Παναθηναϊκός χωρίς ελπίδα για τίτλο, σημαίνει αποτυχία

Τα χρόνια «βαραίνουν» στην πλάτη του Παναθηναϊκού. Τελευταίο Πρωτάθλημα 2010, τελευταία διεκδίκηση το 2015, τελευταίο Κύπελλο ένα χρόνο πριν. Μοιάζουν και είναι μακρινές εκείνες οι εποχές για το «τριφύλλι». Ειδικά απ’ τη στιγμή που μεσολάβησαν οι πιο… μαύρες μέρες της ιστορίας των «πράσινων».

Μη εξασφάλιση άδειας δύο φορές, υποβιβασμό που γλίτωσε ο Παναθηναϊκός λόγω αλλαγής ποινής, προσφυγές παικτών, παύση πληρωμών, αποχή από προπόνηση, διακανονισμοί, απουσία απ’ την Ευρώπη, τιμωρία απ’ την UEFA, περιορισμοί μεταγραφών, αφαιρέσεις βαθμών. Μια μακρά λίστα που «μάτωσε» την αξιοπρέπεια του «τριφυλλιού». Διότι είναι η ομάδα που δεν είχε συνηθίσει σε οτιδήποτε απ’ όλα αυτά. Κι όμως τα βίωσε μαζεμένα…

Υπομονή, νέες προσπάθειες, πίστωση χρόνου, δεν μπορεί να υπάρξει. Ήταν και είναι λογικό να απαιτούνται για έναν νέο προπονητή, νέους παίκτες, αλλαγή φιλοσοφίας και νοοτροπίας. Αλλά δε γίνεται… Έχει «μπουκώσει» ο οργανισμός του Παναθηναϊκός. Κάθε μέρα χαμένη, είναι μία ακόμη πληγή.

Η ήττα απ’ τον ΠΑΟΚ δεν… μαλακώνει επειδή ήρθε με ένα πέναλτι και μετά ένα τρίτο γκολ στις καθυστερήσεις. Γιατί αν δεν είχε γίνει το πέναλτι θα ήταν αλλιώς, αν είχε μπει το γκολ του Μαουρίσιο θα ήταν αλλιώς. Με αν δεν γίνεται Πρωταθλητισμός και δεν κατακτούνται τίτλοι. Ήττα απ’ τον ΠΑΟΚ. Στη Λεωφόρο. Τρίτο σερί ματς χωρίς νίκη. Δεύτερο εντός έδρας παιχνίδι χωρίς νίκη. Εκεί σταματά η όποια κουβέντα.

Το πρόγραμμα του Πρωταθλήματος ήταν γνωστό. Παρ’ όλα αυτά προτιμήθηκε να περιμένει ο Παναθηναϊκός τελευταίες μέρες των μεταγραφών για να ενισχυθεί. Θεμιτό μπορεί να πει κανείς, αλλά να υπάρξει ενίσχυση. Μέχρι τώρα απ’ τους νεοφερμένους, κανείς δεν έχει κάνει τη διαφορά. Κανείς δεν είναι σημείο αναφοράς. Ο Καρλίτος είναι ο κορυφαίος, ο Χουάνκαρ είναι πολύ καλός, ο Αλεξανδρόπουλος βαρόμετρο.

Η ζωή του Παναθηναϊκού δεν άλλαξε απ’ τις μεταγραφές του. Αυτές που θεωρητικά θα προσέθεταν την ποιότητα που έλειπε απ’ την ομάδα. Την προσωπικότητα του έλειπε απ’ την ομάδα. Κι όμως, ο Παναθηναϊκός αρχές Νοέμβρη είναι στο σημείο να έχει χάσει το δρόμο του Πρωταθλητισμού, να μην πείθει πως έχει την προσωπικότητα, να μην έχει τις ποιοτικές λύσεις στο επίπεδο που θα έπρεπε. Και φυσικά, να μην έχει τις ποσοτικές λύσεις που χρειάζεται.

