Ο εαυτός του είναι ο μεγάλος του αντίπαλος

Μετά το μάλλον στενάχωρο διάλειμμα για τις υποχρεώσεις της Εθνικής, επιστρέφουμε σιγά – σιγά στην εγχώρια πραγματικότητα. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός, είναι για μια ακόμα φορά μπροστά στο «πρέπει» της εκτός έδρας νίκης. Μόνο που πλέον αυτό το «πρέπει» έχει γίνει τεράστιο.

Πριν τους δυο αγώνες στη Λεωφόρο με ΟΦΗ και ΠΑΟΚ λέγαμε πόσο μεγάλη ώθηση θα του έδιναν δυο νίκες. Τελικά από τους δυο αυτούς αγώνες μάζεψε έναν βαθμό. Λέγαμε ότι είχε δύσκολο πρόγραμμα στο ξεκίνημα, με απαιτητικούς αγώνες μακριά από την έδρα του.

Τελικά η συγκομιδή του παραμένει πενιχρή, φτάνοντας πια στα μέσα Νοεμβρίου. Λέγαμε ότι παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, που δεν έχει καμία σχέση με το περσινό κι ότι με βάση την εικόνα του θα άξιζε να έχει περισσότερους βαθμούς και καλύτερη βαθμολογική θέση απ’ αυτήν που έχει.

Δεν έχει όμως. Και – δυστυχώς – η καλή μπάλα από μόνη της, δεν δίνει βαθμούς. Μπορεί όταν προσπαθείς να παίξεις μπάλα και όχι να «κλέψεις» κάποια στιγμή να δικαιώνεσαι, να έρθουν οι νίκες, να «ξεμπλοκάρεις» αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή είναι τρομερά πιεσμένος.

Κάτι του φταίει του Παναθηναϊκού κι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ψάχνει να το βρει και δεν τα καταφέρνει. Τη μια είναι τα λάθη στην άμυνα και την άλλη οι ολιγωρίες στο κέντρο και τα «πουλήματα» της μπάλας.

Εσχάτως, κάτι «χάλασε» στην επίθεση και η ομάδα δεν φτιάχνει τις φάσεις που έφτιαχνε στα πρώτα ματς – είτε οι αντίπαλοι είναι πια καλύτερα «διαβασμένοι», είτε κάποιοι παίκτες που ξεκίνησαν με ενθουσιασμό, έριξαν στροφές στην πορεία.

Το «τρικ» με τον Παλάσιος στην κορυφή της επίθεσης δεν συνέχισε να λειτουργεί, ο Καρλίτος δεν γινόταν να βάζει δυο και τρία γκολ σε κάθε αγώνα, ο Ιωαννίδης είναι εκτός και ο Μακέντα χωρίς αγωνιστικό ρυθμό, ο Βιτάλ έχει καλές στιγμές αλλά όχι διάρκεια.

Και κάπως έτσι η επίθεση, που έμοιαζε το μεγάλο όπλο του φετινού Παναθηναϊκού μετά τη βροχή από γκολ στο ξεκίνημα στους εντός έδρας αγώνες, έχει «κολλήσει».

Η άμυνα παραμένει μια «πληγή» που δεν λέει να επουλωθεί – και πώς να γίνει αυτό, όταν συνέχεια αλλάζει το αμυντικό δίδυμο;
Διαθέσιμοι είναι μόνο ο Βέλεθ με τον Σάρλια, ο Πούγγουρας είναι εκτός, ο Σέκενφελντ μια που γύρισε και μια που ξαναχτύπησε και ο Γιοβάνοβιτς πρέπει να φροντίσει να παρουσιάσει μια αμυντική τετράδα που να είναι συνεπής στη δουλειά της και δεν θα «χαρίσει» κάποιο εύκολο γκολ στη Λαμία που θα προκαλέσει εκνευρισμό και άγχος στην ομάδα.

Διότι όπως έχουμε δει και στα Γιάννενα και στο «Βικελίδης» και στην Τρίπολη, ο Παναθηναϊκός ζορίστηκε πολύ έφαγε γκολ – ψυχολογικά και αγωνιστικά – και δεν κατάφερε να απαντήσει.

Φτάνοντας λοιπόν μπροστά σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι, αυτό κόντρα στη Λαμία, κάνουμε την ίδια συζήτηση για μια ακόμα φορά: ότι «επιτέλους πρέπει να κερδίσει», ότι «οφείλει να κάνει το διπλό», ότι «μια εκτός έδρας νίκη θα του δώσει μεγάλη ώθηση», «ότι πρέπει να πιστοποιήσει το καλό ποδόσφαιρο που παίζει κερδίζοντας και βαθμούς εκτός από εντυπώσεις».

Όλα αυτά απέναντι σε μια ομάδα που πάντα τον δυσκολεύει και σπάνια την κερδίζει, σε μια έδρα που δεν είναι «φιλόξενη» για τους «πράσινους» και με το τεράστιο «πρέπει» που λέγαμε πάνω από το κεφάλι του.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν πρέπει να μάθει πρώτα να κερδίζει τον κακό του εαυτό, να καταπολεμά το άγχος του και να «ξεχνάει» τα προβλήματά του, προκειμένου να πάρει επιτέλους το πρώτο του διπλό, να βελτιώσει τη βαθμολογική του θέση, να φτιάξει την ψυχολογία του και μαζί το κέφι των φίλων της ομάδας.

Να νικήσει πρώτα τους «δαίμονές» του - αν το κάνει, θα κερδίσει και τη Λαμία, η οποία υπό μια έννοια είναι ένας «κακός του δαίμονας».