Ποιος είπε ότι η Δευτέρα δεν είναι μια υπέροχη μέρα;

Η Δευτέρα ήταν μια καταπράσινη μέρα. Πρώτο διπλό για τον Παναθηναϊκό στο ποδόσφαιρο, μεγάλη νίκη στο ΣΕΦ επί του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. «Δια πυρός και σιδήρου» στο Βόλο, με «ταμπούρι» της Λαμίας που ευτύχησε να προηγηθεί με τη μια και μοναδική καλή της στιγμή, «δια Πειραιώς και σιδήρου» στο μπάσκετ, με τον Ολυμπιακό να προηγείται στις αρχές του τέταρτου δεκαλέπτου με 13 πόντους. Κι όμως – επιτέλους – η ομάδα και σε ποδόσφαιρο και σε μπάσκετ, έβγαλε αντίδραση.

Στο μεν ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός εγκλωβίστηκε για ένα ολόκληρο ημίχρονο στην αντανάκλαση του καθρέφτη του. Στην ανωτερότητα του ρόστερ του που δεν είχε καταφέρει να επιβεβαιώσει σε κανένα φετινό εκτός έδρας παιχνίδι. Στη δυναμική που έχει δείξει σε αρκετά ματς στη «Λεωφόρο», που εξατμίζεται όταν ταξιδεύει εκτός. Στο άγχος να πάρει τρίποντο, για να μην βλέπει με κιάλια τις πρώτες θέσεις.

Στην αγωνία «μην φάμε κανένα εύκολο γκολ πάλι στην αρχή και μετά τρέχουμε και δεν φτάνουμε». Και το έφαγε το εύκολο γκολ. Και έτρεχε άσκοπα χωρίς αποτέλεσμα. Μέχρι που η ευφυία του Βιγιαφάνες και το «ξερό» του Λούντκβιστ έφερε την ισοφάριση και ξεφόρτωσε περίπου έναν τόνο βάρος από τα πόδια και τα μυαλά των παικτών του Παναθηναϊκού.

Το τελικό 1-3 ήταν η επιβράβευση της προσπάθειας, ήταν η δικαίωση της ομάδας που όταν στριμώχτηκε, έπαιξε «κανονικά» και όχι σπασμωδικά, έμεινε πιστή στο πλάνο της προσπαθώντας να εφαρμόσει στο γήπεδο αυτά που δουλεύει στην προπόνηση και όχι να καταφύγει σε γιόμες και «καουμποϊλίκια».

Λίγες ώρες αργότερα στο ΣΕΦ, συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα: ο αήττητος εντός έδρας Ολυμπιακός, υποδέχθηκε τον Παναθηναϊκό και στο μυαλό των περισσότερων φίλων του (ενδεχομένως και στο μυαλό της διοίκησης, των προπονητών και κάποιων παικτών του) να υπήρχαν οι λέξεις «εκδίκηση», «διασυρμός του αντιπάλου», «τιμωρία», «30άρα» και άλλες παρόμοιες. Ο Ολυμπιακός άλλωστε επέστρεψε στη Basket League «ηθικά δικαιωμένος», ο Βασιλακόπουλος έφυγε, ο Λιόλιος ήρθε, η ΚΕΔ άλλαξε, το ρόστερ ενισχύθηκε, η πορεία και οι εμφανίσεις στην Ευρωλίγκα «μυρίζουν οκτάδα».

Στο τέλος της βραδιάς ο Παναθηναϊκός έφυγε με μια τεράστια νίκη. Που δεν του εξασφαλίζει κανένα πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα, αλλά του δίνει ψυχολογία. Που δεν ήταν το πρώτο του διπλό στη φετινή Ευρωλίγκα, αλλά ήταν επί μιας καλής ομάδας της Ευρωλίγκας όπως είναι ο Ολυμπιακός. Που δεν ήρθε μέσα από κυριαρχικό μπάσκετ από την αρχή του αγώνα, αλλά με ένα επικό ξέσπασμα στην τελευταία περίοδο.

Που δεν ήρθε μόνο μέσα από την προσωπικότητα του Νέντοβιτς ή τον πολύτιμο Κασελάκη ή τον πολυεπίπεδο Σαντ – Ρος, αλλά και μέσα από τον τρόπο που σχεδίασε και κουμαντάρισε το παιχνίδι ο Πρίφτης. Παρόλο που ο Παναθηναϊκός από πέρυσι πορεύεται χωρίς έναν κουμανταδόρο της προκοπής, χωρίς έναν αξιόπιστο «άσο». Σαν ένα καράβι που προσπαθεί να βρει το δρόμο του μέσα στη νύχτα χωρίς πυξίδα, κοιτάζοντας τα αστέρια…

Οι νίκες σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ μπορεί να μη σημαίνουν τίποτα αλλά μπορεί να σημαίνουν και πολλά. Δεν θα σημάνουν τίποτα, αν στο ποδόσφαιρο ο Παναθηναϊκός «μπλοκάρει» στο Αγρίνιο και κάνει ξανά δυο βήματα πίσω και αν στο μπάσκετ δεν καταφέρει να κερδίσει τη Ζενίτ στο ΟΑΚΑ.

Αλλά θα σηματοδοτήσουν ενδεχομένως μια διαφορετική μέρα, αν χρησιμοποιηθούν αυτές οι νίκες σαν «καύσιμο» για τα επόμενα ματς. Σαν «πίστη» ότι η ομάδα – σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ – είναι πολύ καλύτερη απ’ αυτό που μαρτυρά η βαθμολογική της θέση στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και την Ευρωλίγκα αντίστοιχα.

Διότι σε έναν μαραθώνιο δεν παίζει ρόλο μόνο πόσο κουρασμένα και «βαριά» νιώθεις τα πόδια σου, αλλά το πόσο ξεκούραστο και «κοφτερό» είναι το μυαλό σου – αυτό δίνει την εντολή στα πόδια να συνεχίσουν ή να τα παρατήσουν.