Μια ομάδα που αξίζει τη στήριξη

Ρίχνει ο Παναθηναϊκός τεσσάρες και πεντάρες στο ξεκίνημα της χρονιάς και κάποιοι λένε «ε, σιγά τους αντιπάλους» - ακόμα κι αν αυτές ακριβώς οι ομάδες πάνε και κάνουν «ζημιές» και «κηδείες» στη συνέχεια. Κάνει το πρώτο του διπλό επί της Λαμίας και οι «πονηροί» λένε «ναι, αλλά το ματς έγινε στο Βόλο». Κερδίζει με κυριαρχικό ποδόσφαιρο τον Ατρόμητο, χωρίς να δεχτεί φάση και οι ίδιοι λένε «ποιος Ατρόμητος τώρα…» και «σιγά τη μπάλα που έπαιξε», παρότι με την ΑΕΚ είχε παίξει πολύ καλά αλλά έχασε και οι αντίστοιχες κουβέντες ήταν «τι να την κάνεις την ωραία μπάλα; Σημασία έχει το αποτέλεσμα».

Κράζουν τον Παλάσιος που δεν σκοράρει και ο Παλάσιος σκόραρε. Όπως έκραζαν τον Μακέντα που δεν σκόραρε, αλλά μόλις έπαιξε, σκόραρε – προφανώς ο άνθρωπος δεν σκόραρε τόσο καιρό, επειδή απλά δεν έπαιζε… Έλεγαν «τι τον κράτησαν τον Αϊτόρ και δεν τον έστειλαν το καλοκαίρι» και «πώς το έχασε το γκολ με την ΑΕΚ;» και δεν βλέπουν ότι ο Ισπανός, παρότι «φευγάτος» το καλοκαίρι, είναι ένας δουλευταράς επαγγελματίας, ο οποίος όποτε παίζει, σχεδόν πάντα κάτι καλό προσφέρει στην ομάδα. «Και γιατί να παίζει ο Βιγιαφάνιες, που ήταν άφαντος έναν χρόνο;» Διότι ο καλός Βιγιαφάνιες, αυτός που βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες, είναι ο παίκτης που μπορεί να «νοστιμίσει» το παιχνίδι της ομάδας όσο κανένας άλλος. Για να μην θυμηθούμε τι έχουν σούρει κάποιοι στον Καρλίτος ολόκληρη την προηγούμενη σεζόν, τον ίδιο Καρλίτος που φέτος, απελευθερωμένος από τα «δεσμά του Μπόλονι» και τον τρόπο που πελαγοδρομούσε πέρυσι ανάμεσα στα αντίπαλα σέντερ – μπακ, σκοράρει φέτος με μεγαλύτερη ευχέρεια και συχνότητα από κάθε άλλον επιθετικό στην Ελλάδα.

Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένοι κάποιοι. Όχι μόνο με τη βαθμολογική συγκομιδή – που θα μπορούσε να είναι αισθητά καλύτερη για τον Παναθηναϊκό – αλλά και με τον τρόπο που παίζει η ομάδα. Κι ας είναι «η μέρα με τη νύχτα» σε σχέση με πέρυσι. Διότι φέτος βλέπουμε έναν Παναθηναϊκό που κρατάει τη μπάλα στα πόδια του, που δεν βάζει γκολ και μετά ταμπουρώνεται, που δεν είναι «φοβικός», που δεν ψάχνει το γκολ στην αντεπίθεση ή την στατική φάση, που προσπαθεί και από τα πλάγια και από τον άξονα να φτιάξει παιχνίδι, που πρεσάρει ψηλά. Φυσικά και έχει αδυναμίες και έχει περιθώρια βελτίωσης. Σαφώς και του έχουν στοιχίσει τα μεσοαμυντικά μπλακάουτς, τα ατομικά λάθη, τα γκολ που δέχεται νωρίς σε αρκετούς αγώνες.

Αλλά ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, είναι μια ομάδα ενδιαφέρουσα, που χαίρεσαι να τη βλέπεις, διότι έχει πράγματα που σου επιτρέπουν να κάνεις «ποδοσφαιρική συζήτηση» κι όχι να μιλάς για «ψυχή», «λεβεντιές» και «αδούλωτη καρδιά». Μια ομάδα που δουλεύει – κι αυτό φαίνεται στο χορτάρι αλλά και μια ομάδα που βελτιώνεται. Έχει καινούργιους παίκτες που προσαρμόζονται στη χώρα μας και στα «θέλω» του προπονητή αλλά και παλιότερους που «γνωρίζονται» με τους συμπαίκτες του και αποκτούν καλύτερους κώδικες επικοινωνίας.

Αν αυτή η ομάδα στηριχτεί – από τη διοίκηση το Γενάρη με μερικές μεταγραφικές κινήσεις και από τον κόσμο, που έχει κουραστεί τόσα χρόνια εύκολα και απογοητεύεται μετά από άσχημα αποτελέσματα – έχει μέλλον και καλές προοπτικές. Αλλά πριν «βοηθηθεί», πρέπει πρώτα εκείνη να βοηθήσει τον εαυτό της: το ματς με τον Απόλλωνα (αν γίνει), με τον ΠΑΣ και η ρεβάνς του Κυπέλλου, είναι αυτά που θα κρίνουν αν θα κλείσει καλά η χρονιά, ώστε να ξεκινήσει η επόμενη με καλύτερη διάθεση. Διαφορετικά η γκρίνια, η μουρμούρα και η εσωστρέφεια θα κάνουν ποδαρικό ακόμα μια Πρωτοχρονιά.