αλεξανδρόπουλο, Λούντκβιστ και Βιγιαφάνιες στον άξονα, να μοιράζονται τόσο τα ανασταλτικά καθήκοντα όσο και τα δημιουργικά, η μάχη του κέντρου κερδήθηκε για τους «πράσινους». Κι όταν κερδίζεις το κέντρο, έχεις καλές πιθανότητες να κερδίσεις και το παιχνίδι.

Ο Παναθηναϊκός έκανε 12 τελικές, έβαλε δυο γκολ, είχε δοκάρι, είχε κλασσικές ευκαιρίες και τελικά καθάρισε εύκολα και δίκαια τον Άρη, που είχε κι αυτός τις δικές του, σημαντικές απουσίες, έχει επίσης ένα αξιόλογο ρόστερ με αρκετό βάθος και επιλογές σε όλες τις θέσεις αλλά έκανε όλη κι όλη μια ευκαιρία της προκοπής σε 90 λεπτά κι αυτή από ένα κόρνερ, με την κεφαλιά του Μπεναλουάν να σταματάει στο δοκάρι. Και ο λόγος της καθολικής επικράτησης του Παναθηναϊκού, πέρα από το ολόσωστο τακτικό πλάνο του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το άριστο διάβασμα του αντιπάλου και εκτός από τον επιθετικό πλουραλισμό και τα γκολ που βρήκε η ομάδα από τους πλάγιους επιθετικούς (Παλάσιος και Αϊτόρ), είναι η αμυντική αξιοπιστία, η σταθερότητα και η ηρεμία που έχει προσφέρει στην ομάδα η επιστροφή του Σένκεφελντ.

Για την ακρίβεια η επιστροφή του Ολλανδού αλλά και το «ζευγάρωμά» του με τον Βέλεθ – διότι τρέμω στη σκέψη ότι θα μπορούσε να παίζει με παρτενέρ τον Σάρλια και να «ακυρωνόταν» από την αστάθεια του Κροάτη η ποιότητα του Ολλανδού. Ο Σένκεφελντ έλειψε πολύ (έναν ολόκληρο γύρο), η απουσία του στοίχισε αρκετούς βαθμούς στο ξεκίνημα της χρονιάς. Αλλά τουλάχιστον από τη στιγμή που γύρισε πατάει καλά, βρήκε ρυθμό, δίνει ταχύτητα και αξιοπιστία στην άμυνα και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός δεν υποφέρει τρώγοντας «φτηνά» και «αστεία» γκολ, που τον αναγκάζουν να τρέχει και να μην φτάνει, όπως συνέβη στον πρώτο γύρο στους «Ζωσιμάδες», το «Βικελίδης» και άλλα παιχνίδια.