Ο «πράσινος κουμπαράς» και μια γερή δόση τύχης

Το ρεπορτάζ έλεγε ότι οι αποφάσεις για απόκτηση παίκτη ή παικτών στον Παναθηναϊκό, θα λαμβάνονταν μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για την Ευρωλίγκα. Και η εικόνα του Παναθηναϊκού σε αυτόν τον αγώνα, με όλες τις ιδιαιτερότητες που έχει ένα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, είτε στη Basket League, είτε στην Ευρωλίγκα, φανέρωσε με τον πιο σκληρό τρόπο πόσο μεγάλη ανάγκη έχει η ομάδα από ουσιαστική ενίσχυση σε τουλάχιστον δυο θέσεις: του «άσου» και του «πενταριού».

Μπορεί στην Ευρωλίγκα να μην κυνηγά τίποτα ο Παναθηναϊκός πέρα από την περηφάνεια του και το πλασάρισμα όσο πιο ψηλά γίνεται (ή όσο λιγότερο χαμηλά μπορεί), αλλά η χρονιά είναι «ολοζώντανη» σε ό,τι έχει να κάνει με τους εγχώριους στόχους. Δύσκολα τα πράγματα; Δύσκολα, αλλά όχι ακατόρθωτα – το διπλό στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα, έδειξε ότι ακόμα και με ένα ελλειμματικό ρόστερ, όλα μπορούν να γίνουν, αν ο Πρίφτης και οι παίκτες του είναι σε καλή βραδιά, απόλυτα προσηλωμένοι στο πλάνο και συγκεντρωμένοι σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, χωρίς τα γνωστά «black – outs» που τόσο τους έχουν στοιχίσει φέτος. Αυτά που φέρνουν ξαφνικά τη διαφορά στο -10 ή -15 και αναγκάζουν τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει θαύματα.

Το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό πέρασε και μένει να δούμε αν ο Άη – Βασίλης μπορεί να φέρει κάποιο «δώρο» στον Πρίφτη. «Δώρο», που θέλει μεγάλη προσοχή να μην είναι «δώρο – άδωρον», όπως ήταν οι περισσότερες καλοκαιρινές προσθήκες, αλλά ακόμα και αυτή που έγινε μεσούσης της σεζόν με τον Φέρελ: ο Πέρι δεν είναι ο παίκτης που μπορεί να σηκώσει ούτε το βάρος της οργάνωσης, ούτε το μερίδιο σκοραρίσματος που (κανονικά) αναλογεί σε έναν play-maker, ο Φλόιντ μια που ήρθε και μια που έφυγε όπως και ο Φέρελ, ο Έβανς δεν δείχνει να μπορεί να δώσει και πολλά πράγματα στα «4» (και ακόμα λιγότερα στο «5»), τον Οκάρι Ουάιτ τον περιμέναμε πολύ καλύτερο.

Με εξαίρεση τον Μέικον, που έχει τραβήξει σχεδόν όλο το «κουπί» σε εκτέλεση αλλά και οργάνωση από το ξεκίνημα της χρονιάς, παρότι ήρθε ως ο παίκτης που θα μοιραζόταν τη θέση «2» με το Νέντοβιτς, καμία άλλη από τις μεταγραφές Αμερικανών δεν έχει δικαιώσει τη διοίκηση και τον Πρίφτη.

Οπότε, αν υπάρχει ή υπάρξει προσεχώς η οικονομική δυνατότητα να έρθει κάποιος ξένος, είτε να προστεθεί στο υπάρχον ρόστερ, είτε να αντικαταστήσει κάποιον, η επιλογή του αυτή τη φορά πρέπει να έχει πολύ scouting και μια καλή δόση τύχης: ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να πάει ξανά σε ρίσκο, να βρει έναν παίκτη που είτε δεν θα έχει ευρωπαϊκή εμπειρία, είτε θα ψάχνει ένα restart – τέτοιος είναι ο Γιόβιτς, τέτοιος ήταν ο Νέντοβιτς όταν ήρθε πριν ενάμιση χρόνο.

Και σε μια τέτοια περίπτωση, είτε παίκτη χωρίς προϋπηρεσία στην Ευρωλίγκα, είτε παίκτη με μεγάλη αποχή από τα γήπεδα, ο Παναθηναϊκός αλλά και ο κόσμος του, πρέπει να έχουν – πέρα από τύχη – και υπομονή: να τον περιμένουν να «πατήσει καλά», να προσαρμοστεί, να γνωριστεί με τους συμπαίκτες του, να μάθει τα plays του προπονητή του, να βρει ρυθμό, ώστε να μπορέσει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας.

Το θέμα με τους ξένους, είναι ένα «αγκάθι», που όμως το γνώριζαν από το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό, όταν επέλεξαν να πορευτούν με άλλη ομάδα στην Ευρωλίγκα και άλλη στην Basket League. Αυτό το «κόλπο» προφανώς δεν λειτούργησε για την ομάδα, οπότε καλό είναι το «λάθος» αυτό να μην επαναληφθεί.

Αν αυτό σημαίνει περισσότερος Μποχωρίδης, Καββαδάς και Μαντζούκας ή να έρθει ο Χουγκάζ από το δανεισμό του, ώστε να υπάρχουν «ελληνικές λύσεις» στην 12άδα σε όλες τις διοργανώσεις, το ξέρει καλύτερα ο Πρίφτης και η διοίκηση. Αν όμως τελικά το περιεχόμενο του πράσινου κουμπαρά, αρκεί μόνο για έναν «άσο», τότε πρέπει να σκεφτούν σοβαρά στην ομάδα, αν μπορούν να πορευτούν μόνο με Παπαγιάννη στο «5» - διότι δεν νομίζω ο ψηλός να αντέχει να παίζει συνέχεια 36 και 38 λεπτά σε κάθε αγώνα.