Παιδιά, να μετρηθούμε λίγο

Με «αλχημείες», «τρικ» και άμυνα ζώνης μπορείς να κερδίσεις ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας – ειδικά στο ΟΑΚΑ. Να τις μπερδέψεις, να πάρεις ώθηση από τον κόσμο, να βάλεις και μερικά μεγάλα σουτ και να πάρεις κάποια παιχνίδια. Αλλά με μια ομάδα τετράδας, όπως είναι (και) φέτος η Αρμάνι Μιλάνο, με ένα ρόστερ 10-11 περίπου ισάξιων παικτών και με μια τόσο «παλιά καραβάνα» στον πάγκο όπως είναι ο Έτορε Μεσίνα, αυτά δεν γίνονται: όταν ο Πρίφτης έπαιξε ζώνη, ο Μεσίνα πήρε κατευθείαν τάιμ-άουτ. Και μόλις οι ομάδες επέστρεψαν στο παρκέ, η Αρμάνι είχε κατευθείαν τον τρόπο να βγάλει αμαρκάριστα σουτ και να «διαλύσει» την πράσινη ζώνη.

Ο Παναθηναϊκός στο Μιλάνο στάθηκε όχι απλά καλά για ένα ημίχρονο, αλλά καλύτερα από την γηπεδούχο – το -4 ήταν πλασματικό. Μόνο που όποιος ξέρει από μπάσκετ, καταλάβαινε πως ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να ξεπεράσει τον εαυτό του, να τρυπήσει το ταβάνι του και να κάνει το τέλειο παιχνίδι για να μείνει στο ματς μέχρι το τέλος. Πολύ απλά διότι δεν έβγαιναν τα κουκιά – ούτε ποιοτικά αλλά ούτε και ποσοτικά: ο Νέντοβιτς απουσίαζε, ο Παπαπέτρου με τον Οκάρο είχαν χάσει αρκετές προπονήσεις, ο Φλόιντ δεν υπολογίζεται, άρα μένουν τρεις ψηλοί για δυο θέσεις, ο Παπαγιάννης, ο Οκάρο και ο Έβανς. Ο Μέικον, δεν γίνεται σε κάθε παιχνίδι να είναι ένας δεινός σκόρερ και ταυτόχρονα ένας υπέροχος πασέρ, άλλος «άσος» δεν έχει αποκτηθεί. Τα νούμερα είναι αμείλικτα…

Χωρίς κανονικό πλέι-μέικερ, αφού ο Πέρι ξεκάθαρα πια δεν είναι τέτοιος, χωρίς σέντερ που να μπορεί να δώσει ανάσες στον Παπαγιάννη και να παίζει σε πιο χαμηλά σχήματα, με τον κομβικό και πολύτιμο Παπαπέτρου σε κακή κατάσταση εδώ και καιρό και με τον Νέντοβιτς να μένει εκτός πάνω που είχε βρει τα πατήματά του, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να τα βάλει ούτε με την ποιότητα, ούτε με την «ποσότητα» ομάδων σαν την Αρμάνι Μιλάνο. Και θα συνεχίσει να υποφέρει και να ταλαιπωρείται, όσο τα προβλήματα παραμένουν: όσο δεν έρχεται «άσος» και «πεντάρι», όσο οι τραυματίες και οι ανέτοιμοι δεν βρίσκονται σε τοπ κατάσταση.

Το μεγαλύτερο άνοιγμα του rotation και η εμπιστοσύνη στους Έλληνες παίκτες του ρόστερ, μοιάζει μονόδρομος: ο Κασελάκης έχει πάρει χρόνο συμμετοχής στα τελευταία παιχνίδια με το σπαθί του, ο Μαντζούκας δειλά – δειλά εμφανίζεται όλο και περισσότερο. Η «αγωνιστική του ενηλικίωση» όμως είναι μονόδρομος: αυτή τη χρονιά πρέπει να δουλέψει και να δουλευτεί πολύ επίμονα, ώστε να αποκτήσει όχι απλά παραστάσεις Ευρωλίγκας, αλλά και ρόλο. Και ο Μποχωρίδης, κατά την ταπεινή μου άποψη, αξίζει λίγο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. Δεν είναι μόνο ότι είναι θετικός όποτε πατάει παρκέ αλλά αναρωτιέμαι τι καλύτερο και περισσότερο κάνει ο Πέρι στα λεπτά που παίζει. Ο Μποχωρίδης είναι πιο ψηλός, παίζει καλύτερη άμυνα, είναι πιο «οικονομικός» στις προσπάθειες που παίρνει και θα μπορούσε να ξεκουράσει λίγο παραπάνω τον Μέικον από τα καθήκοντα του οργανωτή, ειδικά στα παιχνίδια που απουσιάζει ο «Νέντο».