Ένα καλό φινάλε για το 2021, ένα ελπιδοδόρο ξεκίνημα για το 2022

Την ήθελε πολύ την πρόκριση στο κύπελλο ο Παναθηναϊκός. Και παρόλο που το σκορ του πρώτου αγώνα δεν ήταν «σκορ ασφαλείας», μπήκε στο γήπεδο για να νικήσει και όχι να προστατεύσει το 2-1, να πάρει την ισοπαλία και να φύγει. Το ζήτησε το γκολ στο πρώτο μέρος, το κυνήγησε, το άξιζε αλλά δεν το βρήκε.

Και παρότι δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα στο Βόλο, δεν τον άφησε να κάνει ούτε μια τελική στην εστία του Διούδη στο πρώτο μέρος, πάντα υπάρχει η σκέψη ή ο φόβος στο μυαλό ότι θα μπορούσε να γίνει κάποια στιγμή η ζημιά, από ένα «τσαφ» ή μια στατική φάση ή μια αντεπίθεση ή ένα λάθος απ’ αυτά που έχουν στοιχίσει τόσους και τόσους φέτος στο πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό.

Δεν έγινε όμως το λάθις σε κανένα σημείο του αγώνα, παρά το γεγονός ότι ο Βόλος ήταν πιο «ζωηρός» στην επανάληψη κι ο Παναθηναϊκός πιο προσεκτικός, πιο «προστατευτικός» εκείνου του 2-1 του πρώτου ματς στη «Λεωφόρο».

Δεν ζορίστηκε διότι ήταν σοβαρός και πειθαρχημένος μεσοαμυντικά, διότι ο Σένκεφελντ με την εμπειρία και την ταχύτητά του μπορεί να «σβήσει» φάσεις πριν καν «καπνίσουν», διότι με τον Βέλεθ συνθέτουν ένα κεντρικό αμυντικό δίδυμο που εμπνέει σιγουριά και ασφάλεια σε όλη την ομάδα.

Τα έκανε όλα καλά σε γενικές γραμμές, εκτός από το να σκοράρει και να διώξει κάθε ίχνος άγχους ότι θα μπορούσε να φάει ένα γκολ και μετά να τρέχει: ούτε στις φάσεις του πρώτου ημιχρόνου, ούτε στις δυο κλασικές φάσεις προς το τέλος του ματς μπόρεσε να βάλει γκολ με τον Μακέντα και τον Μαουρίσιο.

Και αυτό φυσικά δεν στοίχισε στο Βόλο, αλλά είναι κάτι πάνω στο οποίο πρέπει να δουλέψουν στο Κορωπί, διότι μπορεί να στοιχίσει βαθμούς στο μέλλον: θα υπάρξουν παιχνίδια, είτε στη «Λεωφόρο», είτε εκτός έδρας, όπου οι «πράσινοι» δεν θα βρουν 8 και 10 και 15 τελικές.

Μπορεί να βρουν λιγότερες, μπορεί ο αντίπαλος να κλείσει καλά τους χώρους ή οι παίκτες του Παναθηναϊκού να μην είναι σε δημιουργική βραδιά.
Σε αυτά ακριβώς τα παιχνίδια πρέπει ο Παναθηναϊκός να αποκτήσει την κυνικότητα, την αποτελεσματικότητα, τον τρόπο να τα «τελειώνει» ακόμα κι αν κάνει λίγες τελικές. Να βρίσκει έστω εκείνο το ένα γκολ που θα του δώσει τη νίκη και το τρίποντο, ή την ηρεμία και την πρόκριση σε ένα ματς κυπέλλου, όπως ήταν ο επαναληπτικός στο Βόλο.

Ο Παναθηναϊκός παίζει όντως καλά, έχει βελτιωθεί πολύ τις τελευταίες εβδομάδες, δημιουργεί φάσεις και αναπτύσσεται με ποικιλία – όχι μονοδιάστατα, από τη μια πλευρά, ούτε καν μόνο από τα άκρα.

Η παρουσία και κυρίως η καλή κατάσταση του Βιγιαφάνιες, του επιτρέπει να «απλώνει» το παιχνίδι άλλοτε από τον άξονα και άλλοτε από τα άκρα, το γεγονός ότι υπάρχουν τέσσερα πολύ καλά εξτρέμ (Παλάσιος, Βιτάλ, Αϊτόρ, Χατζηγιοβάνης) δίνει την ευχέρεια στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να φρεσκάρει τις πτέρυγές του, ο Καρλίτος δεν είναι πια η μοναδική επιλογή για την επίθεση από τη στιγμή που έχει ενεργοποιηθεί ο Μακέντα.

Έλειψε πολύ στο Βόλο ο Χουάνκαρ, τα ανεβάσματά του και η συνεισφορά του στην επιθετική ανάπτυξη από τα αριστερά, αφού ο δεξιοπόδαρος Κώτσιρας δεν θα μπορούσε να είναι το ίδιο αποτελεσματικός παίζοντας με ανάποδο πόδι, αλλά κράτησε καλά τη θέση του – όπως και ο Σάντσες από δεξιά, με αποτέλεσμα να μην δεχθεί επικίνδυνες σέντρες η περιοχή του Διούδη.

Και πέραν του Σάντσες και του Μαουρίσιο, του Μακέντα και του Αϊτόρ, παικτών δηλαδή που δεν υπολογίζονταν ως βασικοί στην αρχή της χρονιάς και πέραν του Σένκεφελντ που επέστρεψε δυνατός, ο Γιοβάνοβιτς βλέπει και τον Ιωαννίδη και τον Λούντκβιστ να επιστρέφουν από τους τραυματισμούς του και να του δίνουν ακόμα περισσότερες επιλογές.

Και αυτά, μαζί με την αγωνιστική άνοδο, την πρόκριση στο κύπελλο και την αναρρίχηση στη βαθμολογία (που μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει το «χρωστούμενο» ματς στη Ριζούπολη), είναι ένα καλό φινάλε για τη χρονιά που φεύγει και ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα για την επόμενη,