Τα «σωστά» από δω και πέρα να σβήσουν τα λάθη που έγιναν

Για κάθε καλό που συμβαίνει τον τελευταίο καιρό στον Παναθηναϊκό, έρχονται καναδυό στραβά: επιστρέφει σε υψηλά στάνταρντς ο Νέντοβιτς, μένει εκτός ο Παπαπέτρου. Βρίσκει λύσεις στον «άσο» από τον Μποχωρίδη και στο «3» από τον Κασελάκη, πονάει ο Παπαγιάννης. Κάνει την πρώτη του μεγάλη εμφάνιση ο Έβανς, τραυματίζεται ο Νέντοβιτς.

Σε μια ομάδα που ταλαιπωρείται από την αρχή της χρονιάς από τραυματισμούς, ντεφορμαρίσματα και αστοχία σε κομβικές μεταγραφές, που πήρε «άσους» αλλά ουσιαστικά παίζει χωρίς κλασσικό οργανωτή, που έφυγε ο Φέρελ πριν πάρουμε χαμπάρι ότι ήρθε και ψάχνει να δει τι θα κάνει με τον Φλόιντ και ποιον πλέι-μέικερ μπορεί να πάρει με το μικρότερο δυνατό ρίσκο, ο Δημήτρης Πρίφτης δεν μπορεί να βρει ησυχία.

Οι μεταπτώσεις στα παιχνίδια της Ευρωλίγκας σίγουρα προβληματίζουν πολύ περισσότερο από τα αποτελέσματα: οι νίκες είναι λιγοστές και οι ήττες πληγώνουν την ομάδα, περισσότερο λόγω απόδοσης, λόγω «παράδοσης άνευ όρων» σε αρκετά ματς και λιγότερο λόγω του κίτρινου φύλλου αγώνος.

Σίγουρα οι νίκες είναι αυτές που ατσαλώνουν μια ομάδα, που βοηθούν την ψυχολογία της και της δίνουν «καύσιμο» για τα επόμενα παιχνίδια, αλλά ακόμα και οι ήττες, αν είναι «λεβέντικες» και ηρωικές, αν έρχονται ενώ τα έχεις δώσει όλα, λειτουργούν διαφορετικά από την 20άρα στη Μόσχα ή την 30άρα στο Βελιγράδι. Αν είναι να χάσεις, ας χάσεις – αλλά τουλάχιστον να τα έχεις δώσει όλα.

Το παιχνίδι με το Λαύριο, θα μπορούσε να είναι ένα βράδυ ευχάριστο και ελπιδοφόρο: να είναι η στιγμή που «ξύπνησε» ο Έβανς, που πιστοποίησε την καλή του κατάσταση και πληθωρική παρουσία ο Σαντ Ρος, που έδωσαν πράγματα και οι «βασικοί» και οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο, που μοιράστηκαν ευθύνες και χρόνο συμμετοχής ο Μέικον με τον Νέντοβιτς, που κυριάρχησε στους αιθέρες χωρίς να ζοριστεί ιδιαίτερα ο Παπαγιάννης.

Όλα θα ήταν καλά ενόψει Άλμπα, αν δεν τραυματιζόταν ο «Νέντο» για μια ακόμα φορά – δεν έχει να κάνει με την ευαίσθητη κράση του ή με το βεβαρημένο ιατρικό του ιστορικό, αλλά ξεκάθαρα με τη γκαντεμιά του. Με την κακιά τη στιγμή.

Και το πόσο σημαντικός είναι ο «καλός Νέντοβιτς» γι’ αυτή την ομάδα, είναι ξεκάθαρο σε όλους, «φίλους» και «εχθρούς»: ακόμα κι όταν δεν έχει τη μπάλα στα χέρια του, είναι καταλύτης για το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού, καθώς η αντίπαλη άμυνα είναι προσανατολισμένη πάνω του και οι συμπαίκτες του αναπνέουν χωρίς πολλά χνώτα στο σβέρκο τους.

Ο τραυματισμός του – το μέγεθος του οποίου ακόμα δεν το γνωρίζουμε, όπως και το διάστημα που θα λείψει – έρχεται σε ένα σημείο όπου πάταγε καλά, είχε ξαναβρεί την αυτοπεποίθησή του, σούταρε με σιγουριά και «μπούκαρε» στην αντίπαλη ρακέτα χωρίς να φοβάται κανέναν αντίπαλο ψηλό. Και το ζητούμενο δεν είναι πλέον μόνο το πότε θα γυρίσει, αλλά και σε τι κατάσταση θα είναι τότε: θα χρειαστεί πάλι μερικά παιχνίδια για να μαρσάρει ή θα επιστρέψει έτοιμος;

Η χρονιά που διανύουμε δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί από τον Παναθηναϊκό ως «χαμένη» ή «πεταμένη». Δεν υπάρχει νόημα ούτε για αναθέματα, ούτε στο να αναπολούμε τα μεγαλεία του παρελθόντος.

Αυτό που είχε πει η διοικητική ομάδα στο ξεκίνημα της σεζόν, το μακρόπνοο πλάνο με τον Δημήτρη Πρίφτη στο τιμόνι, πρέπει να στηριχτεί έμπρακτα – όχι για το «διπλό μέσα στο ΣΕΦ», αλλά διότι είναι ένας καλός Έλληνας προπονητής με σωστές ιδέες και δεν γίνεται κάθε έξι μήνες να αλλάζει ο κόουτς. Αυτό που «γίνεται» και πρέπει να γίνει, είναι οι κατάλληλες κινήσεις στο μεταγραφικό κομμάτι, οι οποίες μπορούν πραγματικά να αλλάξουν το πρόσωπο της ομάδας.

Λάθη έγιναν, γίνονται και θα γίνουν – αυτό συμβαίνει σε κάθε αθλητικό οργανισμό. Και η διοικητική ομάδα έχει κάνει λάθη και αστοχίες, όπως και ο Πρίφτης και οι παίκτες του. Το θέμα είναι πόσα «σωστά» μπορούν να γίνουν από δω και πέρα, για να «σβήσουν» τα λάθη.

Και πόσο εφικτό είναι, αυτή τη δύσκολη χρονιά, να την αντιμετωπίσουν σαν χρονιά αναδόμησης, χτισίματος, σαν μια φάση όπου θα μπουν βάσεις, θα δοθούν ευκαιρίες στους μικρότερους και θα υπάρξει ένα ξεκάθαρο πλάνο για την αυριανή μέρα.

Διότι το πώς θα κυλήσει και πώς θα κλείσει η φετινή χρονιά, θα παίξει μεγάλο ρόλο για την επόμενη, για το ποιοι θα παραμείνουν και ποιοι θα αναζητήσουν την τύχη τους κάπου αλλού, σε περίπτωση που νιώσουν ότι στον Παναθηναϊκό δεν υπάρχει ούτε όραμα, ούτε προοπτική.