Με το οπλοστάσιο γεμάτο

Η «ευλογία» και «κατάρα» του να παίζεις μόνο στις εγχώριες διοργανώσεις είναι μερικές φορές μια παγίδα: νιώθεις ότι χάνεις το πρεστίζ της Ευρώπης αλλά τουλάχιστον δεν επιβαρύνεσαι με επιπλέον παιχνίδια. Και μπορείς να εστιάσεις στο πρωτάθλημα και το κύπελλο, βρίσκει συνήθως ο προπονητής μια «βασική 11άδα», έναν κορμό παικτών, 14-15 περίπου και με αυτούς πορεύεται.

Ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι, στο χτίσιμο της νέας ομάδας υπό τις οδηγίες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δεν μπήκε – μεταγραφικά – σε λογική «εκπτώσεων». Δεν είπε «μια που δεν παίζουμε Ευρώπη, δεν υπάρχει λόγος για πολλές μεταγραφές» ή «γιατί να έχουμε δυο 11άδες όταν έχουμε όλο κι όλο ένα πρωτάθλημα και ένα κύπελλο;» Αντιθέτως σχεδόν σε κάθε θέση της 11άδας υπάρχουν δυο ισάξιοι ή περίπου ισάξιοι παίκτες, σε κάποιες περιπτώσεις και τρεις επιλογές. Ώστε να αυξηθεί ο ανταγωνισμός για μια θέση στο βασικό σχήμα, ώστε να έχει ο προπονητής μεγαλύτερη ευχέρεια επιλογών, ώστε να μην «σκοντάφτει» όταν θα παρουσιάζονταν τραυματισμοί, τιμωρίες και ντεφορμαρίσματα.

Το εκρηκτικό ξεκίνημα στη «Λεωφόρο» με τις τεσσάρες και τις πεντάρες σκόρπισε ενθουσιασμό, αλλά οι ήττες εκτός έδρας προκάλεσαν προβληματισμό. Κι όταν η «Λεωφόρος» έπαψε να είναι «σίγουρο τρίποντο» και ήρθε η ισοπαλία με τον ΟΦΗ και η ήττα από τον ΠΑΟΚ, τότε έπρεπε ο Γιοβάνοβιτς να ανακατέψει τη «σούπα». Να κοιτάξει πιο βαθιά και πιο μακριά στον πάγκο του και να βρει αυτούς που θα μπορούσαν να του προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Διότι μέχρι εκείνο το σημείο, οι αλλαγές στο βασικό σχήμα γίνονταν μόνο από καθαρή ανάγκη, όταν πόναγε ο Διούδης ή χτύπησε ο Κώτσιρας ή έλειπε πότε το ένα και πότε το άλλο στόπερ.

Στο ματς με τη Λαμία στο Βόλο, ο Γιοβάνοβιτς τόλμησε και δικαιώθηκε. Τόλμησε και στην 11άδα και στις αλλαγές που έκανε στη διάρκεια του αγώνα. Είδαμε και Λούντκβιστ και Βιγιαφάνιες. Και Μαουρίσιο αλλαγή και Αϊτόρ και Μακέντα. Απ’ όλους, πήρε πράγματα: γκολ, ασίστ, προσπάθεια, σοβαρότητα, πειθαρχία, προσήλωση στο τακτικό πλάνο. Όχι βαρεμάρα, όχι περπάτημα, όχι τα χέρια στη μέση ή ξενερωμένα πρόσωπα επειδή δεν ξεκίνησαν βασικοί.

Αυτό επιβράβευσε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς με τον Παναιτωλικό: Μαουρίσιο, Βιγιαφάνιες, Αϊτόρ, Μακέντα ήταν και πάλι εδώ. Και ήταν και πάλι θετικοί ή καθοριστικοί για τη νίκη. Σε ένα απόγευμα όπου ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός αλλά ήταν αποτελεσματικός. Δεν «μάγεψε» όπως με Απόλλωνα ή με Ιωνικό ή με Βόλο, αλλά δεν «γκέλαρε» όπως με ΟΦΗ και ΠΑΟΚ. Κυρίως, ήταν σοβαρός και πειθαρχημένος μεσοαμυντικά – πέρα από τα φάση του 15’ που έβγαλε ο Μπρινιόλι, δεν πέρασε κάποιον σοβαρό κίνδυνο. Και όταν δεν λαχταράς στα μετόπισθεν, δεν δέχεσαι ένα γκολ που μπορεί να σε αγχώσει, να σε βάλει σε μπελάδες, να σε «βραχυκυκλώσει» και τελικά να σε αφήσει στο «μηδέν», όπως συνέβη στα Γιάννενα, στο «Βικελίδης» ή στην Τρίπολη, τότε κάποια στιγμή, η δεδομένη μεσοεπιθετική ποιότητά σου, θα σου δώσει κάτι καλό μπροστά.

Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά την πρόκληση του κυπέλλου και δύσκολα ματς στο πρωτάθλημα. Αλλά με το άνοιγμα του rotation, δείχνει να «πατάει» καλύτερα: εκτός απ΄αυτούς που είδαμε κόντρα στον Παναιτωλικό, σύντομα θα είναι διαθέσιμος ξανά ο Καρλίτος και ο Λούντκβιστ. Θα επιστρέψει για τα καλά ο Σένκενφελντ, θα επανέλθει με γεμάτες μπαταρίες ο Πέρεθ και υγιής ο Ιωαννίδης, θα «καθαρίσει το μυαλό του» ο Βιτάλ. Κι αν έχει γεμάτο οπλοστάσιο ο Γιοβάνοβιτς, με παίκτες διαφορετικούς μεταξύ τους, όπου ο καθένας μπορεί να του δώσει διαφορετικά πράγματα, θα έχει τη δυνατότητα με τη σειρά του και να σχεδιάζει και να προετοιμάζει καλύτερα το κάθε παιχνίδι, αλλά και να παρεμβαίνει στη διάρκειά του, να κοουτσάρει καλύτερα, όταν θέλει κάτι να αλλάξει.