Που καταλήγουμε λοιπόν μετά από δύο μήνες ποδοσφαιρικής σεζόν για το «τριφύλλι»; Στο συμπέρασμα πως χρειάζεται ενίσχυση ανάλογη του επιπέδου του. Μα αυτό το ξέραμε και το καλοκαίρι. Άρα δεν έγινε πράξη. Τόσο απλά.

Οκ, ίσως γίνει το Γενάρη. Ίσως γίνει το καλοκαίρι. Ε και; Αυτό σε τι βοηθάει; Τι ακριβώς κυνηγά ο Παναθηναϊκός; Απ’ την πρώτη μέρα μια λογική του να βελτιωθούμε ποδοσφαιρικά. Πώς γίνεται ο Παναθηναϊκός να μην έχει πρώτο στόχο ΚΑΙ το αποτέλεσμα. Όχι μόνο αυτό, σαφώς χρειάζεται και ανάλογο ποδόσφαιρο. Αλλά πώς νοείται καλό ποδόσφαιρο με ήττες; Πώς γίνεται να μην μπορείς να κυνηγήσεις Πρωτάθλημα έστω μέχρι τα μέσα της σεζόν; Να μοιάζει το γκρουπ των Ολυμπιακού-ΑΕΚ-ΠΑΟΚ, απίστευτα μακρινό σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή τη στιγμή αν βγει μια απόφαση πως ο Άρης παίρνει πίσω τους 6 βαθμούς, ποιος πραγματικά θα πιστεύει πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να ανατρέψει τα πράγματα απλά και μόνο για να βγει Ευρώπη; Σε μια σεζόν που υπήρχε θεωρητικά η γνώση του τι πρέπει να αλλάξει, σε μια σεζόν που υπήρχε αποφασιστικότητα για ποιοτική αναβάθμιση και αλλαγή νοοτροπίας. Νοέμβρη μήνα και συζητάμε για Ευρώπη, με τον Άρη να ξεκινά με -6. Με τον Παναθηναϊκό να είναι 8ος στη βαθμολογία.

Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με την Ευρώπη πραγματικά. Από μόνη της η κουβέντα είναι προσβλητική. Μη Παναθηναϊκή. Νοοτροπία εκτός επιπέδου των «πράσινων». Φοβική αντιμετώπιση ακόμη και στην κουβέντα περί Πρωταθλητισμού. Πράγματα που κάποτε έκανε η ΑΕΚ με τα μπλουζάκια «δεν πάμε για Πρωτάθλημα» και έγιναν αντικείμενο κοροϊδίας. Τώρα τα λούζεται σε μεγαλύτερο βαθμό το «τριφύλλι». Με το χειρότερο όλων, πως έχουν δίκιο όσοι σε επαναφέρουν στην τάξη όταν πας να αρθρώσεις τη λέξη «Πρωτάθλημα».

Σεζόν χωρίς διεκδίκηση Πρωταθλήματος, χωρίς ο Παναθηναϊκός να ανήκει στο γκρουπ των «μεγάλων», είναι αυτόματα αποτυχημένη. Χωρίς μα και μου, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς θα δούμε. Μοναδική διαφοροποίηση, θα είναι η ανατροπή αυτού του -12 και η διεκδίκηση του τίτλου. Σε αυτή την περίπτωση, θα έχουμε κάνει λάθος. Και θα ζητάμε συγγνώμη μερόνυχτα. Μακάρι να συμβεί. Αλλά πόσοι το πιστεύετε πραγματικά; Κυρίως, πόσοι το πίστεψαν πραγματικά μέσα στην ίδια την ομάδα από την πρώτη μέρα;

Το γήπεδο είχε εκπληκτική ατμόσφαιρα δύο σερί ματς. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που είδαμε. Άντε τώρα να πειστεί ξανά ο κόσμος πως η ομάδα άλλαξε, είναι σαφώς ανώτερη, γίνεται ξανά Παναθηναϊκός κι άλλα τέτοια. Χάνεις απ’ τον ΠΑΟΚ στην έδρα σου κι όλα οκ. Ισοπαλία με τον ΟΦΗ στη Λεωφόρο και… κοιτάμε το επόμενο ματς. Ε, κάπου ένα φρένο στον κατήφορο.