Ψυχολογικά προβλήματα

Δεν ξέρω τι ειπώθηκε «ενδοοικογενειακά» τις τελευταίες μέρες, αλλά ό,τι και να ήταν έπιασε τόσο: η εμφάνιση του Παναθηναϊκού κόντρα στη Μπάγερν ήταν μια εμφάνιση «κανονικής ομάδας» και όχι ένα σκορποχώρι ή «δώστε τη μπάλα στον Μέικον να κάνει κάτι».

Η ομάδα είχε πάθος, είχε πολυφωνία επιθετικά, προσπάθησε να είναι σκληρή στην άμυνα, έψαξε τις συνεργασίες στην επίθεση, είχε ασίστ, είχε παίκτες που σούταραν με αυτοπεποίθηση και όχι με χέρια τρεμάμενα.

Αλλά τα τελευταία δυο λεπτά του αγώνα, φανέρωσαν ότι το πρόβλημα τελικά δεν είναι τόσο αγωνιστικό, όσο ψυχολογικό. Διότι ό,τι έχτισε επί 38 λεπτά, το «κλώτσησε» στα τελευταία δυο.

Δεν ήταν μόνο οι δυο βολές που πέταξε στα σκουπίδια ο Οκάρο. Ούτε τα κρίσιμα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ. Ήταν και η «ό,τι νάναι» πάσα του Μέικον στον Παπαπέτρου, ο οποίος πάταγε εκτός γραμμής. Και η ασυνεννοησία στην άμυνα, με αλλαγές που δεν έγιναν ποτέ και έφερε ένα αμαρκάριστο τρίποντο.

Ακόμα και η προσπάθεια του Νέντοβιτς να αστοχήσει στη δεύτερη βολή εκεί στο τέλος, μπας και πάρει κάποιος συμπαίκτης του επιθετικό ριμπάουντ και βάλει καλάθι που θα έστελνε το ματς στην παράταση, δείχνει «θολούρα».

Όσα λάθη δεν είχε κάνει ο Παναθηναϊκός σε ολόκληρο τον αγώνα, τα έκανε μαζεμένα στο τέλος. Σαν να άδειασε το ποτήρι της αυτοπεποίθησης ξαφνικά, όσο άδειαζε η άμμος στην κλεψύδρα.

Δεν θα άλλαζε κάτι βαθμολογικά το διπλό επί της Μπάγερν, δεν θα βελτίωνε δραματικά τη θέση του Παναθηναϊκού στην κατάταξη, δεν θα άλλαζε τη μοίρα του. Ούτε και την ψυχολογία της ομάδας – χρειάζεται μια σειρά καλών εμφανίσεων και νικών για να αλλάξει η ψυχολογία μιας ομάδας που πάει από το κακό στο χειρότερο.

Θα ήταν όμως ένα μικρό βήμα μπροστά, ενόψει και του δύσκολου αγώνα της Δευτέρας στο ΣΕΦ. Θα έκανε τους παίκτες να πιστέψουν ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο πλάνο του Πρίφτη, ένα πλάνο το οποίο δούλεψε πολύ καλά για 38 λεπτά. Αλλά το ρημάδι το μπάσκετ κρατάει 40 λεπτά, όχι 38…

Ο κόουτς έκανε πολλά σωστά πράγματα αλλά έκανε και πράγματα που προξενούν – ξανά – απορίες. Η διαχείριση του Παπαπέτρου για παράδειγμα, ήταν πιο λογική: τον ξεκούρασε και τον έριξε φρέσκο στα τελευταία τέσσερα λεπτά – δεν έχει σημασία αν ο Ιωάννης δεν καθόρισε το παιχνίδι, σημασία έχει ότι δεν έμεινε στο παρκέ παραπάνω απ’ ό,τι αντέχει.

Η χρησιμοποίηση του Κασελάκη και του Μποχωρίδη ήταν επίσης ενθαρρυντική – αλλά όχι ο τρόπος που τους «ξέχασε» στον πάγκο στη συνέχεια, παρά το γεγονός ότι αμφότεροι ήταν πολύ θετικοί όσο έπαιξαν.

Ο Νέντοβιτς είναι μια άλλη ιστορία – καταλαβαίνω ότι παίζει αυτή τη στιγμή τόσα λεπτά όσα αντέχει, αλλά για μια ακόμα φορά δεν είδαμε καθόλου Φέρελ και είδαμε άλλοτε τον Σαντ Ρος να κατεβάζει τη μπάλα κι άλλοτε τον Μέικον, μια που ο Πέρι φορτώθηκε με φάουλ.

Δεν είδαμε και καθόλου Φλόιντ επίσης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για το μέλλον του Αμερικανού. Αντίθετα είδαμε αρκετά Έβανς και δυστυχώς και πάλι δεν ήταν καλός.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει απλά το «βουνό» της Δευτέρας να ανέβει. Έχει χαμένες ευκαιρίες να πάρει «διπλό» σε έδρες ομάδων που είναι στα μέτρα του: Μονακό, Ζαλγκίρις, Μπασκόνια, Μπάγερν. Διότι το να περιμένει κανείς διπλό με την ΤΣΣΚΑ ή την Αρμάνι, τη Μπαρτσελόνα ή της Εφές, μοιάζει πολύ μακρινό σενάριο.

Και με δεδομένο ότι φέτος ούτε στο ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός έχει φανεί συνεπής, παρά το γεγονός ότι μοίρασε ελπίδα με τις νίκες επί της Φενέρ και της Εφές, χρειάζεται ένα κανονικό ηλεκτροσόκ για να συνέλθει. Ψυχολογικά περισσότερο και δευτερευόντως αγωνιστικά.