Ζητείται και αντίδραση και ψυχραιμία

Ο περσινός «αντιπαθητικός» Παναθηναϊκός του Μπόλονι, κέρδισε δυο φορές τον ΠΑΟΚ στη «Λεωφόρο» - τη δεύτερη με 3-0. Ο φετινός «ελκυστικός» Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, έχασε 1-3 από τον ΠΑΟΚ στη «Λεωφόρο».

Αλλά αν μου ζητούσε κάποιος να διαλέξω, τη φετινή βερσιόν θα διάλεγα και με τα δυο μου χέρια. Διότι όταν προσπαθείς να παίξεις μπάλα, να κυριαρχήσεις, να φτιάξεις φάσεις και όχι να «κλέψεις» αποτέλεσμα ή να βάλεις ένα γκολ και να ταμπουρωθείς για να κρατήσεις τη νίκη, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα έρθουν και τα αποτελέσματα.

Αρκεί να συνεχίσει να υπάρχει ηρεμία και να μην γίνουν σπασμωδικές κινήσεις.
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Παναθηναϊκό, διότι υπηρέτησε πιστά το πλάνο του Λουτσέσκου, διότι όποτε έκλεβε τη μπάλα στο κέντρο είχε εξαιρετική μεταφορά στην επίθεση αλλά και πολύ καλές ιδέες για το τι θα κάνει.

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να έχει κερδίσει, ειδικά στο κομμάτι του αγώνα μετά την ισοφάριση όπου φάνηκε να πατάει καλύτερα, αλλά προδόθηκε κυρίως από πουλήματα μπάλας στον «ευαίσθητο χώρο» ανάμεσα στο κέντρο και την περιοχή του.

Και το παιχνίδι σημαδεύτηκε από ένα πέναλτι στο 84’, που στα δικά μου μάτια ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά: όση ώρα και να έβλεπα τα ριπλέι, δεν μπορούσα να δω κάτι περισσότερο από δυο παίκτες των οποίων τα πόδια μπερδεύτηκαν, σε μια φάση όπου και οι παίκτες και η μπάλα απομακρύνονταν από την εστία του Μπρινιόλι.

Οπότε δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς ο διαιτητής, που είδε και ξαναείδε τη φάση, κατέληξε τελικά ότι υπήρχε παράβαση, λες και παίζουμε βόλεϊ και κάθε επαφή «ποινικοποιείται» και τιμωρείται. Διότι προφανώς και ήταν ένα σφύριγμα καθοριστικό, που ουσιαστικά έκρινε και το παιχνίδι.

Δεν μπορείς να «χρεώσεις» τον Γιοβάνοβιτς με κάποια λάθος τακτική προσέγγιση ή κάποια αδράνεια στο κοουτσάρισμα – είχε μια 11άδα στο μυαλό του που έκρινε ότι μπορεί να του κάνει τη δουλειά, παρενέβη ουσιαστικά και αποτελεσματικά με την είσοδο του Μαουρίσιο και του Χατζηγιοβάννη που άλλαξαν τον Παναθηναϊκό προς το καλύτερο.

Από την άλλη ο Γιοβάνοβιτς δεν μπορεί να μάθει στον Σάρλια, στα 25 του, τα βασικά της θέσης του στόπερ, ότι π.χ. όταν η μπάλα έρχεται από ψηλά δεν την αφήνεις να σκάσει στο χορτάρι, αλλά τη διώχνεις όσο είναι στον αέρα ή ότι πρέπει να βγαίνει πρώτος στη μπάλα, όταν ο Άκπομ κάνει κίνηση για να «μαζέψει» το γύρισμα του Ζίφκοβιτς.

Δεν είχε και κανέναν άλλον βέβαια διαθέσιμο ο Γιοβάνοβιτς για να βάλει, με Πούγγουρα, Σέκενφελντ, ακόμα και Σιδερά να μην είναι διαθέσιμοι. Η ευθύνη του προπονητή είναι μόνο στο ότι τον διάλεξε το καλοκαίρι και εισηγήθηκε την απόκτησή του.

Το θέμα είναι από εδώ και πέρα τι «μηχανισμό διαχείρισης κρίσεων» έχει χτίσει ο Παναθηναϊκός – διότι υπάρχει μιας μορφής «κρίση» αυτή τη στιγμή: η μπάλα που παίζει η ομάδα είναι όμορφη αλλά η βαθμολογική συγκομιδή είναι πενιχρή. Αν στηριχτεί το πλάνο, αν επιμείνει η ομάδα σε αυτό που προσπαθεί να φτιαχτεί, τότε η λογική λέει πως θα έρθουν και τα αποτελέσματα, πως θα «εξαργυρώσει» η ομάδα το γεγονός ότι έχει ποδοσφαιρικές αρχές και συγκεκριμένο πλάνο.

Αλλά αν συνεχίσουν να «στραβώνουν» παιχνίδια και να χάνονται βαθμοί, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί η ψυχραιμία και να αρχίσουν να «πέφτουν κεφάλια». Πράγμα που ενδεχομένως να είχε συμβεί ήδη, αν ο Παναθηναϊκός είχε αποκλειστεί από τον Ατρόμητο στο κύπελλο – η πρόκριση εκείνη, που διατηρεί την ομάδα εντός κυπέλλου, είναι το μοναδικό πράγμα που την κρατάει «ζωντανή».